Μετὰ ταῦτα διενοήθη ὁ θεῖος Ἀπόστολος νὰ ἡσυχάσῃ εἰς κανὲν μέρος, διότι ἐβαρύνθη τοὺς κόπους, τοὺς κινδύνους καὶ τῂν κακοπάθειαν. Ἀναβὰς λοιπὸν εἴς τι ὄρος ἠσκήτευεν ἐκεῖ πολὺν χρόνον, μονοχίτων καὶ αἴθριος, ἤτοι χωρὶς οἶκον ἢ σπήλαιον, ἀλλὰ ἀπὸ μόνον τὸν οὐρανὸν σκεπόμενος. Ὕστερον δὲ τοῦ ἐφάνη ὡς παιδίον ὁ Κύριος ἡμῶν, ὁ κατ’ ἀρχὰς πλάσας τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἁπλώσας τὴν δεξιάν του χεῖρα, τοῦ ἔδωκε ράβδον λέγων· «Κατάβα ἐκ τοῦ ὄρους καὶ ὕπαγε εἰς Μυρμήνην, φύτευσε δὲ αὐτὴν εἰς τὸ κατώφλιον τοῦ ἐκεῖ ἁγιάσματος, ἡ ὁποία θέλει ριζωθῆ μὲ τὴν ἰδικήν μου δύναμιν, νὰ γίνῃ δένδρον πολύκαρπον. Ἀπὸ τοὺς κλώνους του θὰ στάζῃ μέλι γλυκύτατον καὶ θὰ ἐξέλθῃ βρύσις ἀπὸ τὴν ρίζαν του, ἀπὸ τὸ νερὸν τῆς ὁποίας λουόμενοι οἱ θηριόγνωμοι τῆς χώρας ἄνθρωποι καὶ ἀπὸ τὸν γλυκασμὸν τοῦ δένδρου μεταλαμβάνοντες θέλουν γλυκανθῆ εἰς τὴν αἴσθησιν, νὰ παύσουν ἀπὸ τὰς παρανομίας των». Τότε λαμβάνων μὲ εὐλάβειαν τὴν ράβδον, τὴν ὁποίαν τοῦ ἔδωκεν ὁ Κύριος, ἐπήγαινεν εἰς τὸ προκείμενον· καὶ κατὰ τὴν ὁδὸν τὸν ὑπήντησεν ἡ βασίλισσα τῆς πόλεως ἐκείνης, Φουλβάνα ὀνόματι, μετὰ τοῦ υἱοῦ της καὶ τῆς νύμφης της, οἵτινες ἀμφότεροι εἶχον δαιμόνια, τὰ ὁποῖα ἐφώναζον πρὸς τὸν Ἀπόστολον λέγοντα· «Ποῖος σὲ ἠνάγκασε νὰ ἔλθῃς ἐδῶ εἰς τὸν τόπον μας καὶ σοῦ ἔδωκε τὴν ράβδον αὐτὴν εἰς ἀφάνισίν μας;». Ὁ δὲ Ἀπόστολος, ἐπιτιμήσας αὐτὰ μὲ πρᾳεῖαν φωνήν, ἐθεράπευσε τοὺς ἀτακτοῦντας ἐκείνους καὶ τοὺς ἔκαμε νὰ τὸν ἀκολουθοῦν σωφρονισμένοι καὶ εὔτακτοι.
Ὁ δὲ Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Πλάτων, μαθὼν τὴν παρουσίαν τοῦ Ἀποστόλου, ἐξῆλθε μὲ τοὺς Κληρικούς του ὅλους νὰ τὸν προϋπαντήσῃ ὡς ἔπρεπε· καὶ πηγαίνοντες ἀμφότεροι εἰς τὴν πόλιν, ἐφύτευσαν τὴν ράβδον ἔμπροσθεν τοῦ λαοῦ, τὸν Κύριον εὐλογήσαντες. Τότε παρευθὺς (ὤ τοῦ θαύματος!) ἐρρίζωσεν ἐκεῖνο τὸ ξηρὸν ξύλον καὶ ἔκαμε κλάδους καὶ καρπὸν ὥριμον, γλυκύτερον μέλιτος· ἀπὸ δὲ τὴν ρίζαν ἐξῆλθεν ὕδωρ· καὶ πάντες οἱ παρεστῶτες ἐξέστησαν, ἰδόντες τοιοῦτον θαυμάσιον θέαμα, τὸ ὁποῖον ἠκούσθη εἰς ὅλην τὴν πόλιν. Καὶ συντρέχον τὸ πλῆθος τῶν πολιτῶν καὶ τῆς γλυκύτητος τοῦ καρποῦ μεταλαμβάνοντες, μετέβαλον εἰς ἡμερότητα καὶ πρᾳότητα τὴν προτέραν ὠμότητα. Μαθὼν δὲ καὶ ὁ βασιλεὺς τὰ γενόμενα, ἡμέρωσε τὴν ψυχὴν ὀλίγον· ἀλλὰ πάλιν ὕστερον τὸν ἠνάγκαζεν ὁ δαίμων νὰ κατακαύσῃ τὸν Ἀπόστολον, διότι δὲν ἐχώριζεν οὐδόλως ἀπὸ τὸν εὐεργέτην αὐτῆς ἡ βασίλισσα. Ἀλλὰ πάλιν ὁ Σωτὴρ ἐφάνη νύκτα τινὰ πρὸς τὸν Ἀπόστολον λέγων· «Ἂν καὶ ὁ βασιλεὺς μελετᾷ κακὰ διὰ σέ, πλὴν μὴ φοβεῖσαι, ἔχων ἐμὲ εἰς βοήθειάν σου». Ταύτην τὴν ὀπτασίαν ἐφανέρωσε πρὸς τὸν Ἐπίσκοπον, εὐχαριστῶν τὸν Κύριον.