Μετὰ τοῦτο ὁ δήμιος ἐπρόσταξε τὸν Ἅγιον νὰ γονατίσῃ. Ἐγονάτισε τότε ὁ Μάρτυς, ἀλλ’ αἴφνης ἔφθασε προσταγὴ ἐκ μέρους τοῦ κριτοῦ νὰ ἀναμείνῃ ὁ δήμιος, διότι θὰ ἔλθῃ ἵνα ἴδῃ τὸ θέαμα τοῦτο καὶ ὁ υἱὸς τοῦ κριτοῦ. Καὶ ἀνέβαλε τὴν ἀποτομὴν ὁ δήμιος ἐπὶ μίαν ὥραν καὶ πλέον. Καθ’ ὅλον δὲ τοῦτο τὸ διάστημα ὁ Μάρτυς ἔμενεν ἐκεῖ γονατιστός, βλέπων μόνον ἔμπροσθεν μὲ κεκλιμένην τὴν κεφαλὴν καὶ ἀδιακόπως προσευχόμενος διὰ τοῦ νοὸς καὶ τῶν χειλέων. Εἶναι δὲ βέβαιον, ὅτι ἄνωθεν ὁ ἀγωνοθέτης Χριστὸς ἐνίσχυε μὲ τὴν παντοδύναμον χάριν Αὐτοῦ τὴν Ἀθλητήν Του. Ἦτο δὲ μεγάλη καὶ ἡ ἀγωνία τῶν Ὀρθοδόξων καὶ ὁμογενῶν Χριστιανῶν, ὅσον ἔβλεπον τὴν ὥραν παρερχομένην, συλλογιζόμενοι τὸ ἀσθενὲς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Τέλος πάντων ἐνίκησεν ὁ Χριστὸς καὶ ἀνύψωσε τὴν ἁγίαν Του Πίστιν διὰ τοῦ λαμπροῦ Μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀλεξάνδρου, ὅστις ἐτελειώθη κατὰ τὸ ἔτος αψϟδ’ (1794), Μαΐου κϛ’ (26ην). Ὅθεν οἱ εὐσεβεῖς ηὐφράνθησαν καὶ οἱ Ἄγγελοι ἐχάρησαν, οἱ δὲ δαίμονες ἐθρήνησαν καὶ οἱ τῆς πλάνης θεραπευταὶ ἔμειναν κατῃσχυμμένοι, ἰδόντες τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατον τοῦ γενναίου καὶ θαυμασίου τούτου Ἀθλητοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.