Τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ καὶ πάνσεπτον λείψανον ἔμεινεν ἀβλαβὲς ἀπὸ τὸ πῦρ καὶ προστάσσει ὁ βασιλεὺς νὰ τὸ βάλουν εἰς βασιλικὴν κλίνην, αἴροντες δὲ αὐτὸ οἱ αὐλικοὶ καὶ προὔχοντες εἰς τοὺς ὤμους των, τὸ ἐπῆγαν εἰς τὰ βασίλεια.

Ἐπειδὴ ὅμως ὁ βασιλεὺς δὲν εἶχεν ἀκόμη τὴν πίστιν σωστὴν καὶ ἀκεραίαν εἰς τὴν ψυχήν του, ἀλλὰ χωλαίνουσαν, ἐπρόσταξε νὰ ποιήσωσι σιδηρᾶν θήκην, εἰς τὴν ὁποίαν ἐσφάλισε τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου, λέγων ταῦτα πρὸς τὴν σύγκλητον· «Ἐὰν ὁ Θεός, τὸν ὁποῖον ἐγνωρίσαμεν διὰ μέσου του, τὸν φυλάξῃ ἀβλαβῆ ἀπὸ τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, καθὼς καὶ τὸ πῦρ δὲν τὸν ἤγγισε, αὐτὸς εἶναι δυνατὸς Θεὸς καὶ τῶν στοιχείων ἐξουσιαστὴς καὶ ἀνώτερος, καὶ πρέπει νὰ ἀρνηθῶμεν τοὺς θεούς μας, ἐπειδὴ κἂν ἑαυτοὺς δὲν ἠδυνήθησαν νὰ λυτρώσουν ἀπὸ τὸ πῦρ, ἀλλὰ κατεφλέχθησαν, καὶ νὰ σεβώμεθα χωρὶς δισταγμὸν καὶ ἀμφιβολίαν τοιοῦτον Θεὸν παντοδύναμον». Ταῦτα εἰπὼν προσέταξε καὶ ἔρριψαν ἐκείνην τὴν σιδηρᾶν θήκην εἰς τὸ πέλαγος· τούτου γενομένου φαίνεται τὴν νύκτα ὁ Εὐαγγελιστὴς εἰς τὸν Ἐπίσκοπον, λέγων· «Ὕπαγε πρὸς τὰ ἀνατολικὰ τοῦ παλατίου νὰ εὕρῃς ὁμοῦ μὲ τὴν θήκην καὶ τὸ ἐμὸν λείψανον». Ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς ἀπῆλθε μὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς καὶ λογίους ἄνδρας εἰς τὸν ὑποδειχθέντα τόπον. Βλέποντες δὲ τὴν λάρνακα ὅτι ἤρχετο ἐπάνω τῶν ὑδάτων πλέουσα, ἀνευφήμησαν μὲ ὕμνους ἐπινικίους τὸν Κύριον, ὅστις ἐλύτρωσε τὸν ἄξιον δοῦλόν του ἐκ πυρός τε καὶ ὕδατος.

Ταῦτα βλέπων ὁ βασιλεὺς ἀπέρριψε τὴν ἀπιστίαν ἅπασαν, καὶ παρεκάλει τὸν Ἀρχιερέα νὰ τοῦ δώσῃ συγχώρησιν καὶ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα, ὅστις θεωρῶν τὴν θερμότητα τῆς προαιρέσεως αὐτοῦ, τοῦ ἀνέγνωσε τοὺς ἀφορισμοὺς κατὰ τοῦ δαίμονος πρότερον. Ἔπειτα, ὅτε τὸν ἐβάπτιζεν, ἤκουσε φωνὴν ἄνωθεν φερομένην, ἥτις τοῦ ἔλεγε· «Μὴ ὀνομάσῃς αὐτὸν Φουλβιανόν, ἀλλὰ Ματθαῖον». Τότε ὁ βασιλεὺς ἀναγεννηθεὶς εἰς τοῦ Ἀποστόλου τὸ ὄνομα, μετὰ τὴν ἑβδόμην ἡμέραν τῆς αὐτοῦ καθάρσεως συνέτριψε μὲ τὴν ψυχήν του πάντα τὰ εἴδωλα, ὅσα ἦσαν εἰς ὅλους τοὺς τόπους των, καὶ ἐπιμεληθεὶς τὸ ἅγιον λείψανον ὡς ἔπρεπεν, ἔκαμεν ὅλους τοὺς ὑπηκόους του καὶ ἐβαπτίσθησαν. Ὁ δὲ Ἀπόστολος ἐφάνη εἰς ὀπτασίαν, καὶ λέγει ταῦτα πρὸς τὸν Ἐπίσκοπον· «Χειροτόνησε τὸν βασιλέα Πρεσβύτερον καὶ τὸν υἱόν του Διάκονον καὶ μετὰ τρία ἔτη θέλεις ἔλθει πρὸς Κύριον καὶ τότε ἂς γίνῃ ὁ συνώνυμός μου βασιλεὺς Ἐπίσκοπος καὶ μετὰ τὴν τελείωσιν αὐτοῦ ἂς γίνῃ ὁ υἱός του διάδοχος». Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον τὰ τρία ἔτη, ἀπῆλθεν ὁ Πλάτων πρὸς Κύριον, ἀφήνων εἰς τὸν βασιλέα Ματθαῖον τὸν θρόνον του, καὶ αὐτὸς πάλιν εἰς τὸν υἱόν του, κατὰ τὴν τοῦ Ἀποστόλου διάταξιν.