Ἂς ὑπάγωμεν λοιπὸν νὰ ἴδωμεν τὴν θυγατέρα σου». Ὅτε δὲ εἰσῆλθον εἰς τὸ δωμάτιον, ἔνθα ἦτο ἡ κόρη, εὐθὺς ὡς εἶδεν ὁ δαίμων τὸν Ἅγιον, ἔρριψεν αὐτὴν κάτω, τὴν ἐσπάραττε καὶ τὴν ἔκαμε νὰ τρέμῃ, ἔπειτα ἐξέβαλε καὶ φωνὴν λέγουσαν· «Ἰδού, Ἀβέρκιε, σὲ ἔφερα καὶ εἰς τὴν Ρώμην, καθὼς σοῦ προεῖπον». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπήντησε· «Ναί, ἀλλὰ διὰ κακόν σου μὲ ἔφερες». Προσέταξε δὲ νὰ ἐκβάλωσιν ἔξω τὴν κόρην εἰς τόπον ὕπαιθρον, ἤτοι νὰ μὴ εἶναι εἰς οἶκον, ἀλλὰ ὑπὸ τὸν οὐρανόν.

Ἐξελθόντες λοιπὸν πρότερον οἱ βασιλικοὶ ὑπηρέται ἐφρούρουν τὸν τόπον, ἔπειτα ἔφεραν τὴν κόρην, τὴν ὁποίαν πάλιν ἐσπάραττεν ὁ μιαρὸς δαίμων καὶ ἐφώναζε κατὰ τοῦ Ἀβερκίου ὑπερηφανευόμενος, ὅτι ἠνάγκασεν αὐτὸν νὰ διέλθῃ τοσαύτην γῆν ἀνωφελῶς. Ὁ δὲ Ἅγιος, ὑψώσας πρὸς οὐρανὸν τοὺς ὀφθαλμούς, προσηύξατο ἔπειτα στραφεὶς πρὸς τὴν κόρην, ἐπετίμησε δριμύτερον τὸ δαιμόνιον λέγων· «Ὁ Χριστὸς μου σοῦ ἐπιτάσσει, ἔξελθε εὐθὺς ἀπὸ τὴν κόρην, πονηρὲ δαῖμον, καὶ μὴ τὴν βλάψῃς ποσῶς». Τότε ὁ διάβολος μετέβαλε τὴν λεόντειον ἀγριότητα εἰς δειλίαν ἀλώπεκος, λέγων ταῦτα· «Ὁρκίζω σε καὶ ἐγὼ κατὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ νὰ μὴ μὲ πέμψῃς εἰς ἐρημίαν, οὔτε εἰς ἄλλον τόπον, μόνον ἐκεῖ ὅπου κατῴκουν πρότερον». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο λέγων· «Ὕπαγε ὄχι εἰς ἐρημίαν, ἀλλ’ εἰς τὸν τόπον τὸν πατρικόν· πλὴν ἐπειδὴ μὲ ἠνάγκασας νὰ ἔλθω ἐδῶ, σὲ προστάσσω πάλιν καὶ ἐγὼ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, νὰ ἄρῃς αὐτὸν τὸν λίθινον βωμόν, νὰ τὸν κομίσῃς εἰς τὴν Ἱεράπολιν, νὰ τὸν βάλῃς ἔνδοθεν τῆς πύλης τῆς εὑρισκομένης εἰς τὸ νότιον μέρος τῆς πόλεως».

Οὗτος ὁ βωμὸς ἦτο ναὸς εἰδωλικὸς κατεσκευασμένος ἐπὶ μεγάλου τινὸς βράχου καὶ λελατομημένος μὲ τέχνην καὶ κόπον πολύν. Εὐθὺς ὁ δαίμων ὑπήκουσεν ὡς δοῦλος εἰς τὸν δεσπότην αὐτοῦ καὶ ἐξελθὼν ἀπὸ τὴν κόρην, χωρὶς νὰ προξενήσῃ βλάβην τινά, ἤγειρε τὸν βαρύτατατον ἐκεῖνον βράχον ἀναστενάξας βαρέως καὶ κρατῶν αὐτόν, ὤ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ! διῆλθεν ἔμπροσθεν τοῦ ἱπποδρόμου εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο ἡ βασίλισσα καὶ ἀρκεταὶ χιλιάδες λαοῦ, οἵτινες ἰδόντες ὅλοι τοιοῦτον φρικτὸν τερατούργημα ἐξεπλάγησαν. Οὕτω λοιπὸν ὁ μὲν δαίμων ἐκόμισε τὸν βωμὸν εἰς τὴν Ἱεράπολιν καὶ τὸν ἀπέθεσεν ἐκεῖ ὅπου ὁ Ἅγιος τὸν προσέταξεν, ἡ δὲ κόρη, εὐθὺς ὡς ἐξῆλθεν ὁ δαίμων, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου καὶ ἔκειτο ὡς νεκρὰ ἐπὶ πολλὴν ὥραν, ἐφοβήθησαν δὲ ἅπαντες καὶ μάλιστα ἡ μήτηρ αὐτῆς, νομίζοντες ὅτι πράγματι ἀπέθανεν. Ὁ δὲ Ἅγιος, ἐκτείνας τὴν δεξιάν, ἤγειρεν αὐτὴν σωφρονοῦσαν καὶ λέγει πρὰς τὴν βασίλισσαν· «Ἰδοὺ ἡ θυγάτηρ σου ζῶσα καὶ λυτρωθεῖσα τῆς ἐπηρείας τοῦ δαίμονος». Ἡ δὲ Φαυστῖνα, ἀπὸ τὴν μεγάλην χαρὰν ἔκλαιε χύνουσα ποταμηδὸν τὰ δάκρυα, ἐναγκαλισθεῖσα δὲ τὴν θυγατέρα αὐτῆς τὴν ἠσπάζετο.