Θαύματα τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ κατὰ τοὺς Βυζαντινοὺς χρόνους.

Εἰς δὲ τὰ Γέρμια, ἔνθα ἦτο ὁμοίως ἁγίασμα ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, πολλὰ ἐγένοντο θαύματα καὶ ὅσοι ἐπήγαιναν ἐκεῖ παρευθὺς ἰατρεύοντο ἀπὸ πᾶσαν ἀσθένειαν, διότι τὸ ὕδωρ ἐκεῖνο εἶχε μικροὺς ἰχθεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔλειχον τὸ σῶμα τοῦ ἀσθενοῦς καὶ ἐθεραπεύετο, ἕνα δὲ ἐκ τῶν θαυμάτων τούτων εἶναι καὶ τὸ ἀκόλουθον.

Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἦτο εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἄρχων μέγας καὶ πρῶτος τῆς πόλεως ὀνόματι Στούδιος, ὁ ὁποῖος ἠσθένησεν ἕως θανάτου, οὐδεὶς δὲ ἰατρὸς ἠδυνήθη νὰ τὸν ἰατρεύσῃ. Εἰς δὲ τὰς ἡμέρας τῆς ἀσθενείας του, ἄνθρωπός τις, ὀνόματι Γουλέων, ἐπῆγεν ἀπὸ τὰ Γέρμια εἰς τὴν Πόλιν νὰ ἐπισκεφθῇ τὸν ἀσθενῆ Στούδιον, τοῦ διηγήθη δὲ τότε καὶ τὰ θαύματα ὅσα ἐγίνοντο εἰς τὸ ἁγίασμα ἐκεῖνο· ὡς ἤκουσεν ὁ Στούδιος, ἐπίστευσεν εἰς τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπῆγεν ἐκεῖ μὲ ἄλλους τινὰς ἀσθενεῖς καὶ εὐθὺς ὡς ἐμβῆκεν εἰς τὸ ἁγίασμα ἐκεῖνο, παρευθὺς ἰατρεύθη οὐχὶ μόνον αὐτός, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ συνακολουθήσαντες αὐτόν· εἷς δὲ ἐξ ἐκείνων εἶχε γλαύκωμα εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἰατρεύθη καὶ ἐκεῖνος. Τότε, ὡς εἶδεν ὁ ἄρχων Στούδιος τὰ τόσα θαύματα, ἐδαπάνησε τὴν περισσοτέραν περιουσίαν του καὶ ἔκτισεν Ἐκκλησίαν μεγάλην, ἄφησε δὲ καὶ εἰσοδήματα πολλὰ εἰς ἐκεῖνον τὸν Ναόν καὶ καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εἴ τις ἀσθενὴς ἐπήγαινε μετὰ πίστεως ἰατρεύετο, πολλοὶ τυφλοὶ ἀνέβλεψαν καὶ χωλοὶ περιεπάτησαν ἐξ ἐκείνου μόνον τοῦ ἁγιάσματος τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ.

 

η’ καὶ θ’. Ἡ θεραπεία τοῦ Μοναχοῦ Μαρκιανοῦ καὶ τοῦ ἰατροῦ.

Εἰς τὸν καιρὸν τοῦ εὐσεβεστάτου βασιλέως Μιχαὴλ τοῦ Γ’ καὶ Θεοδώρας τῆς μητρός του, τῆς ἀναστυλωσάσης τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἦτο Μοναχός τις Μαρκιανὸς ὀνόματι εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, τὸ ἐπονομαζόμενον τοῦ Εὐσεβίου, ἐντὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Αὐτὸς ὁ Μαρκιανός, ὅταν ἀσθενοῦσε, ποτὲ δὲν ἐζήτει ἰατροὺς οὐδὲ ἰατρικά, μόνον προσέπιπτεν εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ καὶ ἰατρεύετο καὶ οὕτως ἐποίει πάντοτε. Ἡμέραν δέ τινα ἀσθενήσας βαρέως προσέπεσε καὶ πάλιν, κατὰ τὴν συνήθειαν τὴν ὁποίαν εἶχεν, εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ καὶ ἐζήτει βοήθειαν· ὁ δὲ Ἀρχιστράτηγος, θέλων νὰ τὸν δοκιμάσῃ, δὲν τὸν ἰάτρευσεν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Ἰωλκὸς ἦτο ἀρχαιοτάτη πόλις τῆς Θεσσαλίας κειμένη παρὰ τὴν θέσιν τὴν ὁποίαν κατέχει νῦν ὁ Βόλος. Κατὰ τὴν ἑλληνικὴν μυθολογίαν ἡ Ἰωλκὸς ἐκτίσθη ὑπὸ τοῦ Κρηθέως πρεσβυτέρου υἱοῦ τοῦ Αἰόλου. Πρῶτος αὐτῆς βασιλεὺς ἐχρημάτισε, ὁ καὶ κτίτωρ αὐτῆς Κρηθεύς, καὶ δεύτερος ὁ ἐνταῦθα ἀναφερόμενος Πελίας, κατ’ ἐντολὴν τοῦ ὁποίου ἐξεστράτευσεν εἰς Κολχίδα ὁ Ἰάσων, ἔγγονος τοῦ Κρηθέως, διὰ νὰ φέρῃ τὸ χρυσόμαλλον δέρας.

[2] Ὁ Πελίας κατὰ τὴν ἑλληνικὴν μυθολογίαν ἦτο υἱὸς τοῦ Ποσειδῶνος καὶ τῆς Τυροῦς. Μετ’ αὐτῆς, ἥτις ἦτο καὶ ἀνεψιὰ τοῦ Κρηθέως, νυμφευθεὶς μετὰ ταῦτα ὁ Κρηθεὺς ἀπέκτησεν υἱὸν τὸν Αἴσωνα, πατέρα τοῦ Ἰάσονος.

[3] Βλέπε ἐν Τόμῳ Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».