Θαῦμα εἶναι τοῦτο, ἀδελφοί, τὸ ὁποῖον ἀποδεικνύει ὅτι ἀληθῶς ὁ μέγας Νικόλαος ἐστάθη κατοικητήριον καθαρώτατον τοῦ νοητοῦ μύρου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ὡς μύρον ἐκενώθη καὶ εὐωδίασεν ὅλην τὴν οἰκουμένην, καθὼς λέγει ἡ ᾀσματίζουσα νύμφη· «Μύρον ἐκκενωθὲν ὄνομά σου» (ᾎσμ. ᾈσμ. α’ 3). Θαῦμα φοβερόν, τὸ ὁποῖον πείθει τοὺς πάντας ὅτι ὁ θεῖος Νικόλαος ὄχι μόνον ζῶν ἐγένετο ὑπέρμαχος καὶ κήρυξ τῆς Θεολογίας τοῦ Υἱοῦ, ὁμοούσιον Αὐτὸν τῷ Πατρὶ δογματίσας ἐν μέσῳ τῆς Ἁγίας Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλ’ ὅτι καὶ μετὰ θάνατον ὑπέρμαχος ὑπάρχει τῆς ἀληθοῦς θεολογίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κηρύττων τοῦτο ἐν σιωπώσῃ γλώσσῃ διὰ τῶν ἔργων αὐτοῦ, ὅτι δὲν ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τῶν δύο προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος Πατρὸς δηλαδὴ καὶ Υἱοῦ, καθὼς κακοδόξως φλυαροῦσιν οἱ Δυτικοί, ἀλλ’ ἐκ μόνου τοῦ Πατρός, καθὼς ὀρθοδόξως πρεσβεύει ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία.
Ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἀκόμη πρέπει νὰ σημειώσωμεν· ὅτι τὸ ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου Νικολάου δὲν εὑρίσκεται σήμερον εἰς τὴν πόλιν Μπάρι καθὼς ἐπληροφορήθημεν παρὰ τῶν ἐκεῖσε ἀπελθόντων. Ποῦ δὲ εὑρίσκεται ἡμεῖς δὲν γνωρίζομεν [2], ἀλλὰ μόνος ὁ Χριστὸς ὁ καὶ τὸ ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου Μάρκου, τὸ ἐν Βενετίᾳ ποτὲ εὑρισκόμενον, κρύψας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους κατὰ τὸ βάθος τῆς Αὐτοῦ προνοίας καὶ κρίσεως. ᾯ ἡ δόξα, τὸ κράτος καὶ ἡ προσκύνησις σὺν τῷ ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ Ζωοποιῷ Αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.