Βλέπων δὲ ἐγὼ τοιοῦτον θέαμα ἔφριξα, διότι κατὰ μὲν τὸ εἶδος ἐφαίνετο ὡς γυνή, ἀλλὰ ἦτο ὑπεράνθρωπον τὸ φαινόμενον, ἐπειδὴ οὐδόλως εἶχε σάρκα ἐπάνω της, μόνον δὲ τὸ δέρμα μὲ τὰ ὀστᾶ, ἦτο δὲ καὶ αὐτὸ μαῦρον καὶ ἄσχημον, αἱ δὲ τρίχες της ἦσαν λευκαὶ καὶ ἡ μορφή της ἠλλοιωμένη, ὡς σκιὰ ἀνθρώπου, ἐγὼ δὲ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον μὲ φόβον πολὺν καὶ τὴν ἐπαρακάλουν νὰ μὲ εὐλογήσῃ· ἡ δὲ ὕψωσε πρὸς τοὺς οὐρανοὺς τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἔκαμε προσευχὴν μυστικά, ἔπειτα λέγει πρός με· «Ὁ Θεὸς νὰ σὲ ἐλεήσῃ, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος σὲ ὡδήγησεν ἕως ἐδῶ δι’ ἐμὲ τὴν ταπεινήν, νὰ σοῦ διηγηθῶ τὸν βίον μου».
«Γίνωσε ὅτι εἶμαι ἀπὸ χωρίον τῆς Μυτιλήνης, ὀνόματι Μήθυμναν, Μοναχὴ κατὰ τὴν τάξιν, Θεοκτίστη ὀνόματι· ὅταν δὲ ἤμουν ἀκόμη μικρὴ ἐτελεύτησαν οἱ γονεῖς μου· ἐγὼ δὲ ἐκουρεύθην εἰς γυναικεῖον Μοναστήριον, καὶ ὅταν ἤμουν δέκα ὀκτὼ ἐτῶν, ἐπῆγα τὴν Ἁγίαν Ἀνάστασιν εἰς τὸ χωρίον μας νὰ ἰδῶ μίαν ἀδελφήν, τὴν ὁποίαν εἶχα ὕπανδρον καὶ κατ’ αὐτὴν τὴν νύκτα ἦλθον Ἄραβες, Κρῆτες καὶ ᾐχμαλώτισαν ὅλους τοὺς ἐντοπίους, ὁμοῦ δὲ μὲ αὐτοὺς καὶ ἐμέ· ἐμβιβάσαντες λοιπὸν ἡμᾶς εἰς πλοῖον ἀνεχωρήσαμεν ἐκεῖθεν καὶ προσωρμίσθημεν εἰς τὴν νῆσον ταύτην. Ὁ δὲ ἀρχηγὸς τῶν Σαρακηνῶν Νίσσυρις ἐξέβαλεν ἡμᾶς ἔξω διὰ νὰ διατιμήσῃ τὴν ἀξίαν μας, ἐγὼ δὲ ἐπροφασίσθην χρείαν ὕδατος καὶ ἀφοῦ παρεμέρισα εἰσῆλθον εἰς τὸ δάσος καὶ περιεπάτησα τόσον ὥστε κατεξέσχισα ἀπὸ τὰ ξύλα καὶ τοὺς λίθους τοὺς πόδας μου· ὅθεν ἔπεσα ὡς νεκρά, μὴ δυναμένη νὰ ἵσταμαι ἀπὸ τὸν πόνον. Τὸ πρωΐ, ὅταν εἶδα τοὺς μιαροὺς καὶ ἐταξίδευον, ἀπὸ τὴν χαρὰν ἐλησμόνησα τοὺς πόνους μου τώρα δὲ εἶναι ἔτη τριάκοντα πέντε καὶ περισσότερον, ὅπου κατοικῶ ἐδῶ, τρεφομένη πρῶτον μὲ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν βοήθειαν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ δεύτερον μὲ λουμπινάρια καὶ χόρτα· ἐπειδὴ δὲ ἐξεσχίσθησαν τὰ ἱμάτιά μου, ἐνδύει καὶ σκέπει με ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ, ἥτις κυβερνᾷ καὶ διακρατεῖ τὰ σύμπαντα».
Ταῦτα ἡ Ἁγία λέγουσα ἡσύχασεν ὀλίγον εὐχαριστήσασα τὸν Κύριον· ἔπειτα πάλιν μοῦ εἶπεν· «Ὅσα ἔπαθα μέχρι σήμερον, σοῦ διηγήθην μὲ βραχυλογίαν, ἄνθρωπε· ἀλλὰ παρακαλῶ σε νὰ μοῦ κάμῃς τὴν χάριν ταύτην διὰ τὸν Κύριον· ἠξεύρω ὅτι ἔχεις νὰ ἔλθῃς καὶ ἄλλην φορὰν ἐδῶ μὲ συντρόφους νὰ κυνηγήσετε, καὶ τότε εἰπὲ εἰς Ἱερέα τινὰ νὰ μοῦ φέρῃ μίαν μερίδα τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος καὶ μὴ εἴπῃς εἰς οὐδένα ἕτερον δι’ ἐμὲ τίποτε».