Τότε λέγει ὁ πάνσοφος· «Ὕπαγε λοιπόν, ἀδελφή μου, εἰς τὸ κελλίον σου. Ταπεινώσου ἀπὸ τὴν ἔπαρσιν καὶ μὴ καυχᾶσαι ὅτι ἐνεκρώθης, οὔτε νὰ ὑψηλοφρονῇς ὅτι εἶσαι ἀπὸ τὰς ἄλλας πλέον ἐνάρετος. Ἀλλ’ ἔχε ταπείνωσιν ὅσην δύνασαι, ἐπειδὴ ζῇς ἀκόμη εἰς τὸν κόσμον καὶ θέλεις νὰ ἀρέσκῃς εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Ἐγὼ ἀπέθανα κατὰ τὴν σάρκα καὶ ἠμπορῶ νὰ περιπατῶ ὁλόγυμνος καὶ ἄλλους παραλογισμοὺς νὰ κάνω, διὰ νὰ μὲ ὀνειδίζουν οἱ ἄνθρωποι· ὅμως δὲν ὑψηλοφρονῶ, ὡς σύ, καὶ δὲν λέγω ὅτι ἐνεκρώθην». Μὲ τοιούτους ψυχωφελεῖς καὶ ἄλλους παρομοίους λόγους νουθετήσας, ἐσωφρόνισεν αὐτήν. Εὐχαριστήσασα τότε ἐκείνη τὰ μέγιστα τὸν Ὅσιον εἰσῆλθε καὶ πάλιν εἰς τὸ κελλίον της καὶ διῆγε τὸν βίον μὲ μεγαλυτέραν ἀρετὴν καὶ περισσοτέραν ταπείνωσιν.
Ἐπιστρέψας μετὰ τοῦτο ὁ Ὅσιος εἰς τὴν ἔρημον πολλὰ ὠφέλησε τοὺς Μοναχοὺς διὰ διαφόρων παραδειγμάτων. Ἐξόχως δὲ ἔλεγε καὶ τοῦτο διὰ τοὺς λαθροφάγους· «Ὅταν ἤμην νεώτερος, εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Ἀββᾶ Θεοδώρου, μὲ ἠνώχλει ὁ δαίμων τῆς γαστριμαργίας καὶ ἔκλεπτον ἕνα ἄρτον ἀπὸ τὴν τράπεζαν, τὸν ὁποῖον ἔτρωγον κατὰ τὴν νύκτα κρυφίως. Ἀλλὰ τόσον μὲ ἔτυπτεν ἡ συνείδησις, ὥστε ὑπὲρ τὴν ἡδονὴν τῆς τροφῆς ἦτο περισσοτέρα ἡ λύπη καὶ ἡ βάσανος, ἥτις μὲ ἔθλιβεν. Ἦλθον δέ ποτε ἀδελφοί τινες εἰς τὸν Γέροντά μου καὶ συνωμίλουν περὶ γαστριμαργίας καὶ ἄλλων τινῶν παραπτωμάτων καὶ ὅτι πρέπει ὁ καθεὶς νὰ ὁμολογῇ τοὺς κρυφοὺς διαλογισμοὺς εἰς τοὺς Πνευματικοὺς Πατέρας. Ἐγὼ δέ, ταῦτα ἀκούσας, ἔκρινα ὅτι τὸ ἔλεγον δι’ ἐμέ. Ὅθεν ἔπεσα εἰς τοὺς πόδας αὐτῶν μὲ δάκρυα καὶ ὡμολόγησα παρρησίᾳ τὴν ἁμαρτίαν μου, ἐξήγαγον δὲ τὸν ἄρτον τὸν ὁποῖον εἶχον κρυμμένον εἰς τὸ στῆθος μου, διὰ νὰ καταισχυνθῶ περισσότερον. Τότε μοῦ λέγει ὁ Γέρων· «Ἔχε θάρρος εἰς τὸν Θεόν, τέκνον μου, διότι αὐτὴ ἡ ταπείνωσίς σου σὲ ἀνέδειξε νικητὴν κατὰ τοῦ δαίμονος, ἐπειδὴ τὸν ἐντροπίασες καὶ δὲν ἔχει πλέον ἐξουσίαν ἐπὶ σοῦ». Ἐνῷ δὲ ὁ Ἀββᾶς ἔλεγε πρὸς ἐμὲ ταῦτα, ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸν κόλπον μου ὡς φλόγα πυρὸς εἰς δαίμων, ἔμεινε δὲ τόση δυσωδία εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, ὥστε δὲν ἠμπορούσαμεν νὰ μείνωμεν. Ἀπὸ τότε πλέον δὲν ἔπεσα εἰς τοιοῦτον ἀνόμημα μὲ τὴν θείαν βοήθειαν».
Αὐτὰ καὶ ἕτερα πλεῖστα λέγων ὁ Ὅσιος πρὸς νουθεσίαν τῶν ἀδελφῶν καὶ πλήρης ἡμερῶν γενόμενος καὶ πολλὰς ἀγαθοεργίας πρὸς τοὺς πλησίον τελέσας, ἔτι δὲ καὶ οὐχὶ ὀλίγα θαυμάσια ἐργασάμενος, ἀπῆλθε πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστόν. Ὧ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.