Ἐκείνη τότε εἶπεν εἰς τὸν Ἅγιον νὰ πλησιάσῃ καὶ νὰ λάβῃ μέτρον ἀπὸ τὸν δάκτυλόν της διὰ νὰ κατασκευάσῃ ἓν δακτυλίδιον, ἐκ χρυσοῦ. Ἐπλησίασε πράγματι ὁ καλὸς νεανίας. Ἀλλ’ ὅσον οὗτος ἐστάθη μετὰ φόβου, τόσον ἐκείνη ἡ μαινάς, ἡ νέα Αἰγυπτία, μὲ ἀναισχυντίαν καὶ ἀδιαντροπίαν σατανικὴν ἔσυρε τοῦτον μὲ ὅσην εἶχε δύναμιν, ἵνα τὸν εἰσαγάγῃ ἐντὸς τῆς οἰκίας της. Οὕτως ἔπραξεν ἐκείνη, ἡ ἀσελγὴς καὶ ἀκόλαστος. Ὁ δὲ νέος Ἰωσήφ, ὁ χαριτώνυμος Ἰωάννης, ἀντέστη μὲ περισσοτέραν δύναμιν καὶ ἀπέσπασε τὴν χεῖρά του ἀπὸ τὰς ἰδικάς της χεῖρας. Ἐκείνη δέ, ἀφεθεῖσα μὲ βίαν, ἔπεσε πρὸς τὰ ὀπίσω ὑπτία. Εὐθὺς λοιπόν, κατὰ τὴν παλαιὰν ἐκείνην Αἰγυπτίαν, τὴν ἀγάπην εἰς μῖσος μεταβαλοῦσα, ἤρχιζε νὰ φωνάζῃ ὅσον ἠδύνατο καὶ οὕτω τὸν μυρίων ἐπαίνων ἄξιον τοῦτον Ἰωάννην ἐσυκοφάντησεν εἰς τοὺς προστρέξαντας, ὅτι δῆθεν μὲ ἀναίσχυντον τόλμην ἀπεπειράθη νὰ τὴν βιάσῃ.
Ἡ συκοφαντία ἦτο μεγάλη, οἱ Ἀγαρηνοί, ὡς εἴπομεν, αἱμοβόροι· ὅθεν ἥρπασαν εὐθὺς τὸν μακάριον Ἰωάννην καὶ τὸν ἔφεραν εἰς τὸν κριτήν. Ὁ κριτὴς τότε, μὲ τὴν γνώμην τοῦ πατρὸς τῆς κόρης, ἀπεφάσισε τὰ δύο ταῦτα: Ἢ νὰ τουρκεύσῃ καὶ νὰ λάβῃ ταύτην ὡς σύζυγόν του ἤ, ἂν δὲν θελήσῃ τοῦτο, νὰ δέρεται ἕως ὅτου ἀποθάνῃ ἀπὸ τὸν δαρμόν. Ἠρωτήθη ἔπειτα παρὰ τοῦ κριτοῦ ὁ θεῖος Ἱωάννης, ποῖον ἐκ τῶν δύο τούτων προτιμᾷ. Ὁ δὲ ἀοίδιμος ἀπεκρίθη, ὅτι προτιμᾷ κάλλιον νὰ λάβῃ θάνατον ἢ νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν. Παρεκινήθη τότε ἀπὸ τὸν κριτὴν καὶ τοὺς παρεστῶτας, περισσότερον δὲ τῶν ἄλλων παρὰ τοῦ πατρὸς τῆς κόρης, ὅστις καὶ ἔλεγεν, ὅτι συγχωρεῖ τὸ τόλμημά του, ἀρκεῖ μόνον νὰ τουρκεύσῃ καὶ νὰ τὸν κάμῃ γαμβρὸν καὶ νὰ ἔχῃ τοῦτον ὡς υἱόν, κληρονόμον τῶν ὑπαρχόντων του. Ἀλλ’ ἡ γνώμη τοῦ ἐναρέτου καὶ εὐσεβοῦς Ἰωάννου δὲν μετεβάλλετο, ἔλεγε δέ· «Χριστιανὸς εἶμαι καὶ Χριστιανὸς μέλλω νὰ ἀποθάνω».
Ὤ τῆς στερρᾶς σου ἐνστάσεως, παμμακάριστε Ἰωάννη! Ὤ τοῦ ἀνδρείου σου φρονήματος! Ὤ τῆς πρὸς Χριστὸν θερμοτάτης καὶ διαπύρου ἀγάπης σου! Σύ, εἰς μικρὸν καιροῦ διάστημα ἀπέδειξας, ὅτι θαυμασίως πλουτεῖς τὰς τέσσαρας γενικὰς αρετάς, ἤτοι τὴν φρόνησιν, τὴν σωφροσύνην, τὴν ἀνδρείαν καὶ τὴν δικαιοσύνην. Ἔδειξας τὴν φρόνησιν, τηρήσας ὡς κεφαλὴν τὴν πρὸς Θεὸν ἀναμαρτησίαν καὶ τὴν εὐσέβειαν. Τὴν σωφροσύνην, ὡς μὴ δουλεύσας εἰς τὰς ἡδονὰς τῆς νέας Αἰγυπτίας. Ἔδειξας τὴν ἀνδρείαν, μὴ φοβηθεὶς τοὺς ἀποκτείνοντας τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένους ἀποκτεῖναι. Ἔδειξας τὴν δικαιοσύνην, ἀποθανὼν ὑπὲρ Χριστοῦ.