Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος ἀπῆλθεν εἰς τὴν ἀγορὰν καὶ καθίσας εἰς τόπον ὑψηλὸν παρρησίᾳ ἐδίδασκε τὸν λαόν, νὰ γνωρίσωσι τὸν ἀληθῆ Θεόν, νὰ καταφρονῶσι τὰ παρόντα ἡδέα ὡς ἐπίκηρα καὶ ἀνάξια καὶ μόνα τὰ μέλλοντα ἀγαθά, «ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτὸν» (Α’ Κορ. β’ 9), νὰ ποθῶσιν ἐκ καρδίας καὶ νὰ ὀρέγωνται. Μαθόντες δὲ εἰς τὸ συνέδριον ταῦτα, ὅσα ἐκήρυττεν ὁ Ἅγιος, ἐθυμώθησαν περισσότερον διὰ τὴν παρρησίαν του καὶ ὥρμησαν κατ’ αὐτοῦ, ἔχοντες εἰς τὸν νοῦν των νὰ τὸν ξεσχίσωσι μὲ τοὺς ὀδόντας καὶ τοὺς ὄνυχας.

Ὅταν ὅμως ἔμελλον νὰ ἁρπάσωσι τὸν Ἅγιον, ἰδοὺ αἰφνιδίως εὑρέθησαν ἔμπροσθεν αὐτῶν τρεῖς νέοι δαιμονιζόμενοι, οἵτινες εἶχον ἐσχισμένα τὰ ἱμάτιά των, οὕτω δὲ γυμνοὶ ἔτρωγον τὰς σάρκας των, ἐστρέβλωνον τὰς χεῖρας, διέστρεφον τοὺς ὀφθαλμούς, ἐξήρχοντο ἀφροὶ ἀπὸ τοῦ στόματος αὐτῶν καὶ ἐφώναζον. Οὗτοι λοιπὸν ἔδραμον πρὸς τὸν Ἅγιον λέγοντες· «Ὁρκίζομέν σε κατὰ τοῦ ἀληθινοῦ καὶ μόνου Θεοῦ, ὃν κηρύττεις, νὰ μὴ μᾶς βασανίσῃς πρὸ καιροῦ». Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ πρὶν θυμωμένοι, ἔσβεσαν τὴν ὁρμήν, ἕως νὰ ἴδωσι τὸ ἀποβησόμενον. Ὁ δὲ Ἅγιος εὐθὺς προσηύξατο, λέγων πρὸς Κύριον· «Δέσποτα Θεὲ Παντοκράτορ, ὁ Πατὴρ τοῦ Παιδός σου Ἰησοῦ, ὁ οἰκονομῶν τὰ πρὸς σωτηρίαν ἡμῶν, ἂν καὶ μυριάκις ἡμεῖς ἁμαρτάνομεν, δέομαι καὶ ἱκετεύω σε, λύτρωσαι τοὺς νεανίσκους τούτους ἀπὸ τοὺς δαίμονας, διὰ νὰ γνωρίσωσι καὶ αὐτοὶ καὶ πάντες οἱ παρεστῶτες, ὅτι σὺ εἶσαι μόνος Θεὸς καὶ νὰ πιστεύσωσι διὰ τὴν θαυματουργίαν αὐτὴν εἰς τὸ θεῖόν σου Ὄνομα». Ταῦτα εὐξάμενος, τοὺς ἐκτύπησεν εἰς τὰς κεφαλὰς μὲ τὴν ράβδον, λέγων· «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἐξέλθετε ἀπὸ τοὺς νεανίσκους, πονηρὰ δαιμόνια, καὶ ποσῶς μὴ τοὺς βλάψετε». Τότε οἱ δαίμονες, κράξαντες φωνὴν μεγάλην, ἔφυγον. Οἱ δὲ νέοι ἔπεσον εἰς τὴν γῆν καὶ ἐκείτοντο ἐπὶ πολὺ ἄφωνοι, ὥστε πάντες ἐνόμιζον, ὅτι ἀπέθανον. Ὁ Ἅγιος ὅμως τοὺς ἤγειρεν ὑγιεῖς, σωφρονισθέντες δὲ ἐνεδύθησαν ἱμάτια καὶ πλέον ἀπὸ τὸν Ἅγιον δὲν ἔφυγον. Ὁ δὲ ὄχλος ταῦτα ἰδόντες, ὅλοι μὲ μίαν γνώμην καὶ γλῶσσαν ἐβόησαν· «Εἷς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, αὐτὸς τὸν ὁποῖον κηρύττει ὁ Ἀβέρκιος».

Ἐπίστευσαν λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ὁλοψύχως εἰς τὸν Χριστόν, πλὴν ἐδειλίων, φοβούμενοι μήπως καὶ διὰ τὸ πλῆθος τῶν προτέρων ἁμαρτημάτων δὲν τοὺς δεχθῇ ὁ Θεὸς καὶ μείνωσιν ἀσυγχώρητοι.