Οἵτινες ὅταν ἐπήγαινον εἰς τὸν τόπον τῆς τελειώσεως ἔψαλλον τὸν ἄμωμον, καὶ φθάσαντες ἐκεῖ ἐγονάτισαν, δεόμενοι τοῦ Θεοῦ νὰ ὑποδεχθῇ εὐμενῶς τὰς ψυχὰς αὐτῶν εἰς τὴν ἐκεῖθεν μακαριότητα, καὶ οὕτω τοὺς ἀπεκεφάλισαν. Τὴν δὲ νύκτα ἐπῆγαν τινὲς φιλόχριστοι καὶ ἐπῆραν τὰ ἅγια λείψανα καὶ ἐντίμως αὐτὰ ἐνεταφίασαν.
Ὁ δὲ Ἀντώνιος καὶ ὁ Ματρωνιανός, οἵτινες, ὡς εἴπομεν, παρηκολούθουν τὰ γενόμενα, ἔδιδαν ἀργύρια τοῦ δουκός, νὰ τοὺς δώσῃ τὴν κεφαλὴν τοῦ Ἱέρωνος, τὴν ὁποίαν εἶχε κρατήσει καὶ αὐτὸς ἐζήτησε τόσον χρυσίον, ὅσον ἐζύγιζεν ἡ τιμία κάρα· οἱ δὲ μὴ ἔχοντες τόσην ποσότητα ἔμενον περίλυποι. Ἀλλ’ ὁ ἐν ἀπόροις πόρους εὑρίσκων καὶ ἐν ἀνάγκαις βοηθῶν τοὺς εἰς αὐτὸν πιστεύοντας, ἐφώτισε συγκλητικόν τινα πιστὸν καὶ φιλομάρτυρα, τὴν κλῆσιν Χρυσάφιον, νὰ ἀγοράσῃ τὴν ἁγίαν κάραν καὶ νὰ οἰκοδομήσῃ Ναὸν εἰς τὸν Μάρτυρα. Προσελθὼν λοιπὸν εἰς τὸν ὑπὸ τῆς φιλαργυρίας λυσσῶντα Λυσίαν ἐμέτρησεν εἰς αὐτὸν ὅσον ἐπόθει χρυσὸν ὁ Χρυσάφιος· ὅθεν ὄχι μόνον τὴν τιμίαν κεφαλὴν τοῦ ἐχάρισεν, ἀλλὰ καὶ ἄδειαν τοῦ ἔδωκε καὶ ἔκτισε Ναὸν περικαλλέστατον εἰς τὸν τόπον, εἰς τὸν ὁποῖον ἐτελειώθησαν οἱ Ἅγιοι· ἐξήτασε δὲ ὁ φιλάργυρος Λυσίας νὰ εὕρῃ καὶ τὴν δεξιὰν τοῦ Ἁγίου, ἐλπίζων νὰ κερδήσῃ καὶ ἐξ αὐτῆς χρήματα, ἀλλ’ οἱ σπουδαῖοι Ματρωνιανὸς καὶ Ἀντώνιος τὴν ἐπῆραν κρυφίως τὴν νύκτα καὶ ἔφυγαν οἵτινες φθάσαντες εἰς τὴν χώραν αὐτῶν, ἔδωκαν εἰς τὴν μητέρα τοῦ Ἁγίου τὸ πολύτιμον ἐκεῖνο καὶ πολυέραστον δῶρον, διηγούμενοι κατὰ μέρος τοὺς ἄθλους τῶν Ἁγίων.
Λαβοῦσα ἡ γηραιὰ μήτηρ τοῦ Ἁγίου εἰς τὰς χεῖρας αὐτῆς τὴν χεῖρα τοῦ φιλτάτου υἱοῦ της καὶ Μάρτυρος, ἔκλαιε ἀπὸ τὴν χαράν της καὶ ἀγαλλίασιν καὶ καταφιλοῦσα ταύτην ἐσκίρτα καὶ ἐδάκρυζε λέγουσα· «ὦ ποθεινότατον τέκνον μου, μὲ πόσους πόνους σὲ ἐγέννησα καὶ μὲ πόσους κόπους καὶ μόχθους σὲ ἀνέθρεψα, διὰ νὰ σὲ ἔχω εἰς τὸ γῆρας μου βακτηρίαν καὶ βοήθειαν, εἰς τὴν θλῖψιν καὶ ἀθυμίαν μου ἀναψυχὴν τῆς ψυχῆς μου καὶ ἄνεσιν, καὶ χειραγωγίαν εἰς τὴν ἀσθένειαν. Τώρα δὲ μοῦ ἔδωσαν, ἀντὶ σοῦ, μόνην τὴν χεῖρα, μικρόν σου μέρος (φεῦ!) καὶ βραχύτατον λείψανον, διὰ νὰ ἔχω περισσοτέρους πόνους καὶ πάθη ἐνθυμουμένη σε· ἀλλὰ τί λέγω; διατί νὰ κλαίω, ἐνῷ ἔπρεπε μάλιστα νὰ ἀγάλλωμαι, ἐπειδὴ ἔγινα μήτηρ Ἀθλητοῦ τοῦ Χριστοῦ καὶ γενναίου Μάρτυρος, τὸν ὁποῖον ἀνέθρεψα καὶ ἐπαίδευσα εἰς τὴν εὐσέβειαν καὶ τώρα ἠξιώθην νὰ τὸν ἴδω τετελειωμένον διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Ποιητοῦ καὶ Σωτῆρος μας;