Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν ΑΝΝΗΣ, τῆς μετονομασθείσης Εὐφημιανός.

Ἀφ’ οὗ δὲ ἐγέννησε καὶ ἀπεγαλάκτισε τὸ νεώτερον αὐτὸ τέκνον της, τὸ παρέδωκεν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ ἑτέρου θείου της, ἐκράτησε δὲ παρ’ ἑαυτῇ τὸ ἕτερον τέκνον, τὸ ὁποῖον ἦτο ὀλίγον μεγαλύτερον καὶ ἐπεδόθη εἰς τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας. Ὁποῖοι δὲ καὶ πόσοι ἦσαν οἱ ἀγῶνές της, ἐκείνη μόνη ἡ μακαρία τοὺς ἐγνώριζεν, ἐπειδὴ εἰς τὸ κρυπτὸν τούτους μετεχειρίζετο, ἀποφεύγουσα τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων.

Εἰς τοὺς ἀγῶνας τούτους τῆς ἀσκήσεως εὑρισκομένης τῆς Ἁγίας, ἔρχεται πάλιν ἀπὸ τὸν Ὄλυμπον ὁ διορατικώτατος ἐκεῖνος θεῖος της· ἡ δὲ Ἄννα, τοῦτον ἰδοῦσα, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας του καὶ ἐζήτει τὴν εὐλογίαν του. Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτήν· «Ἐνδυναμοῦ ἐν Κυρίῳ τέκνον· ποῦ εἶναι τὸ παιδίον σου;». Ἡ δὲ ἀπεκρίθη· «Τὸ μὲν νεώτερον παρέδωκα εἰς τὸν ἀδελφόν σου καὶ μετὰ Θεὸν εὐεργέτην μου, τὸ δὲ ἄλλο εὑρίσκεται μετ’ ἐμοῦ». Ταῦτα δὲ εἰποῦσα καὶ ἄλλα τινὰ λόγια προσθέσασα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἴδια λυπημένης καρδίας, ἐκάλεσε καὶ τὰ δύο τέκνα της καὶ τὰ παρέστησεν εἰς τὸν τίμιον Γέροντα. Παρεκάλει δὲ αὐτὸν μετὰ δακρύων λέγουσα· «Εὖξαι, ὦ Πάτερ τίμιε, διὰ τὰ τέκνα μου ταῦτα». Ὁ δὲ Γέρων εἶπε· «Δὲν ἔχουσιν αὐτὰ ἀνάγκην εὐχῆς». Τοῦτο ἀκούσασα ἡ Ἄννα, βαρέως τὸ ἐδέχθη καὶ ἐκ βάθους καρδίας στενάξασα εἶπεν· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ τὴν ἁμαρτωλήν! τί ἆρά γε μέλλει νὰ γίνωσι τὰ κατ’ ἐμέ;». Καὶ ὁ Γέρων εἶπε· «Δὲν σοῦ εἶπον, τέκνον, ὅτι πολλαὶ αἱ θλίψεις τῶν δικαίων; ἐὰν δὲ ἡμεῖς δὲν ὑπομείνωμεν θλίψεις καὶ πειρασμούς, δὲν δυνάμεθα νὰ σωθῶμεν· διότι οὕτως εἶναι πρέπον καὶ ἀρεστὸν εἰς τὸν Θεόν». Ἡ δὲ Ἄννα λέγει· «Μήπως, Πάτερ μου, ἐφάνη εὔλογον εἰς τὸν Δεσπότην Χριστὸν νὰ μεταστήσῃ εἰς τὴν ἐκεῖ ζωὴν τὰ ἀνήλικα ταῦτα τέκνα μου;». Καὶ ὁ γέρων ἀπεκρίθη· «Καλῶς εἶπας, θύγατερ, διότι ἐντὸς ὀλίγου θέλει τὰ ἀφαιρέσει ἀπὸ σὲ ὁ Κύριος». Ἡ δὲ Ἄννα, εὐχαριστήσασα τὸν Θεόν, καθὼς ἦτο πρέπον καὶ πεσοῦσα εἰς τοὺς πόδας τοῦ τιμίου Γέροντος, ἔλαβε τὴν εὐχὴν καὶ εὐλογίαν του. Μετὰ δὲ τὴν ἀναχώρησιν τοῦ Γέροντος ἤρχισε νὰ διαμοιράζῃ τὰ ὑπάρχοντά της εἰς τοὺς πτωχοὺς διὰ τῶν δύο χειρῶν της. Ἐπειδὴ δὲ μετ’ ὀλίγον καιρὸν ἀπέθανον καὶ τὰ δύο της τέκνα, ἐθρήνησε μὲν ταῦτα μετὰ δακρύων, διαμοιράσασα δὲ εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ τὰ ὑπόλοιπα πράγματα, τὰ ὁποῖα τῆς ἐναπέμειναν, περιήρχετο τὰς Ἐκκλησίας προσκυνοῦσα, προσευχομένη καὶ ἀνάπτουσα τὰς κανδήλας τῶν Ἁγίων Εἰκόνων.