Ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν ἐκάθητο εἰς τὸν συνήθη τόπον διδάσκων, οἱ δὲ Πρεσβύτεροι, οἱ Διάκονοι καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἱστάμενοι ἠκροάζοντο τὰ γλυκύτατα αὐτοῦ λόγια. Τότε ἔφεραν μίαν εὐγενεστάτην γυναῖκα τυφλήν, Φρύγγελλαν ὀνόματι, ἥτις ἦτο μήτηρ ἑνὸς μεγάλου ἄρχοντος καὶ πρώτου τῆς πόλεως, ὀνομαζομένου Ποπλίωνος, ἡ ὁποία ἀκούουσα τὴν διδαχὴν τοῦ Ἁγίου, χειραγωγουμένη ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ μετὰ δακρύων τοιαῦτα λέγουσα· «Λυπήσου με, τιμιώτατε πάντων ἀνθρώπων καὶ φίλε τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, καὶ μή με παρίδῃς τὴν τάλαιναν· παραμύθησόν μου τὴν συμφορὰν καὶ δός μοι τὸ παμπόθητον φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, νὰ βλέπω τὸν γλυκύτατον ἥλιον· δυσωπήθητι διὰ τὸ μεγαλεῖον τῆς περιφανοῦς συγγενείας μου, διότι ὁ Ποπλίων εἶναι υἱός μου, ὅστις ἔχει μεγάλην παρρησίαν πρὸς τὸν βασιλέα. Ἔχω πράγματα πολλὰ καὶ δούλους καὶ χρήματα· ποῖον ὅμως τὸ ὄφελος, νὰ ἐξουσιάζω τοσοῦτον πλοῦτον καὶ νὰ μὴ βλέπω, νὰ τὸν διακρίνω ὡς βούλομαι, ἀλλὰ νὰ ἔχω χειραγωγὸν ὡς οἱ πένητες· κάλλιον νὰ εἶχα τὸ φῶς μου μόνον καὶ οὐχὶ ἄλλην τινὰ περιουσίαν οὐδαμῶς. Δέομαι λοιπὸν τῆς φιλανθρώπου ψυχῆς σου καὶ πολλὰ σὲ παρακαλῶ ἡ τάλαινα, φώτισόν μου τοὺς ὀφθαλμοὺς μὲ τὴν παρρησίαν, τὴν ὁποίαν ἔχεις πρὸς τὸν ἀληθινὸν Θεόν». Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτήν· «Καὶ ἐγώ, γύναι, ἁμαρτωλὸς εἶμαι, δεόμενος τῆς φιλανθρωπίας τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ· ἀλλὰ ἐὰν πιστεύῃς καὶ σὺ εἰς αὐτὸν τὸν Παντοδύναμον Κύριον, δύναται νὰ σοῦ χαρίσῃ τὸ φῶς, καθὼς τὸν γεννηθέντα τυφλὸν ἐφώτισεν». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Πιστεύω εἰς τὸν ἀληθινὸν Δεσπότην μου Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ ἔγγισον εἰς τοὺς ὀφθαλμούς μου τὴν ἱερὰν δεξιάν σου νὰ φωτισθῶσι».

Ταῦτα ἔλεγεν ἡ γυνὴ ὄχι μὲ λόγια ἁπλᾶ, ἀλλὰ μὲ ἦθος ἐλεεινὸν καὶ μὲ δάκρυα· ὅθεν εὐσπλαγχνισθεὶς ὁ Ἅγιος, ἠτένισεν εἰς τὸν οὐρανὸν λέγων· «Ἐλθέ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, τὸ ἀληθινὸν φῶς, καὶ ταύτης τοὺς ὀφθαλμοὺς διάνοιξον». Ἔπειτα ἐγγίζων εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς τυφλῆς, εἶπεν· «Ἐὰν ἀληθῶς ἐπίστευσεν εἰς Χριστόν, ἂς ἀναβλέψῃ ἡ Φρύγγελλα». Ταῦτα λέγοντος τοῦ Ἁγίου, εὐθὺς ἡ ἀβλεψία ἐλύθη καὶ ἡ πρὸς Χριστὸν πίστις ἐδείχθη ἀληθής, διότι ἡ ἀνάβλεψις τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ σώματος ἐφανέρωσεν, ὅτι ἐφωτίσθησαν καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς ψυχῆς αὐτῆς. Ὅθεν καὶ εὐγνώμων περὶ τὴν δωρεὰν ἐγνωρίζετο, λέγουσα· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, διότι τὸ φῶς μου διπλασίως ἐχάρισας καὶ ἤνοιξας τοὺς σωματικοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τοὺς τῆς καρδίας μου·