τὴν δὲ ἑβδόμην νύκτα εἶδεν εἰς τὸ ὅραμά του ὁ Ἅγιος τὸν Δεσπότην, ὅστις τοῦ λέγει· «Ὕπαγε εἰς τὴν Ρώμην, Ἀβέρκιε, διὰ νὰ κηρύξῃς τὸ ὄνομά μου, καὶ ἔχε θάρρος, διότι ἡ Χάρις μου θέλει εἶναι μετὰ σοῦ». Ἐγερθεὶς λοιπὸν ἐκ τοῦ ὕπνου εἶπεν· «Ἂς γίνῃ Χριστέ μου, τὸ θέλημά σου», καὶ ἐφανέρωσε τὴν ὀπτασίαν εἰς τοὺς ἀδελφούς. Ὁ δὲ πονηρὸς δαίμων ἐκεῖνος, ἅμα ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸν νέον, ἔφθασεν εἰς τὴν Ρώμην καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὴν θυγατέρα τοῦ βασιλέως Μάρκου Ἀντωνίνου, ἥτις ἦτο δεκαεξαέτις νεᾶνις, ὀνόματι Λουκίλλα, θαυμασία εἰς τὸ κάλλος καὶ μέγεθος, μεμνηστευμένη ἄνδρα καλούμενον Λεύκιον. Δαιμονισθεῖσα λοιπὸν ἡ νεᾶνις διεσπαράττετο, ἔδακνε τὰς χεῖρας καὶ ἔτρωγε τὰς σάρκας. Ὁ δὲ βασιλεὺς καὶ ἡ Αὐγούστα Φαυστῖνα [4] εἶχον θλῖψιν μεγάλην δι’ αὐτήν, μάλιστα διότι εἶχον ὑποσχεθῆ εἰς τὸν ρηθέντα Λεύκιον, ὅστις ἦτο μέγας καὶ ἰσχυρὸς ἄρχων καὶ τὸν εἶχεν ἀποστείλει ὁ βασιλεὺς εἰς τὸν πόλεμον ἀντ’ αὐτοῦ, ὅτι ὅταν ἐπιστρέψῃ ἀπὸ τὸν πόλεμον τῆς Ἀνατολῆς, θὰ ὑπάγωσι μὲ τὴν κόρην εἰς τὴν Ἔφεσον διὰ νὰ τελέσωσι τοὺς γάμους των εἰς τὸν ναὸν τῆς Ἀρτέμιδος.

Ἐπειδὴ λοιπὸν ἐπρόκειτο νὰ μεταβῇ ὁ Λεύκιος, κατὰ τὴν συμφωνίαν, τὰς ἡμέρας ἐκείνας εἰς Ἔφεσον, ἐστενοχωροῦντο οἱ βασιλεῖς διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς κόρης καὶ προσκαλεσάμενοι τοὺς ἱερεῖς τῶν Ἰταλῶν καὶ Ρωμαίων, ὡς καὶ τοὺς μάντεις αὐτῶν, τοὺς ἐπρόσταξαν νὰ ἐξορκίσωσι τὸν δαίμονα. Ἀλλὰ ματαίως ἐκεῖνοι ἐκοπίαζον· διότι ἀντὶ νὰ ἐξέλθῃ ἢ πραϋνθῇ ὁ δαίμων ἐγένετο ἀκόμη ἀγριώτερος καὶ ἔλεγε ταῦτα· «Ἐὰν δὲν ἔλθῃ ὁ Ἀβέρκιος, ὅστις εἶναι Ἐπίσκοπος εἰς τὴν Ἱεράπολιν τῆς Φρυγίας, δὲν ἐξέρχομαι ἀπὸ τοῦτο τὸ οἰκητήριον». Ταῦτα εἶπε πολλάκις ὁ δαίμων εἰς ἐπήκοον πάντων. Ὅθεν ὁ Ἀντωνῖνος, ἀπορῶν περὶ τῶν λεγομένων, ἠρώτησε τὸν ὕπαρχον Κορνηλιανόν, ἐὰν ἦτο εἰς τὴν Φρυγίαν πόλις τις ὀνομαζομένη Ἱεράπολις. Οὗτος δὲ ἀπεκρίνατο· «Ναί, Δέσποτα, εἰς αὐτὴν τὴν Ἱεράπολιν εἶναι ὁ Εὐξεινιανὸς Ποπλίων, πρὸς τὸν ὁποῖον πολλάκις ἔγραψας περὶ δημοσίων πραγμάτων». Ὁ δὲ Ἀντωνῖνος ἐχάρη, διότι ὁ φίλος του καὶ πιστὸς οἰκονόμος Εὐξεινιανὸς εὑρίσκετο εἰς τὴν Ἱεράπολιν καὶ ἀπέστειλε γράμματα πρὸς αὐτόν, νὰ στείλῃ εἰς τὴν Ρώμην τὸν Ἀβέρκιον μὲ μεγάλην τιμὴν καὶ εὐλάβειαν, διότι ἐχρειάζετο αὐτὸν τὰ μέγιστα. Λαβόντες λοιπὸν τὰ γράμματα οἱ ἀπεσταλμένοι ἀπῆλθον ταχέως εἰς τὸ ηὐτρεπισμένον πλοῖον, ὅπερ ἦτο εἰς τὸ Βρινδήσιον καὶ τὴν ἑβδόμην ἡμέραν ἔφθασαν εἰς Πελοπόννησον· ἀπ’ ἐκεῖ ἔλαβον ἵππους βασιλικοὺς καὶ ἀπῆλθον ἐντὸς δεκαπέντε ἡμερῶν εἰς τὸ Βυζάντιον καὶ τὴν ἑπομένην εἰς τὴν Νικομήδειαν, ἔπειτα ἐπορεύθησαν εἰς τὰ Σύνναδα, τὴν τῆς Φρυγίας Μητρόπολιν καὶ ἀκολούθως ἔφθασαν εἰς τὴν Ἱεράπολιν.