Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ τοῦ Θεσσαλονικέως, τοῦ ἐν σχήματι δερβίσου διατελέσαντος καὶ ἐν Σμύρνῃ μαρτυρήσαντος κατὰ τὸ ἔτος αψϟδ’ (1794), ξίφει τελειωθέντος.

Ἐξήγαγον τότε τὸν Μάρτυρα ἐκ τῆς φυλακῆς καὶ τὸν ὡδήγησαν διὰ τρίτην φορὰν εἰς τὸ κριτήριον, διὰ νὰ ὁμολογήσῃ καὶ ἐκ τρίτου τὴν πίστιν τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ πρότερον ἀφρόνως ἀρνηθεὶς ταύτην. Ὅπερ καὶ ἐγένετο πληρέστατα καὶ θεοφιλέστατα. Διότι, ὡς ἠρώτησαν αὐτόν, ἂν ἦλθεν εἰς τὰς φρένας του, ἀπεκρίθη ὁ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητής· «Ἤμην καὶ εἶμαι, μὲ τὴν χάριν τοῦ Χριστοῦ μου, εἰς τὰς φρένας μου. Καὶ εἶπα καὶ λέγω πολλάκις, ὅτι Χριστιανὸς ἐγεννήθην καὶ Χριστιανὸς θέλω νὰ ἀποθάνω, ὅτι δὲν ἀνταλλάσσω τὸ φῶς διὰ τοῦ σκότους, ἁλλὰ προσκυνῶ Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον». Ταῦτα δὲ λέγων, ἐσχημάτισεν εἰς τὸν ἑαυτόν του τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τότε οἱ Ἀγαρηνοί, ἰδόντες τὸ ἀμετάθετον τῆς ἁγίας του ψυχῆς καὶ ἀπελπισθέντες τελείως διὰ πᾶσαν ἄλλην προσπάθειαν, κοινῇ γνώμη ἀπεφάσισαν νὰ ἀποθάνῃ ὁ ὑβριστὴς τοῦ Μωαμεθανισμοῦ χωρὶς ἀναβολήν. Οὕτως ὁ κριτὴς ἔδωκεν ἐγγράφως κατ’ αὐτοῦ τὴν διὰ ξίφους ἀπόφασιν.

Ὡδηγήθη λοιπὸν ὑπὸ τῶν ὑπηρετῶν τοῦ ἐξουσιαστοῦ ὁ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητὴς εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης δεδεμένος τὰς χεῖρας κατὰ τὸ σύνηθες τῶν καταδίκων καὶ εἰς ὅλον τὸν δρόμον οἱ ἰμάμηδες καὶ οἱ χοτζάδες δὲν ἔπαυσαν ἀπὸ τοῦ νὰ συμβουλεύουν καὶ νὰ ἐπιμένουν μὲ κάθε τρόπον νὰ ἑλκύσωσι τὸν Μάρτυρα εἰς τὴν γνώμην των. Ἀλλ’ ἐκεῖνος ὁ μακάριος δὲν ἔδιδε καμμίαν προσοχὴν εἰς τοὺς ψυχωλέθρους λόγους αὐτῶν, ἔχων τὸν νοῦν του προσηλωμένον εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τὸ ὑπὲρ ἐκείνου μακάριον τέλος, ἕνα καὶ μόνον λόγον συχνάκις ἀποκρινόμενος· «Χριστιανὸς εἶμαι καὶ Χριστιανὸς θὰ ἀποθάνω». Ὤ μακαρίας φωνῆς! Ὤ γενναίας ἀντοχῆς! ὤ ψυχῆς καιομένης ὑπὸ τοῦ θείου ἔρωτος! Εἰς τὸ παράδοξον δὲ τοῦτο θέαμα συνέδραμον ἀναρίθμητα πλήθη ἀνθρώπων, Τοῦρκοι καὶ Ἕλληνες, Φράγκοι καὶ Ἀρμένιοι. Εἰς τὸ μέσον λοιπὸν ἐκεῖνο τοῦ πλήθους στήσας ὁ δήμιος τὸν Μάρτυρα, ἔσυρε πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν του τὸ ξίφος καὶ ἔδειξε τοῦτο γυμνὸν καὶ ἐξαστράπτον εἰς αὐτόν, διὰ νὰ τὸν φοβίσῃ. Ἀλλ’ ὁ Μάρτυς τόσον ἀπτόητος ἦτο καὶ τόσην ἀφοβίαν ἐδείκνυεν, ὥστε, ἰδὼν αὐτὸν εἷς Φράγκος, ὤμοσεν ὅτι ἀκόμη δὲν εἶδεν εἰς ἄνθρωπον τόσην σταθερότητα ὡς τοῦ εὐλογημένου Ἀλεξάνδρου.