Ὅθεν ἐκπλαγέντες διὰ τὸ θαῦμα τοῦτο, ἐπανῆλθον εἰς τὸν βασιλέα καὶ ἀνήγγειλαν εἰς αὐτὸν τὸ γενόμενον. Μαθὼν ταῦτα ὁ βασιλεὺς ἐπῆγεν ὁ ἴδιος εἰς τὸ ὅρος ἐκεῖνο, μετὰ τῶν ἀρχόντων του, ἵνα ἴδῃ τὸν Ἅγιον· ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἠδυνήθη νὰ προχωρήσῃ διὰ τὸ τραχὺ καὶ κρημνῶδες τοῦ τόπου, διὰ τοῦτο εἶδε μακρόθεν τὴν ὑψηλὴν πέτραν καὶ τὸ σπήλαιον, εἰς τὸ ὁποῖον κατῴκει ὁ Ὅσιος. Ὅθεν ἀπέστειλε τὸ δεύτερον δύο δούλους του, ἵνα προσκαλέσωσι τὸν Ἅγιον νὰ ἔλθῃ καὶ νὰ εὐλογήσῃ τὸν βασιλέα· ἀλλ’ ὁ Ὅσιος δὲν ἔστερξε νὰ ἐγκαταλείψῃ τὴν ἡσυχίαν του, ἐπῄνεσε δὲ μόνον τὴν τοῦ βασιλέως εὐλάβειαν καὶ ὑπέσχετο, ὅτι μέλλουσι νὰ ἴδωσιν ἀλλήλους εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἐὰν καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας ποιήσωσιν. Ὅθεν ἀνεχώρησεν ὁ βασιλεὺς περίλυπος, διότι δὲν ἐπέτυχε τῆς αἰτήσεως. Ὕστερον δὲ ἔστειλε χρυσίον καὶ ὀπωρικὰ διάφορα εἰς τὸν Ὅσιον, γράψας καὶ τὴν κάτωθι ἐπιστολήν, περιέχουσαν ταῦτα:
«Τῷ σεβασμίῳ μοι πατρὶ Ἰωάννῃ ἐρημοπολίτῃ τοῦ Ρίλα Πέτρος βασιλεύς. Ἤκουσα τῆς ὑμετέρας ἁγιωσύνης τὸ φιλόθεον ἦθος καὶ τὴν ἀγγελικὴν πολιτείαν· ὅθεν ἐπεθύμησα νὰ ἴδω τὴν σὴν Ὁσιότητα, ἐλπίζων νὰ ἀπολαύσω πολλὴν ὠφέλειαν ἐκ τῆς συνομιλίας μας. Ἐπειδὴ ἡ ματαία δόξα τοῦ κόσμου τούτου, αἱ ἡδοναὶ καὶ ὁ πλοῦτος, αὐτὰ καταποντίζουσιν ἡμᾶς ὡσὰν κύματα τῆς θαλάσσης καὶ σκοτιζόμενοι ἀπὸ τὰς ταραχὰς καὶ φροντίδας, δὲν δυνάμεθα νὰ ἐνατενίσωμεν εἰς τὸ φῶς τῆς καθαρᾶς μετανοίας, διὰ τοῦτο καὶ ἐπεθύμουν νὰ ἀπολαύσω ὀλίγον τινὰ φωτισμὸν ἀπὸ τὴν ἁγιωσύνην σου, Ὁσιώτατε Πάτερ· ἀλλ’ ὅμως καὶ αὐτῆς τῆς χάριτος ἐστερήθην διὰ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μου. Ὅθεν παρακαλῶ κἂν νὰ μοὶ στείλητε παρηγορίαν τινὰ καὶ παράκλησιν διὰ λόγου, ἵνα δροσίσω τὸν καύσωνα τῆς θλίψεώς μου· διότι γνωστὸν εἶναι, τίμιε Πάτερ, εἰς τὴν ἁγιωσύνην σου, πόσος χειμὼν πειρασμῶν καὶ πόσαι ταραχαὶ καταβυθίζουσι τὰς καρδίας τῶν βασιλέων!».
Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν τοῦ βασιλέως ἐδέχθη ὁ Ὅσιος καὶ τὰς ἀσκητικὰς ἅμα τροφάς, ἤτοι τὰ ὀπωρικά, τὸ δὲ χρυσίον δὲν ἐδέχθη. Ὅθεν ἀπέστειλεν ἐπιστολὴν εἰς τὸν βασιλέα, ταῦτα γράφουσαν:
«Τῷ εὐσεβεστάτῳ αὐτοκράτορι τοῦ Βουλγαρικοῦ σκήπτρου, βασιλεῖ Πέτρῳ, ὁ πτωχὸς Ἰωάννης. Ὅλα τὰ δῶρα τῆς ὑμετέρας βασιλείας δὲν εἶναι χρήσιμα εἰς ἡμᾶς. Ὅθεν τὰ μὲν ὀπωρικὰ μόνον ἐδέχθην καὶ ἐπαινῶ τὴν ἀγάπην ὑμῶν· τὸ δὲ χρυσίον ἂς ἔχῃ ἡ βασιλεία σου, διότι αὐτὸ πολὺ βλάπτει τοὺς Μοναχούς, μάλιστα δὲ εἰς τοὺς Ἀναχωρητὰς εἶναι παντελῶς ἄχρηστον, διότι εἰς τί δύνανται νὰ τὸ μεταχειρισθῶσιν;