Ταῦτα εἰποῦσα μὲ ηὐχήθη, ἐγὼ δὲ τῆς ὑπεσχέθην νὰ τελέσω τὰ προστασσόμενα καὶ λαμβάνων συγχώρησιν ἀνεχώρησα. Εἰς ὀλίγον καιρὸν ἤλθομεν καὶ πάλιν ἐδῶ κατὰ τὴν πρόρρησιν τῆς Ἁγίας καὶ τῆς ἐφέραμεν τὰ θεῖα μυστήρια, ἀλλὰ δὲν τὴν εὗρον παρευθύς. Δὲν ἠξεύρω ἂν ἔλειπεν ἢ διότι ἦσαν καὶ ἄλλοι μαζί μου δὲν ἤθελεν ἡ Ἁγία νὰ τὴν ἴδωσιν ἢ ἄλλο ἦτο τὸ αἴτιον· ἔπειτα ἀφοῦ ἐπῆγαν οἱ ἄλλοι εἰς τὸ κυνήγιον, βλέπω τὴν Ἁγίαν φοροῦσαν τὸ ἔνδυμα τὸ ὁποῖον τῆς ἔδωκα. Ὅταν δὲ ἔλαβε τὰ θεῖα μυστήρια ἔκλαιε ἀπὸ τὴν χαράν της, καὶ εἶπε ταῦτα· «Νῦν ἀπολύοις τὴν δούλην του, Δέσποτα, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου· τώρα ὅπου ἔλαβα τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτημάτων μου, νὰ ὑπάγω ὅπου προστάξῃ τὸ κράτος σου».
Ταῦτα εἶπε καὶ ὑψώσασα τὰς χεῖρας ὥραν πολλήν, νοερῶς προσηύχετο, ἐγὼ δὲ λαβὼν την εὐχὴν τῆς Οσίας ἀνεχώρησα. Ἀφοῦ δὲ ἐκυνηγήσαμεν ὀλίγας ἡμέρας καὶ συνελάβομεν κυνήγιον ἀρκετὸν ἐπέστρεψα καὶ πάλιν, νὰ λάβω τὴν εὐλογίαν τῆς Ἁγίας βοηθὸν καὶ συνοδοιπόρον μου, ἀλλὰ τὴν εἶδα νεκρὰν τυλιγμένην μὲ τὸ ἔνδυμα τὸ ὁποῖον τῆς ἔδωσα, ἔκειτο δὲ εὐσχημόνως εἰς τὸν ἴδιον τόπον εἰς τὸν ὁποῖον τὴν εὗρον πρότερον. Πίπτων δὲ ἐγὼ κατὰ γῆς ἔκλαιον καταφιλῶν τὸ ἅγιόν της καὶ πάνσεπτον λείψανον καὶ ἐπιτελέσαντες τὰ ἁρμόδια τὴν ἐνεταφιάσαμεν εἰς τὸν ἴδιον ἐκεῖνον τόπον ἔνθα τὴν εὕρομεν». Αὐτὰ καὶ ἄλλα ὠφέλιμα λόγια μᾶς εἶπεν ὁ θαυμάσιος ἐκεῖνος Συμεών, ἡμεῖς δὲ λαβόντες τὴν εὐλογίαν του ἀνεχωρήσαμεν καὶ τὴν τρίτην ἡμέραν ἐφθάσαμεν εἰς τὴν Κρήτην κατὰ τὸν λόγον του, ἀλλὰ καὶ ὅσα ἄλλα μᾶς ἐπροφήτευσεν ἐπληρώθησαν, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐγνώρισα πόσην παρρησίαν εἶχε πρὸς τὸν Θεὸν ὁ θαυμάσιος, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.