Ἦτο δὲ τότε ἡ Ἰταλία ὑπὸ τοὺς Γότθους. Εἷς δὲ ἐκ τῶν βαρβάρων ἐκείνων παρεκάλεσε τὸν Ἅγιον νὰ τὸν δεχθῇ εἰς τὴν Μονήν. Ἐδέχθη λοιπὸν τοῦτον ὁ Ὅσιος, αὐτὸς δὲ ἐπεδόθη μὲ ζῆλον εἰς τὸν μοναχικὸν βίον καὶ ἐντὸς ὀλίγου ἔγινε Μοναχὸς τέλειος. Ἐνῷ δὲ ἡμέραν τινὰ ἔκοπτεν οὗτος ξύλα πλησίον τῆς λίμνης, ἐξέφυγεν ἀπὸ τὰς χεῖρας του ὁ πέλεκυς καὶ ἔπεσεν εἰς τὸ ὕδωρ. Λυπηθεὶς διὰ τοῦτο ὁ Μοναχὸς ἐκεῖνος, διηγήθη εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Ἐκυϊτίου Μαῦρον, τὸν βοηθὸν τοῦ Ὁσίου, τί τοῦ συνέβη, ὁ δὲ Μαῦρος διεβίβασε τοῦτο εἰς τὸν Ὅσιον. Ἦλθε τότε εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον ὁ Ὅσιος Βενέδικτος καὶ ἀφοῦ ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν Γότθον τὸν στειλεόν, κρατῶν αὐτὸν ἀπὸ τὴν μίαν ἄκραν, ἐβύθισε τὴν ἄλλην εἰς τὸ ὕδωρ καί, πρὸς μεγάλην ἔκπληξιν ὅλων, ἀνασυρθεὶς παρευθὺς ὁ πέλεκυς προσηρμόσθη καὶ πάλιν εἰς τὸν στειλεὸν αὐτοῦ. Ἄλλοτε πάλιν, εἰς πρόσταγμα τοῦ Ὁσίου, ὁ Μαῦρος ἐβάδισεν ἐπάνω εἰς τὰ ὕδατα καὶ ἔσωσε τὸν Πλάκιδον, καθ’ ἣν στιγμὴν ἐκινδύνευε νὰ πνιγῇ. Οὖτος ἀργότερον μετέβη εἰς τὴν Γαλλίαν καὶ ἵδρυσεν ἐκεῖ μέγα Μοναστήριον.

Κατὰ τὸ ἔτος φκθ’ (529) ἀπὸ Χριστοῦ γεννήσεως, ἀναχωρήσας ὁ Ὅσιος ἀπὸ τὸ Σουβιάκον, ἕνεκα σκανδάλων τινῶν, τὰ ὁποῖα προεκάλεσε φθονερός τις Κληρικὸς τῆς περιοχῆς μετέβη εἰς τὸ ὄρος Κασσῖνον, ἐκεῖ δὲ ἐπάνω εἰς τὰ ἐρείπια παλαιοῦ τινος ναοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος ἔκτισεν Ἐκκλησίαν καὶ ἀνήγειρε νέον μέγα Μοναστήριον εἰς κτήματα τὰ ὁποῖα προσέφερεν εἰς τὸν Ὅσιον ὁ πατὴρ τοῦ Πλακίδου. Ἂν δὲ καὶ ἐκεῖ πολὺ ἐμόχθησεν ὁ δαίμων, ἵνα ἐμποδίσῃ τὴν οἰκοδόμησιν τοῦ Μοναστηθίου τούτου, ὅμως εἰς μάτην ἀπέβησαν αἱ τέχναι του, διότι ὁ Ὅσιος τοῦ Θεοῦ Βενέδικτος ἀνθίστατο γενναίως, ἔχων πίστιν εἰς τὴν προστασίαν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῶν πλασμάτων του. Ὅθεν μὴ δυνάμενος ὁ δαίμων νὰ ἐπιτύχῃ τίποτε ἐναντίον τοῦ Ὁσίου Βενεδίκτου ἔστρεψε τὴν ὀργήν του ἐναντίον τῶν μαθητῶν του. Εἷς δὲ Μοναχός, ἀπατηθεὶς ἀπὸ τὴν δολιότητα τοῦ μυσαροῦ δαίμονος, ἠθέλησε νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸν κόσμον. Ματαίως προσπάθει ὁ Ὅσιος νὰ τὸν συγκρατήσῃ· ἐκεῖνος παρακούων καὶ περιφρονῶν τὰς συμβουλὰς τοῦ Ὁσίου ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ Μοναστήριον. Ἀλλά, ὤ τοῦ θαύματος! ἔξω ἀπὸ τὸ Μοναστήριον ἐνεφανίσθη δράκων φοβερός, ὅστις ἐζήτει νὰ τὸν κατασπαράξῃ. Ἐπιστρέψας τότε περίφοβος εἰς τὸ Μοναστήριον, ἐζήτησε συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Πνευματικόν του Πατέρα καὶ ηὐχαρίστησεν αὐτόν, διότι διὰ τῶν προσευχῶν αὐτοῦ εἶδεν ὀφθαλμοφανῶς τὸν κίνδυνον εἰς τὸν ὁποῖον ἐσύρετο.