Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ Θαυματουργός, ὁ κατὰ τὸ ὄρος τοῦ Ρίλα ἀσκήσας καὶ τὴν ἐκεῖσε Μονὴν οἰκοδομήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Τότε ὁ μὲν πατὴρ τοῦ παιδίου, στραφεὶς πρὸς τὸν Ὅσιον, μετενόει διότι ἐπῆρεν αὐτὸ· ὁ δὲ Ὅσιος ἐδόξασε τὸν Θεόν, παρηγορηθεὶς εἰς τὴν λύπην του, διότι διὰ τοῦ προσκαίρου θανάτου τοῦ σώματος ἐλύτρωσε τὸ παιδίον ἀπὸ τὸν μέλλοντα θάνατον τῆς ψυχῆς του.

Μετὰ ταῦτα, μὴ ὑποφέροντες οἱ δαίμονες τοὺς πολλοὺς ἀγῶνας τοῦ Ὁσίου, ἐφάνησαν μίαν νύκτα εἰς σχῆμα λῃστῶν, καὶ δείραντες αὐτόν, τὸν ἐδίωξαν ἐκ τοῦ τόπου ἐκείνου. Ὅθεν ὁ Ὅσιος ἀναχωρήσας ἐπῆγεν εἰς τὰ ἐνδότερα τῆς ἐρήμου ἐπὶ τοῦ ὄρους Ρίλα καὶ κατῴκησεν εἰς κοίλωμα μεγάλου τινὸς δένδρου· κατὰ θείαν δὲ πρόνοιαν ἐβλάστησεν ἡ ἔρημος ἐκείνη ἐρεβίνθους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐτρέφετο ὁ Ὅσιος ἐπὶ πολὺν χρόνον. Τινὲς δὲ βοσκοί, φιλοδωρηθέντες ποτὲ ἀπὸ τὸν Ὅσιον μὲ τὰ ἐρεβίνθια, ὑπεξῄρεσαν προσέτι ἀπὸ αὐτὰ διὰ τὸν δρόμον· ἀλλ’ ὅμως θέλοντες νὰ τὰ φάγωσιν, εὗρον κενοὺς τοὺς λοβοὺς τῶν ἐρεβινθίων· ὅθεν ἐπιστρέψαντες ἐζήτησαν συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Ἅγιον. Ἄλλοτε δὲ ἐλθὼν δαιμονιζόμενός τις πρὸς τὸν Ὅσιον καὶ πλησιάσας ὡς ἓν στάδιον, ἔπεσε κάτω κυλιόμενος καὶ λέγων· «Πῦρ μὲ κατακαίει καὶ δὲν ἠμπορῶ νὰ ὑπάγω πλέον ἐμπρός». Παρακαλέσαντες δὲ τὸν Ὅσιον οἱ συνοδεύοντες τὸν δαιμονιζόμενον, κατέπεισαν αὐτὸν νὰ προσευχηθῇ ὑπὲρ ἐκείνου· ὅθεν παρακαλέσας ὁ Ἅγιος τὸν Θεόν, ἐποίησε τὸν δαιμονιζόμενον ὑγιᾶ. Ὕστερον, ἀποφεύγων τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων ὁ Ὅσιος, ἀπεμακρύνθη εἰς τόπον ἄγνωστον· καὶ εὑρὼν σπήλαιον εἰς ὑψηλήν τινα πέτραν, κατῴκησεν ἐκεῖ. Οἱ δὲ δαίμονες, λαμβάνοντες αὐτόν, τὸν ἐκρήμνιζον κάτω· ἀλλ’ ὁ Ἅγιος ἀνέβαινε πάλιν εἰς αὐτό, ἕως οὗ οἱ δαίμονες, Θεοῦ βοηθείᾳ, ἔγιναν ἄφαντοι. Ὅθεν ἔκτοτε Ἄγγελος Κυρίου ἐκόμιζεν εἰς τὸν Ὅσιον τροφὴν καθ’ ἑκάστην, καὶ ἐπληρώθη εἰς αὐτὸν τὸ γεγραμμένον· «Ἄρτον Ἀγγέλων ἔφαγεν ἄνθρωπος» (Ψαλμ. οζ’ 25).

Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἐπῆγεν εἰς τὴν πόλιν Σοφίαν Πέτρος ὁ εὐσεβὴς βασιλεὺς τῶν Βουλγάρων· καὶ ἀκούσας περὶ τοῦ Ἁγίου, ἔστειλεν εἰς τὴν ἔρημον ἐννέα κυνηγούς, διὰ τὰ εὕρωσιν αὐτόν. Οὗτοι, μόλις μετὰ πέντε ἡμέρας εὑρόντες τὸν Ἅγιον, ηὐλογήθησαν παρ’ αὐτοῦ καὶ διηγήθησαν τὸν πόθον, τὸν ὁποῖον εἶχεν ὁ βασιλεὺς ἵνα τὸν ἀπολαύσῃ. Ἐπειδὴ δὲ οἱ ἄνθρωποι ἦσαν πεινασμένοι, παρέθεσεν ὁ Ὅσιος εἰς αὐτοὺς τὸν ἕνα ἄρτον, τὸν ὁποῖον τοῦ ἔφερεν ὁ Ἄγγελος· ἐκ τούτου φαγόντες καὶ οἱ ἐννέα ἐχόρτασαν, καὶ πάλιν ἐπερίσσευσεν ὁ ἥμισυς.


Ὑποσημειώσεις

[1] Πέτρος Αʹ βασιλεὺς τῆς Βουλγαρίας (927-968), ἦτο υἱὸς τοῦ Συμεῶνος Αʹ (βλέπε σχετικὴν ὑποσημείωσιν ἐν τόμῳ ΙΑʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», εἰς τὸν βίον τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος ἐπισκόπου Ἀχρίδος, τῇ κβʹ (22ᾳ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου). Ὁ Πέτρος οὗτος ἔχει ἀνακηρυχθῆ ὑπὸ τῆς Βουλγαρικῆς Ἐκκλησίας Ἅγιος.

[2] Περὶ τοῦ Τιρνόβου τούτου, πόλεως τῆς Βουλγαρίας, βλέπε σχετικὴν ὑποσημείωσιν σελ. 210.