Ἄλλην φορὰν ἦλθεν εἰς τὴν Μονήν, κλαίων μὲ μεγάλον πόνον, εἷς πατὴρ φέρων ἀποθαμμένον τὸν μονογενῆ υἱόν του καὶ ἀφοῦ ἐζήτησε τὸν Ὅσιον, λέγει πρὸς αὐτὸν μὲ ὀδύνην· «Πάτερ, ἐπίστρεψόν μου τὸν υἱόν μου». Ἀπεκρίθη δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Ὅσιος· «Μήπως ἐγὼ σοῦ ἐπῆρα τὸν υἱόν σου;». Ἀλλ’ ὁ δυστυχὴς ἐκεῖνος πατὴρ λέγει πάλιν· «Ἀπέθανε, Πάτερ, καὶ σὲ παρακαλῶ νὰ τὸν ἀναστήσῃς». Ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος· «Αὐτὸ τὸ ὁποῖον ζητεῖς, τέκνον μου, ὑπερβαίνει κατὰ πολὺ τὰς δυνάμεις μου». Ὁ ταλαίπωρος ὅμως πατὴρ θρηνῶν περισσότερον ἔλεγε μὲ πόνον· «Δὲν φεύγω, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ ἐδῶ, ἐὰν δὲν μοῦ τὸν ἐπιστρέψῃς». Τότε ὁ Ὅσιος λυπηθεὶς τὸν δυστυχῆ ἐκεῖνον τοῦ λέγει· «Ποῦ εἶναι ὁ νεκρός σου;». Ἀπεκρίθη ὁ πατὴρ τοῦ νεκροῦ, πάντοτε κλαίων· «Εἰς τὴν θύραν τῆς Μονῆς». Τότε ὁ Ὅσιος Βενέδικτος ἐλθὼν εἰς τὴν ἔξοδον τῆς Μονῆς ἔκυψεν ἐπὶ τοῦ νεκροῦ νέου καὶ προσηυχήθη, λέγων· «Κύριε, μὴ στρέψῃς τὰ βλέμματά σου εἰς τὰς ἁμαρτίας μου, ἀλλὰ εἰς τὴν πίστιν τοῦ ἀνθρώπου τούτου καὶ ἐπίστρεψε εἰς τὸ σῶμα αὐτὸ τὴν ψυχὴν τὴν ὁποίαν παρέλαβες». Καὶ παρευθύς, ὢ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ! ἤγειρε τὸν νέον καὶ τὸν παρέδωσε ζῶντα εἰς τὸν πατέρα του, ὅστις ἀνεχώρησε χαίρων καὶ ἀγαλλόμενος. Ἀλλὰ καὶ Μοναχὸν φονευθέντα ἀπὸ κρημνισθέντα τοῖχον ἀνέστησε κατ’ ἄλλην ἡμέραν ὁ Ὅσιος.

Ἀκούσας δὲ ὁ βασιλεὺς τῶν Γότθων Τοτίλας τὰ ὅσα περὶ τοῦ Ὁσίου Βενεδίκτου ἐλέγοντο καὶ θελήσας νὰ τὸν δοκιμάσῃ, ἐνέδυσε μὲ τὰ βασιλικὰ ἐνδύματα τὸν ὑπασπιστήν του καὶ τὸν ἔστειλε πρὸ αὐτοῦ εἰς τὸ ὄρος Κασσῖνον μὲ τοὺς αὐλικούς του, πρὸς συνάντησιν τοῦ Ὁσίου Βενεδίκτου, αὐτὸς δὲ ἠκολούθει ὄπισθεν. Ἀλλ’ ὁ Ὅσιος Βενέδικτος, ἐλθὼν πρὸς συνάντησίν του καὶ γνωρίσας ἐκ τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος τὴν ἀλήθειαν, εἶπε πρὸς τὸν ὑποκρινόμενον τὸν βασιλέα· «Τέκνον μου, ἔκβαλε ταῦτα τὰ ἐνδύματα, διότι δὲν είναι ἰδικά σου». Τότε ὁ ὑπασπιστής, μεγάλως ἐκπλαγείς, προσέπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ὁσίου, ζητῶν συγχώρησιν, διότι ἠθέλησε νὰ ἐξαπατήσῃ τόσον ἅγιον δοῦλον τοῦ Θεοῦ. Κατόπιν στραφεὶς ὁ Ὅσιος πρὸς τὸν πραγματικὸν βασιλέα, ὅστις ἤρχετο ὄπισθεν, λέγει πρὸς αὐτόν· «Βασιλεῦ, ἔκαμες ἕως τώρα μεγάλα κακὰ καὶ καιρὸς εἶναι νὰ παύσῃς τὰς ἀνομίας σου. Θὰ εἰσέλθῃς δὲ εἰς τὴν Ρώμην καὶ θὰ βασιλεύσῃς εἰς αὐτήν, μετὰ ἐννέα ὅμως χρόνους θὰ ἀποθάνῃς». Αὕτη δὲ ἡ πρόρρησις τοῦ Ἁγίου ἐπηλήθευσεν ἀκριβῶς.

Εἰς τὴν ὑπώρειαν τοῦ ὄρους Κασσίου ἔκτισεν ὁ Ὅσιος γυναικείαν Μονήν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐμόνασε καὶ ἡ ἀδελφὴ αὐτοῦ Σχολαστική, ταύτην δὲ μετέβαινε καὶ ἔβλεπεν ἅπαξ τοῦ ἔτους. Κατὰ δὲ τὴν τελευταίαν φοράν, ὅπου μετέβη καὶ ἀφοῦ ἐπέστρεψεν εἰς τὸ Μοναστήριόν του, μετὰ τρεῖς ἡμέρας εἶδεν ἐν ὁράματι τὴν ψυχὴν τῆς Σχολαστικῆς ἀνερχομένην εἰς τοὺς οὐρανοὺς μὲ τὸ σχῆμα τῆς περιστερᾶς.