Ἔστειλε δὲ τότε ὁ βασιλεὺς τέσσαρας στρατιώτας νὰ τὸν συλλάβωσιν, οἵτινες πλησιάσαντες αὐτὸν ἐτυφλώθησαν· καὶ ὑποστρέψαντες ἀνήγγειλαν εἰς τὸν βασιλέα τὸ γενόμενον. Ὁ δὲ ἐθυμώθη περισσότερον καὶ ἀπέστειλεν ἄλλους, οἵτινες, ὅταν ἐπλησίασαν, ἦτο ἐκεῖ παρὼν ὁ Δεσπότης ὡς παιδίον ὡραῖον, τοῦ ὁποίου τὰς ἀκτῖνας καὶ τὴν λαμπρότητα τοῦ φέγγους μὴ δυνάμενοι νὰ βλέπωσι, ἐπέστρεψαν ἅπρακτοι καὶ εἶπον πρὸς τὸν βασιλέα τὴν ὅρασιν, ἐκεῖνος δὲ ἐπῆγε θυμωμένος ἀπὸ τὸν εὑρετὴν τῆς κακίας νὰ θανατώσῃ μὲ τὰς χεῖράς του τὸν Ἀπόστολον. Ἀλλ’ εὐθὺς ὡς ἐπλησίασεν ἐτυφλώθη. Ὅθεν ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου, μὲ ταπείνωσιν λέγων· «Συγχώρησόν μου τὴν ἄγνοιαν καὶ φώτισόν μου τοὺς ὀφθαλμούς». Σπλαγχνισθεὶς αὐτὸν ὁ Ἀπόστολος, καὶ ποιήσας σταυρὸν εἰς αὐτὸν τὸν ἐφώτισεν. Ὁ δέ, ἀγνώμων πρὸς τὸν εὐεργέτην γενόμενος, ἐπρόσταξε τοὺς στρατιώτας νὰ καρφώσουν εἰς τὴν γῆν τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας του· ἔπειτα νὰ βάλωσιν ἐπάνω του σωρὸν ξύλα, καὶ ἄνωθεν νὰ τὸν περιχύνωσι μὲ ἔλαιον δελφῖνος, πίσσαν καὶ ἄσφαλτον, κάτωθεν δὲ νὰ ἐκκαίωσι τὴν φλόγα μὲ κλήματα. Οἱ δὲ φονεῖς ἁρπάσαντες τὸν Ἅγιον τὸν ἔφερον ὡς θυσίαν εἰς ἡτοιμασμένον βωμόν, καὶ καρφώνοντες αὐτὸν χαμαὶ ἤναψαν τὰ ξύλα ἐπάνω του. Τότε ὅμως θαυμασίως ἐδροσίσθη ἡ ἐκ τοῦ πυρὸς συρίζουσα κάμινος καὶ πλέον οὐδόλως ἔκαιε.
Τὸ θαυμάσιον τοῦτο ἔκαμε τοὺς περιεστῶτας εἰδωλολάτρας καὶ ἐτρόμαξαν καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεὸν τοῦ Ἀποστόλου μεγαλοφώνως, θαυμάζοντες. Ὁ δὲ βασιλεὺς ἐταράχθη, καὶ ἠρώτησε διατί ἐφώναζον. Μαθὼν δὲ τὸ γενόμενον, εἶπε ταῦτα· «Θέλω νὰ ἀποδείξω φανερωτέραν τοῦ ἀνδρὸς τὴν εὐσέβειαν, ἐὰν εἶναι ἀληθῆ αὐτὸ ὅπερ ἔγινε». Καὶ συνάξας πολλὰ κάρβουνα ἀπὸ τὰ λουτρὰ ἁπτόμενα καὶ δεμάτια φρυγάνων, ἔβαλε τοὺς χρυσοῦς του θεοὺς ἐπάνω εἰς τὴν κάμινον, εἰς τὴν ὁποίαν ἦτο ὁ Ἀπόστολος, θέτων καὶ τριγύρω τῆς καμίνου ἄλλους ἀνδριάντας, ραίνων δὲ μὲ τὴν ξηρὰν ὕλην ἐκεῖνον τὸν σωρὸν τῶν ἀνθρώπων, ἐπεκαλεῖτο τοὺς θεοὺς αὐτοῦ εἰς βοήθειαν, καὶ προσευχομένου τοῦ Ἀποστόλου κάτωθεν, ἔγινε καὶ ἄλλο θαῦμα ἐξαίσιον. Ἤτοι τὸ πῦρ ἔκλινε καὶ ἐξεχύθη εἰς τοὺς ἔξω ἀνδριάντας καὶ τοὺς ἔκαμε στάκτην. Ἀφοῦ λοιπὸν κατέκαυσεν αὐτοὺς ἔτρεξε καὶ πρὸς ἐκεῖνον τὸν ὑπερήφανον, ὅστις ἔφευγε φοβούμενος μήπως τὸν φθάσῃ τὸ πῦρ. Ἐπέστρεψε δὲ εἰς τὴν κάμινον ζητῶν τὸν Ἀπόστολον εἰς βοήθειαν. Ὁ δὲ Ἅγιος ἐποίησε προσευχὴν ἀπ’ ἐκεῖ καὶ ἐσύρθη ἡ φλόγα μὲ βροντὴν πρὸς ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐλύτρωσε τὸν βασιλέα ἀπὸ τὸν κίνδυνον. Ἔπειτα λέγει ταῦτα· «Κύριε, εἰς χεῖράς σου παραδίδω τὴν ψυχήν μου» καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν οὐράνιον ἀγαλλίασιν.