Μετὰ ταῦτα, ἀφοῦ παρῆλθον μερικοὶ χρόνοι, ἐφάνη ὁ Ἅγιος ἐν ὁράματι εἴς τινα Μοναχόν, εἰπὼν νὰ θέσουν τὰ ἱερὰ Λείψανα αὐτοῦ ὑπὸ τὴν ἁγίαν Τράπεζαν, ὅπερ καὶ ἐγένετο. Ἐτέθησαν δὲ ἐκεῖ κατὰ τὸν λόγον τοῦ Ἁγίου μύρον πάντοτε ἀναβλύζοντα μέχρι τῆς σήμερον ὡς εἶναι εἰς ὅλους φανερὸν καὶ ἀποδίδοντα ἰάματα εἰς πᾶσαν ἀσθένειαν, εἰς δόξαν Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν τοῦ ἐνδοξαζομένου ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὑτοῦ. Πρέπει δὲ νὰ προσθέσωμεν ἐδῶ πότε καὶ διὰ τίνος τρόπου τὸ μύρον τοῦτο ἀνέβλυσεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου. Τοῦτο ἔχομεν ἐκ παραδόσεως ἀπὸ σοφοὺς καὶ ἀξοπίστους ἄνδρας, ὅτι δηλαδὴ ἀνὰ πᾶν ἔτος, κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς, ὅταν ἤρχιζεν ἡ θεία Λειτουργία, τότε ἤρχιζε νὰ τρέχῃ καὶ τὸ μύρον ἀπὸ τοὺς δύο πόδας τοῦ ἁγίου Λειψάνου τοῦ μεγάλου Νικολάου, ὄχι ἐκ τῶν δακτύλων, ἀλλ’ ἐκ τῶν πτερνῶν. Τόσον δὲ ἀφθόνως, ὡς νὰ ἔτρεχον δύο πηγαί. Ὅθεν ἐτοποθέτουν λέβητας καὶ κάδους διὰ τὴν περισυλλογὴν τοῦ μύρου.
Ἐψάλλετο δὲ ἀργὰ ἡ θεία Λειτουργία, διαρκοῦσα ἕως τρεῖς ὥρας, διὰ νὰ τρέχῃ τὸ μύρον περισσότερον καὶ ἵνα πληρωθοῦν οἱ κάδοι καὶ τὰ ἀγγεῖα. Τόση δὲ οὐράνιος εὐωδία ἐξεπέμπετο ἐκεῖθεν, ὥστε ἐπληροῦτο ὅλος ὁ χῶρος τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ Χριστιανοὶ σχεδὸν ἐλιποθύμουν ἐκ τῆς εὐωδίας, ἥτις ἦτο δυνατωτέρα καὶ τῶν πολυτιμοτέρων τοῦ κόσμου μύρων. Ὅταν δὲ ἐτελείωνεν ἡ θεία Λειτουργία, ἔπαυε νὰ ρέῃ καὶ τὸ θεῖον ἐκεῖνο μύρον. Διενέμετο δὲ τοῦτο εἰς ὅλην τὴν Ἰταλίαν ἢ μᾶλλον εἰπεῖν εἰς ὅλην τὴν Εὐρώπην καὶ διὰ τούτου ἐτελοῦντο ἄπειρα θαύματα εἰς πᾶσαν ἀσθένειαν ἐκείνων, οἵτινες μετὰ πίστεως μετεχειρίζοντο τοῦτο. Ταῦτα δὲ συνέβαινον ἕως ὅτου ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία δὲν ἦτο ἀναθεματισμένη καὶ κεχωρισμένη ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴν ἡμῶν Ἐκκλησίαν. Ἀφ’ ὅτου δὲ αὕτη, μένουσα εἰς τὰ αἱρετικά της δόγματα, ἀνεθεματίσθη καὶ ἐχωρίσθη τελείως ἀφ’ ἡμῶν, τότε ὁ μέγας Νικόλαος δὲν ἐδέχετο οὔτε τὴν λειτουργίαν τῶν Λατίνων καὶ παπιστῶν. Ἀλλὰ ἐὰν ἐλειτούργει κατὰ τὴν σημερινὴν ἡμέραν παπιστὴς Ἱερεύς, τὸ μύρον δὲν ἔτρεχεν ἐκ τῶν ποδῶν αὐτοῦ. Διὰ τοῦτο ἠναγκάζοντο οἱ Λατῖνοι νὰ καλοῦν Ἱερέα Ὀρθόδοξον, φρονοῦντα τὰ δόγματα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἵνα τελῇ τὴν θείαν Λειτουργίαν. Εὐθὺς δὲ ὡς ἤρχιζεν οὗτος τὴν θείαν Λειτουργίαν, ὤ τοῦ θαύματος! Ἤρχιζεν εὐθὺς καὶ τὸ οὐράνιον ἐκεῖνο μύρον νὰ τρέχῃ ἐκ τῶν ποδῶν τοῦ Ἁγίου.