Διότι καὶ ἐκεῖνος ὑπὲρ τῆς σῆς σωτηρίας ἀπέθανεν. Ἀλλὰ καὶ τὰς τρεῖς θεολογικὰς ἀρετὰς βλέπομεν εἰς σὲ καὶ σαφῶς ἀναγνωρίζομεν. Τὴν μὲν ἐλπίδα, διότι διὰ τὴν ἐπαγγελίαν καὶ ἀπόλαυσιν τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, ὡς σκύβαλα κατεφρόνησας τὰ πρόσκαιρα ταῦτα, ἅτινα οἱ ἀσεβεῖς προέτεινον καὶ ὑπέσχοντο. Τὴν δὲ πίστιν, διότι, ἕως τῆς ἐσχάτης ἀναπνοῆς, καλῶς αὐτὴν ἐφύλαξας. Καὶ τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Θεόν, διότι ἐν ὅλη τῇ προθυμίᾳ ὑπὲρ Αὐτοῦ ἀπέθανες διὰ σκληροῦ καὶ φοβεροῦ θανάτου.
Ἦτο ἀπόφασις τοῦ τυράννου, ὡς εἴπομεν, νὰ ἀποθάνῃ ἐκ τῶν δαρμῶν. Ἐδέρετο λοιπὸν ὁ Μάρτυς τοῦ Κυρίου ἀνηλεῶς, ἕως ὅτου ἔπεσαν οἱ ὄνυχες τῶν ποδῶν του. Πλήν, νομίζοντες, ὅτι θέλει μεταβληθῆ ἡ γνώμη του καὶ δεχθῆ τὴν ἰδικήν των θρησκείαν, δὲν τὸν ἐτελείωσαν, ἀλλὰ δέσαντες αὐτὸν ἀπὸ τὰς μασχάλας μὲ σχοινίον, τὸν ἐκρέμασαν ὑψηλά, οὕτω δέ, κρεμάμενος, διῆλθε τὸ ὑπόλοιπον τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἕως τῆς ἑσπέρας. Τότε τὸν ἐξεκρέμασαν. Καὶ πάλιν ἐκολάκευον αὐτὸν πολύ, ἀλλὰ καὶ ἠπείλουν διὰ βασάνων πολλῶν καὶ πικροῦ θανάτου. Ματαίως ὅμως οἱ μάταιοι καὶ ἄφρονες ἐκοπίαζον. Ἐπειδή, ἀφοῦ πλέον ἐκεῖνος μέχρις αἵματος ἀντέστη πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ἀγωνιζόμενος καὶ ὁ τῆς εὐσεβείας ἔρως προκατέσχε, κατὰ τὸν Μέγαν Βασίλειον, οἶον δήποτε εἶδος βασάνων ἐφαίνετο εἰς τὸν Ἅγιον Μάρτυρα καταγέλαστον. Ἐπειδὴ δὲ ἔφθασεν ἡ ἑσπέρα καὶ δὲν εἶχον πλέον καιρὸν νὰ τὸν βασανίσουν, τότε ἔρριψαν αὐτὸν εἰς τὴν φυλιινὴν καὶ ἔδωσαν προθεσμίαν νὰ συλλογισθῇ καλά, τὶ μέλλει νὰ πράξῃ. Τὶ δὲ ἔκαμον κατὰ τὰς δύο ταύτας ἡμέρας ἐντὸς τῆς φυλακῆς εἶναι ἄδηλον, διότι δὲν ἠκούσθη ἔξω. Ἐξήγαγον δὲ τὸν Ἅγιον Μάρτυρα ἐκ τῆς φυλακῆς μετὰ δύο ἡμέρας καὶ ἐδοκίμασαν αὐτὸν πολυτρόπως.
Ἀλλ’ ἐπειδὴ παρέμενεν ἡ γνώμη του στερεὰ καὶ ἀσάλευτος, ἐκρέμασαν αὐτὸν πάλιν ἀπὸ τὰς μασχάλας, ἕως τῆς ἑσπέρας τῆς ἡμέρας ἐκείνης καὶ πάλιν τὸν κατεβίβασαν ἀπὸ τῆς ἀγχόνης καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν φυλακήν. Τὴν ἐπαύριον τὸν ἐξήγαγον πάλιν καὶ πάλιν τὸν ἐκολάκευον ὑποσχόμενοι πλούσια δῶρα καὶ ἀπολαυάς. Μετὰ δὲ ταῦτα πάλιν τὸν ἠπείλουν διὰ φρικτοτέρων βασάνων. Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος Μάρτυς οὔτε τὰς κολακείας των ἐδέχετο οὔτε τὰς ὑποσχέσεις ὑπελόγισεν οὔτε πρὸ τῶν ἀπειλῶν των ἐδειλίασεν. Ἀλλ’ εἰς πάντα ταῦτα ἕνα λόγον εἶχεν ὁ μακάριος πρὸς ἀπολογίαν· «Χριστιανὸς εἶμαι καὶ δὲν τουρκεύω».