Τόσην δὲ ὑπακοὴν καὶ ταπείνωσιν ἀπέκτησεν ὁ μακάριος Παῦλος, ὥστε διὰ τὰς ἀρετάς του ταύτας ἠξιώθη παρὰ τοῦ Θεοῦ τῆς δυνάμεως τοῦ νὰ διώκῃ δαιμόνια. Τοῦτο πληροφορηθεὶς παρὰ Θεοῦ ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ἐκράτησε μετ’ αὐτοῦ τὸν μακάριον Παῦλον ἐπί τι ἀκόμη διάστημα, ὅταν δὲ ἔκρινε τὸν καιρὸν κατάλληλον, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγινες πλέον τέλειος Μοναχός. Μὲ τὴν χάριν λοιπὸν καὶ τὴν τοῦ Κυρίου ὁδηγίαν, σοῦ κτίζω κελλίον ἰδιαίτερον, τρία ἕως τέσσαρα μίλια μακρὰν ἀπὸ τὸ ἰδικόν μου, εἰς αὐτὸ δὲ νὰ κατοικήσῃς μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θέλει σοῦ δώσει δύναμιν καὶ βοήθειαν νὰ ἀντιπολεμήσῃς πρὸς τὰς ἐνεργείας τοῦ δαίμονος». Κατοικήσας λοιπὸν μόνος ὁ τρισόλβιος Παῦλος ὁ Ἁπλοῦς ἓν ὁλόκληρον ἔτος, ἠξιώθη παρὰ Θεοῦ νὰ κάμνῃ θαύματα, διώκων δαιμόνια καὶ ἀπομακρύνων πᾶσαν ἀσθένειαν, ἀγωνιζόμενος τελειότατα τὸν δρόμον τῆς ἀσκήσεως.

Ἡμέραν δέ τινα ἔφεραν εἰς τὸν Μέγαν Ἀντώνιον νέον ἔχοντα φοβερὸν καὶ ἀγριώτατον δαιμόνιον, τὸν ἄρχοντα τῶν δαιμονίων, ὅστις ἐτόλμα νὰ βλασφημῇ εἰς τὸν οὐρανόν. Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἅγιος, εἶπεν εἰς ἐκείνους ὅπου τὸν ἔφεραν· «Δὲν εἶναι ἰδική μου ὑπηρεσία αὐτή. Διότι δὲν μοῦ ἐδόθη ἀκόμη ἡ χάρις νὰ διώκω τὸ ἄρχον τάγμα τῶν δαιμόνων· τοῦτο τὸ χάρισμα ἔχει δοθῆ παρὰ Θεοῦ εἰς τὸν Παῦλον τὸν Ἁπλοῦν». Ταῦτα δὲ εἰπὼν ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὡδήγησεν αὐτοὺς εἰς τὸν μακάριον Παῦλον, πρὸς τὸν ὁποῖον, ὅταν ἔφθασαν, εἶπε ταῦτα· «Ἀββᾶ Παῦλε, ἐκδίωξον τὸ δαιμόνιον ἀπὸ τοῦτον τὸν ἄνθρωπον διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν οἶκόν του ὑγιὴς καὶ νὰ εὐχαριστῇ καὶ νὰ δοξάζῃ τὸν Θεόν». Ἠρώτησε τότε ὁ Παῦλος· «Διατί, Ἀββᾶ, δὲν τὸ διώκεις σύ;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἀντώνιος· «Δὲν ἔχω καιρόν, ἐπειδὴ εἶμαι ἀπησχολημένος μὲ ἄλλην ὑπηρεσίαν». Ταῦτα δὲ εἰπὼν ἀνεχώρησε διὰ τὸ κελλίον του.

Ἐγερθεὶς τότε ὁ μακάριος καὶ ἁπλούστατος Παῦλος ἔκαμε θερμὴν προσευχὴν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ μετὰ τὴν προσευχὴν εἶπε καὶ ἔφεραν ἔμπροσθέν του τὸν δαιμονιζόμενον. Λέγει δὲ τότε πρὸς αὐτόν· «Ὁ Ἀββᾶς Ἀντώνιος σὲ προστάζει νὰ φύγῃς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον». Ἀπεκρίθη μὲ αὐθάδειαν τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα· «Δὲν ἀναχωρῶ, κακόγηρε». Τότε ὁ Παῦλος ἔλαβε τὴν ποδίαν τοῦ ἐνδύματός του καὶ ἐκτύπα μὲ αὐτὴν τὴν πλάτην τοῦ δαιμονιζομένου λέγων· «Ὁ Ἀββᾶς Ἀντώνιος εἶπε νὰ ἐξέλθῃς».