Ἀφοῦ λοιπὸν ἔφθασαν ἀκινδύνως εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου, εὗρον ἐκεῖ τέσσαρας Μοναχοὺς καὶ ἠρώτησαν αὐτούς· «Ποῦ εἶναι ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου Νικολάου διὰ νὰ προσκυνήσωμεν αὐτόν;». Οἱ δὲ Μοναχοὶ ἔδειξαν εἰς αὐτοὺς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου, ὅστις ἦτο ὑπὸ τὸ ἔδαφος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἦσαν κεκρυμμένα τὰ ἅγια αὐτοῦ Λείψανα. Τότε οἱ Βαριανοί, ποιήσαντες συμφωνίαν μετὰ τῶν Μοναχῶν ἐκείνων, ἔσκαψαν τὸ ἔδαφος καὶ εὗρον τὴν ἱερὰν θήκην μετὰ τῶν ἁγίων Λειψάνων. Ὡς δὲ ἀπεκαλύφθη αὕτη ᾐσθάνθησαν εὐωδίαν μύρου πολυτίμου, τὸ ὁποῖον ἀνέβλυζεν ἐκ τῶν ἁγίων Λειψάνων. Καὶ τὸ μὲν μύρον ἐκένωσαν εἰς τὰ δοχεῖα, τὰ ὁποῖα εἶχον μεθ’ ἑαυτῶν, τὸ δὲ τοῦ Ἁγίου ἱερὸν Λείψανον παραλαβόντες μετὰ χαρᾶς μετέφερον εἰς ἓν ἐκ τῶν πλοίων των, ταῦτα δὲ συνώδευσαν καὶ οἱ δύο ἐκ τῶν τεσσάρων Μοναχῶν, οἱ δὲ ἄλλοι δύο ἀπέμειναν ἐκεῖ εἰς τὴν Λυκίαν.
Διὰ τοιαύτης λοιπὸν καλῆς πραγματείας παρέλαβον οἱ Βαριανοὶ τὸν ἀτίμητον θησαυρὸν τῶν ἱερῶν Λειψάνων ἀπὸ τὸν λιμένα τῶν Μυραίων τὴν α’ (1ην) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου. Ἐκκινήσαντες δὲ μὲ εὐνοϊκὸν ἄνεμον, ἔπλευσαν ἐν γαλήνῃ καὶ τὴν κ’ (20ὴν) τοῦ μηνὸς Μαΐου, ἡμέραν Κυριακήν, κατὰ τὴν ὥραν τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἔφθασαν είς τὴν χώραν αὐτῶν. Τότε ὁ λαὸς τῆς Βάρης, μαθόντες τὴν ἔλευσιν τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου εἰς τὸν τόπον των, ἔσπευσαν πάντες μὲ ἐπὶ κεφαλῆς Ἐπισκόπους, Ἱερεῖς καὶ Μοναχοὺς ὡς καὶ μετὰ παντὸς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Κλήρου, εἰς προϋπάντησιν αὐτῶν, μετὰ λαμπάδων καὶ θυμιαμάτων, ψάλλοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν καὶ ἱκετηρίους ᾠδὰς πρὸς τὸν τοῦ Χριστοῦ Ἱεράρχην ἀναπέμποντες. Παραλαβόντες τότε τὸν πολυτίμητον καὶ πνευματικὸν θησαυρόν, μετὰ μεγάλης τιμῆς καὶ χαρᾶς ἀπέθεσαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἥτις εἶναι πλησίον τῆς θαλάσσης. Πολλὰ δὲ θαύματα ἐγένοντο διὰ τῶν ἁγίων τούτων Λειψάνων. Χωλοὶ καὶ τυφλοί, κωφοὶ καὶ δαιμονισμένοι καὶ ὑπὸ πάσης ἄλλης ἀσθενείας προσβεβλημένοι ἐλάμβανον τὴν ἴασιν εὐθὺς μόλις ἤγγιζον τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Νικολάου τοῦ Θαυματουργοῦ.
Κατὰ τὴν δευτέραν ἡμέραν ὁ ἀριθμὸς τῶν ἰαθέντων ὑπὸ τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου ἔφθασεν εἰς τεσσαράκοντα ἑπτά, ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας. Τὴν τρίτην ἕτεροι εἴκοσι δύο ἰάθησαν. Τὴν τετάρτην εἴκοσιν ἐννέα. Τὴν πέμπτην ἡμέραν ὁμοίως ἰάθη ἄνθρωπός τις κωφὸς καὶ βωβός, ὅστις ἐπὶ πέντε χρόνους ἔπασχεν ἐκ τῆς ἀσθενείας αὐτῆς.