Φθάσαντες δὲ εἰς αὐτό, ἠρώτησαν ἐπιτηδείως τὸν θυρωρόν, πληροφορηθέντες δὲ ὅτι εὐνοῦχός τις εὑρίσκεται ἐκεῖ, ἀντελήφθησαν ὅτι μέσα εἰς τὰ δίκτυα ἔχουσι τὸ κυνήγιον, ἤτοι ὅτι εὑρίσκεται ἡ Ὁσία ἐντὸς τοῦ Μοναστηρίου· ὅθεν παρεκάλεσαν τὸν θυρωρὸν νὰ ἀναγγείλῃ εἰς τὸν εὐνοῦχον, ὅτι τὸν ζητοῦσιν ὁ τάδε καὶ ὁ δεῖνα. Ἡ δὲ Ὁσία ταῦτα ἀκούσασα καὶ μὴ δυναμένη ἄλλως νὰ πράξῃ ἐξῆλθεν εἰς ὑπάντησιν αὐτῶν· ὁ δὲ κουρεύσας αὐτὴν Μοναχός, δεικνύων τὸν συνοδοιπόρον του, λέγει εἰς τὴν Ὁσίαν· «Ἰδοὺ ὁ πιστότατός σου διάκονος καὶ οἰκονόμος, ὅστις πολλὰ ἔπαθεν ἕως τώρα διὰ τὴν ἀναζήτησίν σου, ἰδού, λέγω, εἶναι παρὼν καὶ ἂν θέλῃς, ἂς ὑπάγωμεν εἰς τὸ ἰδικόν μας Μοναστήριον».
Ταῦτα ἀκούσασα ἡ Ὁσία καὶ θέλουσα νὰ φυλάξῃ τὴν ὑπακοὴν εἰς τὸν Γέροντά της, προσῆλθεν εἰς τὸν Ἡγούμενον καὶ ἐζήτησε τὴν εὐλογίαν ἐκείνου ὡς καὶ τῶν λοιπῶν ἀδελφῶν καὶ οὕτως ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ Κοινόβιόν της καὶ μετέβη εἰς τὸ ἄλλο Μοναστήριον, ὁμοῦ μὲ τὸν ἀναδεχθέντα αὐτὴν εἰς τὸ ἅγιον σχῆμα Μοναχὸν καὶ τὸν ὑπηρέτην της. Διατρίψασα δὲ ἐκεῖ ἀρκετὸν καιρὸν καὶ θεαρέστως πολιτευομένη ἐποίησε θαύματα ἄπειρα· ὅθεν ἐπειδὴ ἡ φήμη τῶν θαυμάτων διεθόθη εἰς πάμπολλα μέρη, ἕνεκα τούτου ἦλθον πολλοὶ κοσμικοὶ εἰς τὸ Μοναστήριον διὰ νὰ γίνωσι Μοναχοί, ἀλλ’ ἡ στενότης τοῦ Μοναστηρίου ἠμπόδιζε τὴν αὔξησιν τῶν προσερχομένων. Διὰ τοῦτο ὁ Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηρίου ἐκείνου, ἐμπνευσθεὶς ἀπὸ τὸν Θεόν, ἐδηλοποίησε διὰ γραμμάτων εἰς τὸν τότε Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ἅγιον Ταράσιον τὰ θαυμάσια ἔργα τοῦ Μοναχοῦ Εὐφημιανοῦ καὶ ὅτι ἐπειδὴ διεκωδωνίσθησαν τὰ τοιαῦτα θαύματά του, συνέδραμον πολὺ πλῆθος ἀνθρώπων εἰς τὸ Μοναστήριον ἵνα μονάσωσι, πλὴν δὲν ἐχώρουν εἰς αὐτό, διότι ἦτο πολὺ στενὸν καὶ μικρότατον. Ὁ δὲ Πατριάρχης, ταῦτα μαθών, συνεφώνησε μὲ τὸν τοῦ Ἡγουμένου θεῖον σκοπὸν καὶ ἔδωκεν εἰς αὐτὸν δωρεὰν τόπον τινὰ κρημνισμένον· ὅθεν ὁ Ἡγούμενος, τοῦτον λαβών, εἰς διάστημα ὀλίγων ἐτῶν ἔκτισεν εἰς αὐτὸν Μοναστήριον ἐκ θεμελίων, τὸ ὁποῖον ὀνομάζεται τώρα Μοναστήριον τῶν Ἀβραμιτῶν. Εἰς τοῦτο δὲ τὸ Μοναστήριον διέταξε τὴν Ὁσίαν Ἄνναν νὰ διανύσῃ τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς της.