Καθὼς λοιπὸν ἐλυπούμεθα βλέποντες συντετριμμένον τοιοῦτον σκεῦος θαυμάσιον, βλέπομεν αἴφνης καὶ ἤρχετο πρὸς ἡμᾶς Μοναχός τις, χλωμὸς τὴν ὄψιν καὶ ἀνυπόδητος, ὅλος ἄπλυτος καὶ ἐνδεδυμένος τρίχινον φόρεμα, γλυκὺς τὸ νεῦμα καὶ ἥμερος ὡς Ἄγγελος. Τοῦτον ἀφοῦ ἐχαιρετήσαμεν, ἠρωτήσαμεν πόθεν καὶ τὶς ἦτο, καὶ πῶς εὑρέθη εἰς ἐκείνην τὴν ἔρημον νῆσον· ὁ δὲ ἀπεκρίνατο μὲ ταπείνωσιν λέγων· «Ἐγὼ δὲν ἔχω πατρίδα οὐδὲ γένος, οὔτε φροντίζω διὰ κανὲν πρᾶγμα ἐπίγειον, οὔτε καμμίαν ἀπόλαυσιν ἔλαβον ἀπὸ τὰ φθαρτὰ καὶ πρόσκαιρα, ἐπειδὴ ἀπηρνήθην διὰ τὸν Κτίστην ὅλα τὰ κτίσματα, μόνον δὲ ὁ Θεὸς εἶναι πατὴρ καὶ δεσπότης μου, διὰ τὸν ὁποῖον περιπατῶ εἰς ταύτην τὴν ἔρημον ἔτη τριάκοντα, ὀνομάζομαι Συμεὼν καὶ εἶμαι Ἱερομόναχος». Εὐλαβηθέντες ἡμεῖς ἀπὸ τὸ σχῆμα καὶ τοὺς λόγους του τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον τοῦ Θεοῦ καὶ προσκυνήσαντες αὐτόν, ἐζητοῦμεν τὴν εὐλογίαν του. Ἔκαμε λοιπὸν αὐτὸς εὐχὴν δι’ ἡμᾶς καὶ μᾶς ἐδίδαξε νὰ φροντίζωμεν πρὸ πάντων διὰ τὴν σωτηρίαν μας· ἐγὼ δὲ ἀκούσας ἀπ’ ἐκεῖνον τοιαύτας νουθεσίας, ἐγνώρισα ὅτι ἦτο ἅγιος ἄνθρωπος· ὅθεν ἔρων πόθον ὡς περίεργος ὅπου ἤμουν καὶ ἐπιτήδειος νὰ ἐξετάζω τὴν γνώμην παντὸς ἀνθρώπου, τὸν παρεκάλεσα νὰ μᾶς εἴπῃ ὑψηλόν τι καὶ ἀπόρρητον διήγημα, διότι μοῦ ἐφαίνετο ὅτι μετεῖχεν ἀπὸ ὁμιλίαν τινὰ θεϊκὴν ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος, ὅστις διὰ ταπείνωσιν ἔλεγεν ὅτι ἦτο ἁμαρτωλὸς καὶ ἀνάξιος.

Διὰ νὰ τὸν κάμω λοιπὸν νὰ μοῦ φανερώσῃ πράγματα, πλέον θειότερα, τὸν ἠρώτησα πρότερον διὰ τὸ θαυμάσιον ἐκεῖνο σκέπασμα τῆς Ἁγίας Τραπέζης, τὶς τὸ ἔθραυσεν. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ὁ ἀρχηγὸς τῶν Ἀράβων τῆς Κρήτης Νίσσυρις ἦλθεν ἐδῶ, καὶ θαυμάζων τὴν ὡραιότητα τούτου τοῦ ἔργου, ἠθέλησε νὰ τὸ λάβῃ εἰς Κρήτην διὰ νὰ τὸ ἀφιερώσῃ εἰς τὸν ναὸν τῆς Ἄγαρ ὁ μιαρώτατος· καὶ ἀφοῦ τὸ ἐμέτρησε καὶ τοῦ ἐφάνη ὅτι ἔβγαινεν ἀπὸ τὴν θύραν εὔκολα, τὸ κατεβίβασε καὶ θέλοντες νὰ τὸ ἐκβάλουν, δὲν ἠδύναντο, διότι ηὔξανε τοῦτο πολλάκις καὶ ἐγίνετο μεγαλύτερον. Τὸ θαῦμα τοῦτο ἐγένετο πολλάκις· καὶ αὐτὸς μὲν ἐχάλα τὴν θύραν καὶ τὸν τοῖχον, ἀλλ’ ἐκεῖνο πάλιν ηὔξανε, διότι ὁ Θεὸς δὲν ἤθελε νὰ ὑστερηθῇ ὁ Ναός του τοιούτου ἐκλεκτοῦ πράγματος· ὁ δὲ ἀσεβὴς ἐφθόνησε καὶ θυμωθεὶς τὸ ἔθραυσεν. Ἀλλὰ εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἔλαβε τὴν ἀξίαν τῆς αὐθαδείας του παίδευσιν, συντριβέντος τοῦ πλοίου του εἰς τὸ ἀκρωτήριον τῆς Εὐρίπου, τὸ ὁποῖον ὀνομάζουσι Ξυλοφάγον καὶ ἐπνίγη μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους του σύμψυχος».