Τῇ ΙΔ’ (14ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΙΣΙΔΩΡΟΥ τοῦ ἐν Χίῳ μαρτυρήσα

Μαθὼν ὁ πατήρ του, εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, ὅτι ὁ υἱός του ἠρνήθη τὰ εἴδωλα καὶ σέβεται τὸν Χριστόν, ἔφθασε τάχιστα εἰς τὴν Χίον, ὅπου εὗρε τὸν υἱόν του ἀγωνιζόμενον γενναίως εἰς τὸν ἀγῶνα τοῦ Μαρτυρίου του καὶ ποικιλοτρόπως βασανιζόμενον. Προσεπάθησε τότε νὰ μεταβάλῃ τὴν γνώμην του καὶ νὰ τὸν κάμῃ νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήσῃ τὰ εἴδωλα, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη. Ὅθεν παρουσιάσθη εἰς τὸν τύραννον καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Δός μοι, ὦ ἡγεμών, αὐτὸν τὸν πλάνον καὶ μάγον καὶ ἐγὼ μὲ τὰς τιμωρίας, τὰς ὁποίας θέλω δώσει εἰς αὐτόν, θὰ τιμήσω τοὺς θεοὺς τοὺς ὁποίους αὐτὸς ἀτιμάζει. Τόσον ἦτο ἐσκοτισμένος ἐκ τῆς πλάνης τῆς εἰδωλολατρίας. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἔλαβε τὸν Ἅγιον Μάρτυρα ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν του, κατ’ ἀρχὰς μὲν ἐδοκίμασε πάλιν μὲ ἡμερότητα καὶ κολακευτικοὺς λόγους νὰ ἐπιστρέψῃ αὐτὸν εἰς τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων, λέγων· «Ὦ υἱέ μου, μὴ θελήσῃς τόσον ἀσυλλογίστως νὰ ἀφήσῃς τὴν πατρικήν σου πίστιν καὶ νὰ πι στεύσῃς ὡς Θεὸν τὸν Ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν, ὁ ὁποῖος ἦτο ἄνθρωπος καὶ ἔπαθε πολλὰ κακὰ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, τέλος δὲ ἐθανατώθη ὑπ᾽ αὐτῶν μὲ ἄτιμον καὶ καταφρονημένον θάνατον, μὴ δυνηθεὶς νὰ φυλάξῃ οὔτε τὸν ἑαυτόν του».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἅγιος ἐστέναξεν ἐκ βάθους καρδίας καὶ μετὰ δακρύων ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν· «Ὦ πάτερ, ἀσυλλόγιστος, κατ’ ἀλήθειαν, καὶ τελείως ἀνόητος καὶ τῶν ἀλόγων ζῴων ἀλογώτερος θέλω φανῆ, ἐὰν ἀρνηθῶ τὸν ἀληθινὸν Θεόν, τὸν Ποιητὴν τοῦ κόσμου καὶ θυσιάσω εἰς θεοὺς ἀψύχους καὶ εἴδωλα κωφὰ καὶ ἀναίσθητα, ἔργα χειρῶν ἀνθρωπίνων. Ἂν δὲ δὲν ἦτο ἐσκοτισμένος ὁ νοῦς σου ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων, ἤθελον σοὶ ἀποδείξει δι’ ὀλίγων λόγων τὴν δύναμιν τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ πόσα καλὰ ἐπροξένησεν εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὁ θάνατός Του». Καὶ ταῦτα μὲν ἔλεγεν ὁ Ἅγιος· ἀλλ’ ὁ πεπλανημένος πατήρ του οὐδόλως ἤκουε ταῦτα. Ἰδὼν μάλιστα τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης τοῦ Ἁγίου, μετέβαλε τὴν ἡμερότητα εἰς ἀγριότητα καὶ τὴν πατρικὴν ἀγάπην εἰς μῖσος. Ὅθεν, οὐχὶ πλέον ὡς πατιήρ, ἀλλ’ ὡς τύραννος ἄσπλαγχνος καὶ ἀπάνθρωπος προσέταξε καὶ ἔδεσαν αὐτὸν εἰς ἵππους ἀγρίους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους, συρόμενος ὁ Ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ, κατεπληγώνετο καὶ κατεκόπτοντο αἱ σάρκες του εἰς τὴν γῆν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Ἁγία αὕτη Μάρτυς Μυρόπη ἑορτάζεται ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν βʹ (2αν) Δεκεμβρίου (βλέπε ἐν τόμῳ ΙΒʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] Τὰ ἱερὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰσιδώρου καὶ Μυρόπης, κλαπέντα ἐκ τοῦ ἐν Χίῳ ἱεροῦ αὐτῶν Ναοῦ εἰς τὸν ὁποῖον ἐναπέκειντο, ἐπωλήθησαν εἰς τὸν ἐν Κωνσταντινουπόλει βαΐλον (πρεσβευτὴν) τῆς Ἐνετίας. Ἐν συνεχείᾳ ὁ δόγης Δομ. Μιχαὴλ μετέφερε καὶ κατέθεσεν αὐτὰ κατὰ τὸ ἔτος 1130 εἰς τὸν ἐν Βενετίᾳ Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, ἀποθησαυρίσας αὐτὰ εἰς ἰδιαίτερον Παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου. Ἐσχάτως μέρος τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου (τὸ δεξιὸν μηριαῖον ὀστοῦν) ἐπεστράφη ἀπὸ τοὺς Λατίνους ἀποδοθὲν εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Χίου. Κατὰ τὴν διέλευσιν τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου ἐκ Πειραιῶς ἐναπετέθη τοῦτο πρὸς προσκύνησιν εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος Πειραιῶς, ὅπου καὶ παρέμεινεν ἐπὶ τετραήμερον. Ἐκεῖθεν διὰ τοῦ ἀντιτορπιλλικοῦ «Πάνθηρ» καὶ μετὰ πάσης ἐπισημότητος, μετεφέρθη τὴν 17ην Ἰουνίου τοῦ ἔτους 1967 εἰς Χίον καὶ ἐναπετέθη προσωρινῶς εἰς τὸ ἐκεῖσε καὶ ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ Παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσιδώρου, προκειμένου νὰ ἀνεγερθῇ νέος μεγαλοπρεπὴς Ναὸς ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου, διὰ συνδρομῆς τῶν Χίων ἐφοπλιστῶν, ἐντὸς τοῦ ὁποίου καὶ θὰ ἐναποθησαυρισθῇ ὁριστικῶς μὲτὰ τὴν ἀποπεράτωσίν του. Ὀ τάφος τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσιδώρου διασῴζεται κενὸς ἕως σήμερον, ἴσως δὲ ὁ νέος Ναὸς ἀνεγερθῆ εἰς τὴν θέσιν αὐτήν.