Τί ἄλλο λοιπὸν ὑπελείπετο πλέον; Νὰ στεφανωθῇ ὡς λαμπρότατος ἀριστεὺς καὶ καλλίνικος Ἀθλητής. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἀπήλαυσεν. Ἐπειδή, μὴ ἔχοντες πλέον τὶ ἄλλο νὰ πράξουν κατ’ αὐτοῦ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ, ἔθεσαν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του ἀστραγάλους[1] καὶ τυλίξαντες πέριξ διὰ σχοινίου τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ, ἤρχισαν νὰ σφίγγουν διὰ δύο ξύλων καὶ νὰ τὸν βασανίζουν.
Δὲν ἐσυγχώρησεν ὅμως ὁ ἀγωνοθέτης Χριστὸς νὰ πάθῃ περισσότερα. Ὅθεν, εὐθὺς τὴν ὥραν ἐκείνην, ἐδόθη προσταγὴ παρὰ τοῦ Μουφτῆ νὰ παύσουν τὰ βάσανα καὶ νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν. Ὅπερ καὶ ἐγένετο. Καὶ οὕτως ἀπεκεφαλίσθη καὶ ἡνώθη μὲ τὴν νοητὴν καὶ ἀθάνατον Κεφαλήν, τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, συζῇ δὲ καὶ συμβασιλεύει μετ’ Αὐτοῦ. Ἤθλησε δὲ καὶ ἐτελείωσε τὴν πρόσκαιρον ταύτην ζωὴν καὶ ἤρχισε τὴν ἀΐδιον καὶ ἀτελεύτητον εἰς τοὺς ͵αωβ’ (1802) χρόνους ἀπὸ Χριστοῦ, Μαΐου ιδ’ (14ην), τὸ δὲ πολύαθλον αὐτοῦ σῶμα τὶ ἔγινεν ἀγνοεῖται. Ὁμοίως ἀγνοεῖται καὶ ἂν ὁ Θεός, ὁ θαυμαστὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ, τὸν ἐδόξασε διὰ θαυμάτων, καθὼς εἶναι ἀκόλουθον. Τόσα δὲ μόνον ἐγράψαμεν, ὅσα ὁ αὐτόπτης καὶ αὐτήκοος Ἱερομόναχος μᾶς ἱστόρησεν, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος καὶ εἰς τιμὴν τοῦ Ἁγίου πολυάθλου καὶ καλλινίκου τούτου Ἰωάννου, οὗ ταῖς ἁγίαις πρεσβείαις ρυσθείημεν τῆς αἰωνίου καταδίκης καὶ ἀξιωθείημεν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.