Τὸ θαυμαστὸν καὶ παράδοξον ἀληθῶς εἶναι πῶς τοσαύτη πληθὺς ἐνενήκοντα ἐννέα ἀνθρώπων ἐσώθησαν καὶ ἡγίασαν ὅλοι, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο· δώδεκα ἦσαν οἱ Μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀπώλετο ἐξ αὐτῶν ὁ Ἰούδας ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας· τεσσαράκοντα ἦσαν οἱ ἐν Σεβαστείᾳ τῇ λίμνῃ ἀθλήσαντες, καὶ ἀπώλετο ἐξ αὐτῶν ὁ εἷς· ἀπὸ αὐτοὺς ὅμως οὐδεὶς ἀπώλετο, ἀλλ’ ἅπαντες ἐσώθησαν καὶ ἐκοιμήθησαν, ὡς εἴρηται, τῇ ἕκτῃ τοῦ Ὀκτωβρίου μηνός, εἰς τὴν ὁποίαν ἡμέραν ἑώρταζον καὶ τὴν μνήμην αὐτῶν ἕως τὸ 1632 ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ. Ἔκτοτε ὅμως, ἐπειδὴ ἦτο κατ’ αὐτὴν ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου Θωμᾶ, μετετέθη ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων εἰς τὴν ἑβδόμην τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μετὰ Συνοδικὴν καὶ Πατριαρχικὴν ἀπόφασιν τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου τοῦ Ἀλεξανδρείας Λουκάρεως ἐπιλεγομένου τοῦ Κρητός· ὅθεν καὶ ὡς κεκυρωμένη ὑπὸ Συνοδικῆς ἀποφάσεως ἡ ἄσκησίς των καὶ ἅπασα ἡ ἱστορία καὶ ἡ Ἁγιότης αὐτῶν δὲν μένει εἴς τινα καμμία ἀμφιβολία διὰ τὰ παραδόξως λεγόμενα περὶ αὐτῶν καὶ μάλιστα ὅταν θαυματουργοῦσι καθ’ ἑκάστην καὶ ἐν γῇ καὶ ἐν θαλάσσῃ εἰς τοὺς μετὰ πίστεως ἐπικαλουμένους τὴν βοήθειαν αὐτῶν [2]· ὧν ταῖς Ἁγίαις πρεσβείαις ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς ὁ Θεὸς ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος. Ἀμήν.