Τῇ ΙΔ’ (14ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΙΣΙΔΩΡΟΥ τοῦ ἐν Χίῳ μαρτυρήσα

Ὁ δὲ μακάριος Μάρτυς ὑπέμενε τοὺς πόνους ἐν σιωπῇ καὶ χαρᾷ τῆς ψυχῆς του καὶ μόνον τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐπεκαλεῖτο εἰς βοήθειαν. Ἀφ’ οὗ δὲ ἔσυραν αὐτὸν ἐπ’ ἀρκετὸν καὶ δὲν ἀπέθανεν, ἀλλ’ ἀκόμη ἀνέπνεεν, ἔκοψαν τὴν τιμίαν αὐτοῦ κεφαλήν. Ἀντὶ δὲ νὰ χυθῇ αἷμα ἀπὸ τὴν σφαγήν, ὤ τοῦ θαύματος! ἐχύθη γάλα, πρὸς θάμβος καὶ ἔκπληξιν τῶν ὁρώντων. Οὕτω τελειωθέντος τοῦ Μάρτυρος, ἔρριψαν τὸ τίμιον καὶ ἅγιον αὐτοῦ σῶμα εἰς τόπον τινὰ κεκαλυμμένον ὑπὸ πυκνῶν ἀγρίων θάμνων, διὰ νὰ φάγουν τοῦτο τὰ ὄρνεα. Ὥρισαν ὅμως καὶ φύλακας ἵνα τὸ φυλάττουν, διὰ νὰ μὴ λάβουν τοῦτο οἱ Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι τὸ ἐφύλαττον, κατὰ τὸ πρόσταγμμα τοῦ τυράννου. Παρθένος τις ὅμως εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος, ὀνόματι Μυρόπη, κινουμένη ἀπὸ ἀγάπην καὶ εὐλάβειαν πρὸς τὸν Ἅγιον Μάρτυρα Ἰσίδωρον, ἠθέλησε νὰ λάβῃ τὸ μαρτυρικὸν σῶμα αὐτοῦ καὶ νὰ τὸ ἐνταφιάσῃ. Ὅθεν ἐλθοῦσα τὴν νύκτα μετὰ τῶν ὑπηρετριῶν της καὶ εὑροῦσα κοιμωμένους τοὺς στρατιώτας, οἵτινες ἐφύλαττον τὸ ἅγιον Λείψανον, ἔλαβε τοῦτο κρυφίως ἐκ τοῦ μέσου αὐτῶν καὶ ἀνεχώρησε. Κατόπιν, ἀλείψασα αὐτὸ μύρα εὐώδη, τὸ ἐνεταφίασεν ἐντίμως εἰς τόπον ἐπίσημον, καθὼς ἥρμοζε.

Μαθὼν ὁ ἄρχων ὅτι ἐκλάπη τὸ Λείψανον τοῦ Ἁγίου, ἔδεσε μὲ σίδηρα τοὺς στρατιώτας, οἵτινες ἐφρούρουν αὐτό, καὶ προσέταξεν οὕτω σιδηροδέσμιοι νὰ περιέλθουν πρὸς ἀνεύρεσιν τούτου. Ἐὰν δὲ δὲν ἀνεύρουν αὐτὸ εἰς ὅσας ἡμέρας τοὺς ὥριζε, θὰ τοὺς ἀπεκεφάλιζε. Τότε ἡ Ἁγία, βλέπουσα τοὺς στρατιώτας νὰ ὑποφέρουν καθ’ ἑκάστην τόσην ταλαιπωρίαν καὶ κακοπάθειαν ἐκ τῶν σιδήρων, τὰ ὁποῖα ἔφερον, καὶ νὰ βασανίζωνται καὶ ἀπὸ τὸν καθημερινὸν φόβον τοῦ θανάτου, ἐπόνεσε κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ ἔλεγε καθ’ ἑαυτήν· «Ἐὰν αὐτοὶ τιμωρηθοῦν διὰ τὴν ἰδικήν μου κλοπήν, ἐξ ἀνάγκης, βεβαίως, μέλλει νὰ βαρυνθῇ ἡ ψυχή μου, διότι ἐγενόμην αἰτία φόνων καὶ ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ ὅταν θὰ ἔλθῃ ἡ ὥρα νὰ κριθῶ». Ὅθεν εὐθὺς εἶπεν πρὸς τοὺς στρατιώτας· «Ὦ φίλοι, ἐγὼ ἔκλεψα τὸ Λείψανον, τὸ ὁποῖον ἐχάσατε, ὅταν ἐκοιμᾶσθε». Συλλαβόντες τότε αὐτὴν ἔφεραν εὐθὺς πρὸ τοῦ ἄρχοντος, λέγοντες· «Αὐθέντα, ἡ γυνὴ αὕτη ἔκλεψε τὸν κακοθάνατον ἐκεῖνον γέροντα». Ὁ δὲ ἄρχων εἶπε πρὸς τὴν Ἁγίαν· «Ἀληθῆ εἶναι αὐτὰ τὰ ὁποῖα λέγονται; Σὺ ἔκλεψες τὸ Λείψανον;». Καὶ ἡ Ἁγία ἀπεκρίθη· «Ἀληθῆ εἶναι. Ἐγὼ τὸ ἐπῆρα».


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Ἁγία αὕτη Μάρτυς Μυρόπη ἑορτάζεται ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν βʹ (2αν) Δεκεμβρίου (βλέπε ἐν τόμῳ ΙΒʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] Τὰ ἱερὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰσιδώρου καὶ Μυρόπης, κλαπέντα ἐκ τοῦ ἐν Χίῳ ἱεροῦ αὐτῶν Ναοῦ εἰς τὸν ὁποῖον ἐναπέκειντο, ἐπωλήθησαν εἰς τὸν ἐν Κωνσταντινουπόλει βαΐλον (πρεσβευτὴν) τῆς Ἐνετίας. Ἐν συνεχείᾳ ὁ δόγης Δομ. Μιχαὴλ μετέφερε καὶ κατέθεσεν αὐτὰ κατὰ τὸ ἔτος 1130 εἰς τὸν ἐν Βενετίᾳ Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, ἀποθησαυρίσας αὐτὰ εἰς ἰδιαίτερον Παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου. Ἐσχάτως μέρος τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου (τὸ δεξιὸν μηριαῖον ὀστοῦν) ἐπεστράφη ἀπὸ τοὺς Λατίνους ἀποδοθὲν εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Χίου. Κατὰ τὴν διέλευσιν τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου ἐκ Πειραιῶς ἐναπετέθη τοῦτο πρὸς προσκύνησιν εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος Πειραιῶς, ὅπου καὶ παρέμεινεν ἐπὶ τετραήμερον. Ἐκεῖθεν διὰ τοῦ ἀντιτορπιλλικοῦ «Πάνθηρ» καὶ μετὰ πάσης ἐπισημότητος, μετεφέρθη τὴν 17ην Ἰουνίου τοῦ ἔτους 1967 εἰς Χίον καὶ ἐναπετέθη προσωρινῶς εἰς τὸ ἐκεῖσε καὶ ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ Παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσιδώρου, προκειμένου νὰ ἀνεγερθῇ νέος μεγαλοπρεπὴς Ναὸς ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου, διὰ συνδρομῆς τῶν Χίων ἐφοπλιστῶν, ἐντὸς τοῦ ὁποίου καὶ θὰ ἐναποθησαυρισθῇ ὁριστικῶς μὲτὰ τὴν ἀποπεράτωσίν του. Ὀ τάφος τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσιδώρου διασῴζεται κενὸς ἕως σήμερον, ἴσως δὲ ὁ νέος Ναὸς ἀνεγερθῆ εἰς τὴν θέσιν αὐτήν.