ΝΙΚΟΛΑΟΥ τοῦ ἑν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν, Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ Θαυματουργοῦ, ἡ ἀνακομιδὴ καὶ μετακομιδὴ τῶν ἱερῶν Λειψάνων οὕτως ἐγένετο. Κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ εὐσεβεστάτου βασιλέως Ἀλεξίου Α’ τοῦ Κομνηνοῦ (1081-1118), πατριαρχοῦντος Κωνσταντινουπόλεως Νικολάου Γ’ τοῦ Κυρδινιάτη (1084-1111), ἐγένετο καταδρομὴ κατὰ τῶν Ἑλλήνων ὑπὸ τῶν Ἱσμαηλιτῶν, οἵτινες, αἰχμαλωτίζοντες, φονεύοντες καὶ εἰς τὸ πῦρ παραδίδοντες ὅσους Χριστιανοὺς εὕρισκον, ἠρήμωσαν ὅλας τὰς πόλεις καὶ τὰ χωρία, μέχρι τῆς Ἀντιοχείας καὶ τῆς Ἱερουσαλήμ, τοὺς δὲ ἐπιζήσαντας ἐκ τῶν ξιφῶν των, ἄνδρας, γυναῖκας καὶ παιδία παρέλαβον μετ’ αὐτῶν μεθ’ ὅλων αὐτῶν τῶν ὑπαρχόντων. Ἀλλὰ καὶ τὰ Μύρα τῆς Λυκίας, ὅπου εὑρίσκετο τὸ πάνσεπτον Λείψανον τοῦ Θαυματουργοῦ Νικολάου, οἱ αὐτοὶ Ἀγαρηνοὶ κατέστρεψαν καὶ ἠρήμωσαν. Τοῦτο δὲ ἐγένετο Θεοῦ παραχωρήσει, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, διὰ τῶν ὁποίων παροργίζομεν καὶ παραπικραίνομεν τὸν Ὕψιστον Θεὸν καθ’ ἑκάστην ὥραν, καθὼς ὁ Ψαλμῳδὸς λέγει· «Παρεπίκραναν τὸν Ὕψιστον» (Ψαλμ. οζ’ 17).

Διότι ὅταν ὁ Θεός, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ, ἀγανακτήσῃ, τότε δὲν δέχεται οὔτε τοὺς Ἁγίους Αὐτοῦ, οὔτε εἰσακούει τὰς προσευχάς των, ὡς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε ποτὲ πρὸς τὸν Προφήτην Ἱερεμίαν· «Ἐὰν στῇ Μωϋσῆς καὶ Σαμουὴλ πρὸ προσώπου μου, οὐκ ἔστιν ἡ ψυχή μου πρὸς αὐτούς· ἐξαπόστειλον τὸν λαὸν τοῦτον» (Ἱερ. ιε’ 1). Διὰ τοιούτου λοιπὸν δικαίου θυμοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅτε ἠρημώθησαν πολλὰ χωρία καὶ πόλεις εἰς τὴν Ἀνατολήν, ἠρημώθη καὶ ἡ πόλις τῶν Μύρων τῆς Λυκίας, ὡς εἴπομεν, πλὴν τῆς Μητροπόλεως καὶ τῆς ἐν αὐτῇ Ἐκκλησίας. Διὰ τοῦτο ἐπέτρεψεν ὁ Κύριος νὰ ἀνακομισθοῦν ἐκεῖθεν τὰ ἅγια Λείψανα τοῦ μεγάλου Πατρὸς Νικολάου καὶ νὰ μεταφερθοῦν ἐκ τῆς ἐρημωμένης χώρας εἰς τὴν πολυάνθρωπον πόλιν, τὴν ὀνομαζομένην Πάρον ἢ Βάρην [1]. Αὕτη δὲ ἡ Πάρος δὲν εἶναι ἡ εἰς τὸ Αἰγαῖον πέλαγος εὑρισκομένη νῆσος, ἀλλ’ εἶναι πόλις μεγάλη καὶ πολυάνθρωπος, ἥτις εὑρίσκεται πρὸς δυσμάς, εἰς τὴν Ἰταλίαν.

Ἐγένετο δὲ ἡ μεταφορὰ αὕτη διὰ δύο αἰτίας: Πρῶτον διὰ νὰ μὴ μείνουν τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου τούτου ἀνδρὸς ἄνευ τιμῆς εἰς τὸν κόσμον, ἐφ’ ὅσον ἡ ἁγία αὐτοῦ ψυχή, ἐν τῇ ἐπουρανίῳ λαμπρότητι, ἐπαξίως δέχεται τὰ γέρα ἑαυτῆς καὶ ἵνα μὴ ἡ ἀέναος τῶν θαυμάτων καὶ ἰαμάτων πηγὴ μείνῃ στερουμένη τῶν ἐκ ταύτης ἀντλούντων δωρεάς.