Θαύματα τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ κατὰ τοὺς Βυζαντινοὺς χρόνους.

Ἄλλοτε πάλιν συνηθροίσθησαν πλῆθος πολὺ Ἀγαρηνῶν διὰ θαλάσσης καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν Πόλιν, ἐπὶ τῆς βασιλείας Κωνσταντίνου ἐγγόνου τοῦ Ἡρακλείου καὶ πάλιν καὶ αὐτὸς συνήθροισε τὸν λαὸν καὶ ἐπῆγαν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, ὅστις ὠνομάζετο τοῦ Εὐσεβίου, ἔνθα παρεκάλουν τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἀρχιστράτηγον Μιχαὴλ νὰ τοὺς βοηθήσῃ. Ἡμέραν δέ τινα ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαὴλ ἐτρύπησεν ὅλα τὰ πλοῖα τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐπνίγησαν· τρία δὲ μόνον πλοῖα ἀπέμειναν, τὰ ὁποῖα ἐστράφησαν εἰς τὰ ὀπίσω.

 

ε’. Περὶ τῆς διασώσεως τῆς πόλεως Ἀκολίας.

Εἰς τὴν Μαύρην Θάλασσαν ἦτο πόλις ὀνόματι Ἀκόλια· συνηθροίσθησαν δέ ποτε πολὺ πλῆθος Σαρακηνῶν, οἵτινες ἐπῆγαν νὰ τὴν αἰχμαλωτίσουν, ἔμειναν δὲ καιρὸν πολὺν ἔξω τῆς πόλεως καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ ποιήσωσί τι, ὥστε ἀπεφάσισαν νὰ ἀναχωρήσωσι. Προδότης ὅμως τις τῆς πόλεως τοὺς εἶπεν ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν ἐντὸς αὐτῆς Ἐκκλησίαν τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, ἥτις εἶναι πλησίον εἰς τὸ τειχόκαστρον, ἐκεῖ δὲ παρακαλοῦν τὸν Θεὸν νὰ τοὺς βοηθήσῃ καὶ διὰ τοῦτο δὲν δύνασθε σεῖς νὰ ποιήσητε τίποτε. Ὡς ἤκουσαν τοῦτο οἱ Σαρακηνοί, ἐποίησαν τειχόκαστρον ξύλινον καὶ μὲ πολλὰς τέχνας, σχοινία, κυλίνδρους καὶ λοιπά, ἔσυραν μέγαν λίθον καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν στέγην τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ταξιάρχου, παρευθὺς δὲ ὅταν ἔρριψαν τὸν λίθον, ἐστράφησαν εἰς τὰ ὀπίσω τὰ πρόσωπα τοῦ ἀμιρᾶ καὶ πάντων τῶν ἀρχηγῶν τοῦ στρατοῦ, ὡς καὶ ἐκείνων οἵτινες ἔρριψαν τὸν λίθον· ὡς ἔπαθον τοῦτο αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι, ἐφόρτωσαν εἰς καμήλους πολλὰς θυμίαμα, κηρία καὶ ἐλαιόλαδον, ἐξέβαλον δὲ καὶ ἄργυρον ἀπὸ τὰ ἡνία τῶν ἵππων καὶ τὰ ἐπῆγαν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ· ὡρκίσθησαν δὲ καὶ μεταξύ των, ὅτι διὰ πολὺν χρόνον νὰ μὴ ὑπάγουν εἰς Ἀκόλιαν διὰ κανὲν κακόν· ὅθεν ἐγύρισαν τότε καὶ πάλιν τὰ πρόσωπά των εἰς τὰς θέσεις των.

 

ϛ’ καὶ ζ’. Τὰ εἰς Κολοσσὰς καὶ εἰς Γέρμια θαύματα.

Ἐποίησε δὲ καὶ ἄλλα θαύματα ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ, ὅπως εἰς τὰς Κολοσσὰς τῆς Φρυγίας, ἤτοι ἐν Χώναις καὶ εἰς τὰ Γέρμια, ἔνθα ἦσαν ἁγιάσματα τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ. Καὶ περὶ μὲν τοῦ ἐν Χώναις θαύματος βλέπε εἰς τὴν ϛ’ (6ην) Σεπτεμβρίου, ὅτε ἑορτάζει τὴν ἀνάμνησιν τούτου ἡ τοῦ Χριστοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία [3].


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Ἰωλκὸς ἦτο ἀρχαιοτάτη πόλις τῆς Θεσσαλίας κειμένη παρὰ τὴν θέσιν τὴν ὁποίαν κατέχει νῦν ὁ Βόλος. Κατὰ τὴν ἑλληνικὴν μυθολογίαν ἡ Ἰωλκὸς ἐκτίσθη ὑπὸ τοῦ Κρηθέως πρεσβυτέρου υἱοῦ τοῦ Αἰόλου. Πρῶτος αὐτῆς βασιλεὺς ἐχρημάτισε, ὁ καὶ κτίτωρ αὐτῆς Κρηθεύς, καὶ δεύτερος ὁ ἐνταῦθα ἀναφερόμενος Πελίας, κατ’ ἐντολὴν τοῦ ὁποίου ἐξεστράτευσεν εἰς Κολχίδα ὁ Ἰάσων, ἔγγονος τοῦ Κρηθέως, διὰ νὰ φέρῃ τὸ χρυσόμαλλον δέρας.

[2] Ὁ Πελίας κατὰ τὴν ἑλληνικὴν μυθολογίαν ἦτο υἱὸς τοῦ Ποσειδῶνος καὶ τῆς Τυροῦς. Μετ’ αὐτῆς, ἥτις ἦτο καὶ ἀνεψιὰ τοῦ Κρηθέως, νυμφευθεὶς μετὰ ταῦτα ὁ Κρηθεὺς ἀπέκτησεν υἱὸν τὸν Αἴσωνα, πατέρα τοῦ Ἰάσονος.

[3] Βλέπε ἐν Τόμῳ Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».