Φεύγοντες δὲ ἐκεῖθεν, ἐπῆγαν καὶ οἱ δύο εἰς τὴν Αἴγυπτον, πρὸς τὸν περίφημον Ἀββᾶν Δανιήλ [1]. Καὶ ἐπειδὴ ἐφανέρωσαν εἰς αὐτὸν τὸν σκοπόν των καὶ τὸν παρεκάλεσαν νὰ τοὺς ὁδηγήσῃ εἰς ὁδὸν σωτηρίας, διὰ τοῦτο ὁ Ὅσιος τὴν μὲν Ἀθανασίαν ἀπέστειλεν εἰς γυναικεῖον Μοναστήριον τῶν Ταββεννησιωτῶν, τὸν δὲ Ἀνδρόνικον ἐκράτησε πλησίον του καὶ τὸν ἐνέδυσε τὸ Ἀγγελικὸν σχῆμα τῶν Μοναχῶν· ὅθεν καὶ ἔμεινεν εἰς τὴν ὑποταγήν του δώδεκα ὁλόκληρα ἔτη. Ἀφ’ οὗ δὲ τὰ δώδεκα ἔτη παρῆλθον, παρεκάλεσεν ὁ Ἀνδρόνικος τὸν Ἀββᾶν Δανιὴλ νὰ δώσῃ εἰς αὐτὸν ἄδειαν διὰ νὰ μεταβῇ καὶ πάλιν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ νὰ προσκυνήσῃ καὶ δεύτερον τοὺς Ἁγίους Τόπους· ὁ δὲ Ἀββᾶς Δανιήλ, ποιήσας εὐχήν, ἀπέλυσεν αὐτόν.

Περιπατῶν λοιπὸν ὁ Ὅσιος Ἀνδρόνικος εἰς τὸν δρόμον τῆς Αἰγύπτου, ἐκάθησεν ὑποκάτω εἰς ἓν δένδρον, διὰ νὰ ἀναψύξῃ ὀλίγον ἀπὸ τὸ καῦμα. Καὶ ἰδού, κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ, ἦλθεν ἐκεῖ καὶ ἡ γυνή του Ἀθανασία, ἥτις ἐπορεύετο καὶ αὐτὴ εἰς Ἱεροσόλυμα μὲ σχῆμα ἀνδρικὸν ὡς Μοναχός, μετονομασθεῖσα Ἀθανάσιος. Ἀφοῦ δὲ ἀντεχαιρετίσθησαν, ἡ μὲν Ἀθανασία ἀνεγνώρισε τὸν Ἀνδρόνικον, ὁ δὲ Ἀνδρόνικος δὲν ἐγνώρισε τὴν Ἀθανασίαν· ἐπειδὴ καὶ ἐμαράνθη τὸ κάλλος αὐτῆς ἀπὸ τὴν πολλὴν ἄσκησιν καὶ ἐφαίνετο ὡς αἰθίοψ. Τότε λέγει ἡ Ἀθανασία πρὸς τὸν Ἀνδρόνικον· «Ποῦ πηγαίνεις, αὐθέντα μου Ἀββᾶ;». Ὁ Ἀνδρόνικος ἀπεκρίθη· «Εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους». Λέγει εἰς αὐτὸν ἐκείνη· «Ἐκεῖ θέλω νὰ ὑπάγω καὶ ἐγώ». Τῆς λέγει πάλιν ἐκεῖνος· «Θέλεις νὰ περιπατῶμεν καὶ οἱ δύο ὁμοῦ;». Λέγει ἡ Ἀθανασία· «Ναί, καθὼς ὁρίζεις, πλὴν νὰ περιπατήσωμεν εἰς τὸν δρόμον μὲ σιωπὴν οὕτως, ὡς νὰ μὴ ἤμην ἐγὼ μαζί σου». Τότε καὶ ὁ Ανδρόνικος λέγει· «Καθὼς ὁρίζεις, ἂς ὑπάγωμεν σιωπῶντες». Πάλιν δὲ ἡ Ἀθανασία τὸν ἐρωτᾷ· «Δὲν εἶσαι μαθητὴς τοῦ Ἀββᾶ Δανιήλ;». Ἀποκρίνεται ὁ Ἀνδρόνικος· «Ναί». Λέγει πρὸς αὐτὸν ἐκείνη· «Δὲν ὀνομάζεσαι Ἀνδρόνικος;». Ἀπεκρίθη αὐτός· «Ναί». Ἡ Ἀθανασία εἶπεν· «Αἱ εὐχαὶ τοῦ Γέροντος εἴθε νὰ μᾶς συνοδεύσωσιν εἰς τὸν δρόμον μας». Λέγει ὁ Ἀνδρόνικος· «Γένοιτο! Ἀμήν».

Μὲ τοιοῦτον τρόπον λοιπὸν ἐπῆγαν, καὶ οἱ δύο σιωπῶντες εἰς Ἱεροσόλυμα· ἀφ’ οὗ δὲ προσεκύνησαν τοὺς Ἁγίους Τόπους, πάλιν ἐπέστρεψαν σιωπῶντες εἰς Ἀλεξάνδρειαν. Τότε ἡ Ἀθανασία ἠρώτησε τὸν Ἀνδρόνικον· «Θέλεις νὰ μείνωμεν μαζὶ εἰς ἓν κελλίον;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἀνδρόνικος· «Ὡς ὁρίζεις ἂς μείνωμεν, πλὴν θέλω πρῶτον νὰ ὑπάγω εἰς τὸν Γέροντά μου καὶ νὰ ζητήσω τὴν ἄδειαν καὶ τὴν εὐχήν του».