Ταῦτα τὰ ὁποῖα ἐγράψαμεν ἄνωθεν, ἤτοι τὸ Μαρτύριον τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, ἠρανίσθημεν ἀπὸ τὸν Συναξαριστήν, τὸν ὁποῖον ἔγραψε Νικηφόρος ὁ Ξανθόπουλος. Ἀλλὰ ὁ Μεταφραστὴς διηγεῖται μὲ συντομίαν τὴν ὑπόθεσιν λέγων, ὅτι «Ἀφοῦ ἐδίδαξε τοὺς Πάρθους, ἐπῆγεν εἰς διαφόρους πόλεις καὶ χώρας κηρύττων καὶ ἐπιστρέφων πολλοὺς πρὸς εὐσέβειαν καὶ τελευταῖον ἀπῆλθεν εἰς Ἱεράπολιν τῆς Συρίας [2], ἥτις εἶναι εἰς τὸν Εὐφράτην ποταμόν, καὶ ἀφοῦ ἔφερε τοὺς ἐγχωρίους εἰς τὴν θεογνωσίαν, ἐβάπτισεν ἅπαντας, ᾠκοδόμησεν Ἐκκλησίας καὶ διδασκαλεῖα, ἐχειροτόνησε Διακόνους, Ἱερεῖς καὶ Ἐπισκόπους, ἐθεράπευσεν ἀναριθμήτους ἀσθενεῖς καὶ δαιμονισμένους καὶ ἄλλα διάφορα θαυμάσια ἔπραξε, καὶ πολλὰ κοπιάσας διὰ τὴν εὐσέβειαν, ἦλθεν εἰς τὸ ποθούμενον τέλος πλήρης ἡμερῶν γενόμενος καὶ οὕτως ἀπῆλθεν ἐν εἰρήνῃ πρὸς Κύριον. Τὸ δὲ ἱερὸν καὶ πάνσεπτον αὐτοῦ λείψανον ἐνεταφίασαν μὲ δόξαν καὶ λαμπροφορίαν ἀνείκαστον».
Τοῦτον τὸν μύστην καὶ Εὐαγγελιστὴν τοῦ Χριστοῦ ἂς ἑορτάσωμεν καὶ ἡμεῖς μὲ καθαρὰν συνείδησιν μετανοοῦντες διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ μὴ εἴπῃ τις ὅτι ἔχει πολλὰς ἀνομίας καὶ ὁ Θεὸς δὲν τὸν δέχεται. Διότι ἀφοῦ τοῦτον τὸν τελώνην ἐδέχθη ὁ πολυέλεος καὶ τὸν ἀνέδειξεν ἀπὸ ἀρχιτελώνην Ἀπόστολον, πῶς νὰ μὴ ὑποδεχθῇ καὶ πάντας τοὺς ἁμαρτήσαντας; μὴ εἴπῃ δέ τις ὅτι τὸν Ματθαῖον προσεκάλεσεν, ἀλλ’ ἐμὲ δὲν δέχεται. Διότι διὰ τοῦτο ὑψώθη εἰς τὸν Σταυρόν, διὰ νὰ τὸν βλέπωμεν ὅλοι καὶ νὰ ἀκούωμεν τὴν φωνήν του, ὅστις μᾶς προσκαλεῖ καθ’ ἑκάστην μὲ εὐσπλαγχνίαν ἄπειρον· ἔχει ἀνοικτὰς τὰς ἀγκάλας νὰ μᾶς ὑποδεχθῇ, ὡς τὸν ἄσωτον υἱόν· κλίνει τὴν ἀκήρατον κορυφήν, διὰ νὰ μᾶς δώσῃ τῆς ἀγάπης τὸ φίλημα. Ὢ πόσους προσκαλεῖ ὁ εὔσπλαγχνος ἰατρός, νὰ τοὺς θεραπεύσῃ δωρεάν, καὶ διὰ τὴν ἀμέλειάν των δὲν θέλουν νὰ κοπιάσουν ὀλίγον τι. Οἱ τοιοῦτοι δὲν μιμοῦνται τὸν Ματθαῖον, οὔτε τὸν ἑορτάζουσιν ὡς πρέπει, ἐπειδὴ δὲν τρέχουσιν εὐθὺς εἰς μετάνοιαν, ἀλλὰ βάλλουν καιρὸν εἰς τὸ μέσον διαφόρους αἰτίας προφασιζόμενοι.
Ὁ Ἀπόστολος Ματθαῖος, εὐθὺς ὡς τὸν προσεκάλεσεν ὁ Δεσπότης, δὲν εἶπεν: «Ἄφες με νὰ ἑτοιμάσω τὰ πράγματά μου· νὰ κάμω λογαριασμὸν μὲ τοὺς χρεώστας καὶ τοὺς μετ’ ἐμοῦ συναλλασσομένους· νὰ οἰκονομήσω τὸν πλοῦτόν μου». Ἀλλὰ παρευθὺς ἀφῆκε κτήματα, χρήματα, φίλους, συγγενεῖς καὶ τὰ λοιπὰ ἔρημα, διὰ νὰ ἀποκτήσῃ τὸν Εὐαγγελικὸν Μαργαρίτην, τὸν μόνιμον ὄντως καὶ πολυτίμητον, τὸν ὁποῖον καὶ ἐπέτυχε. Καὶ ἀντὶ τοῦ φθειρομένου πλούτου τὸν ὁποῖον ἀφῆκεν, ἀπολαμβάνει τώρα τὸν ἀεὶ διαμένοντα.