Θαύματα τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ κατὰ τοὺς Βυζαντινοὺς χρόνους.

Ἀπὸ τὰς πολλὰς λοιπὸν παρακλήσεις ἐπήκουσεν ὁ Ἀρχάγγελος τὴν δέησιν τοῦ πτωχοῦ ἐκείνου· καὶ κατὰ τὴν ὥραν κατὰ τὴν ὁποίαν ἐτελεῖτο ἡ θεία Λειτουργία καὶ ἔκειτο τὸ παιδίον ἔμπροσθεν τῆς Εἰκόνος τοῦ Ἀρχιστρατήγου, ὅταν ἔμελλε νὰ εἴπῃ ὁ Διάκονος: «Πρόσχωμεν, τὰ Ἅγια τοῖς Ἁγίοις», τότε ἀπεκρίθη τὸ παιδίον ἐκεῖνο καὶ εἶπε τὸ «Πρόσχωμεν», ἔκτοτε δὲ ἰατρεύθη τὸ παιδίον, ὁ δὲ πατήρ του ἑώρταζε κατ’ ἔτος τὴν ἑορτὴν τῶν Ταξιαρχῶν.

 

β’, γ’ καὶ δ’. Περὶ τῆς ἀπαλλαγῆς τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοῦ κινδύνου τῶν Ἀβάρων, τῶν Περσῶν καὶ τῶν Ἀγαρηνῶν.

Συνηθροίσθησάν ποτε οἱ Ἄβαροι διὰ νὰ αἰχμαλωτίσουν τὴν Κωνσταντινούπολιν· ἔμειναν δε ἔξωθεν αὐτῆς πολὺν καιρὸν καὶ τὴν ἐπολεμοῦσαν. Ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς τοῦ καιροῦ ἐκείνου συνήθροισε τὸν λαὸν ὅλον τῆς πόλεως καὶ ἐπῆγαν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, ἔνθα ἐδέοντο τοῦ Θεοῦ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν. Ἡμέραν δέ τινα, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔμελλον οἱ Ἄβαροι νὰ ἔμβουν εἰς τὴν Πόλιν, ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαὴλ ἐφάνη εἰς τὸ μέσον των ὡς ἀστραπὴ καὶ ἀπὸ τὸν φόβον των ἔπεσον κατὰ πρόσωπον καὶ ἐστράφησαν ὀπίσω· διὰ νυκτὸς δὲ ἐφάνη πάλιν εἰς τὸν βασιλέα τῶν Ἀβάρων καὶ τοῦ εἶπε· «Φύγε γρήγορα μὲ ὅλον σου τὸ στράτευμα, διότι αὔριον θέλεις ἀποθάνει σὺ καὶ οἰ ἄνθρωποί σου». Τότε ἐφοβήθη ὁ βασιλεὺς καὶ ἔφυγε διὰ νυκτὸς εἰς τὸν τόπον του.

Καὶ ἄλλοτε πάλιν οἱ Πέρσαι συνήθροισαν πλῆθος ἀναρίθμητον καὶ ἐπῆγαν ἐναντίον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὴν ὁποίαν ἀπέκλεισαν καὶ ἠμπόδιζαν τὰς τροφὰς νὰ εἰσέρχωνται εἰς αὐτὴν τόσον, ὥστε ἐκινδύνευσαν οἱ πολῖται νὰ ἀποθάνουν ἀπὸ τὴν πεῖναν· μόνον δὲ εἰς τὸν Θεὸν εἶχον τὰς ἐλπίδας των καὶ εἰς τὸ πρῶτον θαῦμα τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ ἐθάρρουν· διὰ τοῦτο ἐπῆγαν πάλιν εἰς τὸν Ναόν του καὶ τὸν παρεκάλουν νὰ δείξῃ θαῦμα ὡς τὸ πρῶτον. Ἡμέραν τινὰ ἔβαλαν οἱ Πέρσαι κλίμακας διὰ νὰ ἔμβουν εἰς τὴν Πόλιν, ἀλλ’ ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ, καθὼς καὶ πρότερον, ὡς ἀστραπὴ φοβερὰ ἐφάνη ἔμπροσθέν των· οἱ δὲ Πέρσαι, ὡς τὸν εἶδον, ἐσυγχύσθησαν καὶ ἐσφάγησαν μεταξύ των· ἐνόμιζον δὲ ὅτι πολεμοῦν μὲ τοὺς Πολίτας· τότε, ὡς ἐγνώρισαν οἱ πολῖται τὴν συμφορὰν τῶν Περσῶν, ἐξῆλθον καὶ αὐτοὶ καὶ ἐφόνευσαν ὅσους ἠδυνήθησαν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Ἰωλκὸς ἦτο ἀρχαιοτάτη πόλις τῆς Θεσσαλίας κειμένη παρὰ τὴν θέσιν τὴν ὁποίαν κατέχει νῦν ὁ Βόλος. Κατὰ τὴν ἑλληνικὴν μυθολογίαν ἡ Ἰωλκὸς ἐκτίσθη ὑπὸ τοῦ Κρηθέως πρεσβυτέρου υἱοῦ τοῦ Αἰόλου. Πρῶτος αὐτῆς βασιλεὺς ἐχρημάτισε, ὁ καὶ κτίτωρ αὐτῆς Κρηθεύς, καὶ δεύτερος ὁ ἐνταῦθα ἀναφερόμενος Πελίας, κατ’ ἐντολὴν τοῦ ὁποίου ἐξεστράτευσεν εἰς Κολχίδα ὁ Ἰάσων, ἔγγονος τοῦ Κρηθέως, διὰ νὰ φέρῃ τὸ χρυσόμαλλον δέρας.

[2] Ὁ Πελίας κατὰ τὴν ἑλληνικὴν μυθολογίαν ἦτο υἱὸς τοῦ Ποσειδῶνος καὶ τῆς Τυροῦς. Μετ’ αὐτῆς, ἥτις ἦτο καὶ ἀνεψιὰ τοῦ Κρηθέως, νυμφευθεὶς μετὰ ταῦτα ὁ Κρηθεὺς ἀπέκτησεν υἱὸν τὸν Αἴσωνα, πατέρα τοῦ Ἰάσονος.

[3] Βλέπε ἐν Τόμῳ Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».