Ἐπειδὴ δὲ ὁ ταύτης Ἐπίσκοπος ἐβλασφήμει κατὰ τοῦ Ἁγίου, λέγων, ὅτι δὲν εὕρισκεν αὐτὸν γεγραμμένον ὁμοῦ μὲ τοὺς παλαιοὺς Ἁγίους, διὰ τὴν βλασφημίαν του ταύτην ἔδεσε τὴν λαλιὰν αὐτοῦ ὁ Ἅγιος· μετανοήσας δὲ ὕστερον καὶ προσελθὼν μετ’ εὐλαβείας εἰς τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου, ἔλαβε τὴν λύσιν τῆς γλώσσης του. Τοῦτο τὸ θαῦμα βλέπων ὁ κράλης ἐκόσμησε τὴν λάρνακα τοῦ λειψάνου μὲ ἄργυρον καὶ χρυσὸν καὶ ἔστειλεν αὐτὴν μὲ τιμὰς ὀπίσω εἰς τὴν Σόφιαν.
Μετὰ ταῦτα ὁ εὐσεβὴς βασιλεὺς τῶν Βουλγάρων Ἰωάννης ὁ Ἀσάνης, ἐπανακτήσας τὴν πόλιν Σόφιαν, ἔγραψε πρὸς τὸν Τιρνόβου [2] Ἀρχιερέα, ὅστις ἐλθὼν μετὰ τοῦ Κλήρου του ἔλαβε τὸ ἅγιον λείψανον καὶ ἀπεθησαύρισεν αὐτὸ μὲ τιμὴν εἰς τὴν βασιλικὴν καθέδραν, ἤτοι εἰς τὴν πόλιν Τιρνόβου, ὅπου ἔκτισε καὶ Ἐκκλησίαν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου τούτου Ἰωάννου. Ἀφ’ οὗ δὲ οἱ Ἀγαρηνοὶ ἐκυρίευσαν τὴν πόλιν τοῦ Τιρνόβου, μετεκομίσθη τὸ λείψανον ἀπὸ τὸ Τίρνοβον εἰς τὸ Μοναστήριον τῆς Ρίλας, ὅπου εὑρίσκεται ἕως τῆς σήμερον, εὐωδίαν ἄρρητον ἀποπνέον καὶ ἰάσεις παρέχον εἰς τοὺς μετὰ πίστεως εἰς τοῦτο προστρέχοντας.