ΙΣΙΔΩΡΟΣ, ὁ ἔνδοξος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, ἤκμασεν εἰς τὸν καιρὸν τοῦ βασιλέως Δεκίου, τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σμθ’-σνα’ (249-251). Πατρίς του ἦτο ἡ Ἀλεξάνδρεια, ὑπηρέτει δὲ ὡς στρατιώτης καὶ εἶχε τὴν θέσιν τοῦ ἐφεδρικοῦ. Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν Χίον μὲ τὰ στρατιωτικὰ πλοῖα, τῶν ὁποίων ἡγεμὼν καὶ ἀρχηγὸς ἦτο ὁ Νουμέριος, διεβλήθη ἀπὸ τὸν Ἰούλιον τὸν ἑκατόνταρχον ὅτι ἦτο Χριστιανὸς καὶ σέβεται τὸν Χριστὸν καὶ οὕτω δὲν τιμᾷ τοὺς ἰδικούς των θεούς.

Καλέσας λοιπὸν αὐτὸν ὁ Νουμέριος τὸν ἠρώτησεν ἐὰν εἶναι Χριστιανός, καθὼς ἔλεγεν ὁ Ἰούλιος. Ὁ δὲ Ἰσίδωρος, μὲ πᾶσαν ἐλευθερίαν καὶ ἀφοβίαν ἀπεκρίθη· «Γνώριζε, ὦ ἡγεμών, ὅτι ἀληθῶς ἐγὼ σέβομαι τὸν Χριστὸν καὶ Αὐτὸν προσκυνῶ καὶ τὴν Εἰκόνα του ἀσπάζομαι· Αὐτὸν μόνον λατρεύω ὡς Θεὸν καὶ Αὐτὸν προσπαθῶ νὰ φθάσω καὶ ἐπιθυμῶ νὰ ἀπολαύσω, ὅστις εἶναι τὸ ἄκρον ἐπιθυμητόν, ἐκεῖνος δὲ ὅστις θέλει ἀξιωθῆ νὰ τὸν ἀπολαύσῃ τίποτε ἄλλο δὲν ἐπιθυμεῖ πλέον νὰ ἔχῃ. Διότι Ἐκεῖνος εἶναι Θεὸς ἀληθινός, διὰ τὴν σωτηρίαν δὲ τὴν ἰδικήν μας ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, μένων ἐν ταὐτῷ καὶ Θεὸς τέλειος, χωρὶς νὰ μεταβάλῃ οὐδόλως τὴν οὐσίαν καὶ φύσιν τῆς Θεότητος Αὐτοῦ».

Ὡς ὁ Νουμέριος ἤκουσε τοὺς λόγους τούτους τοῦ Μάρτυρος, ἐπληγώθη εἰς τὴν καρδίαν καὶ ἐγένετο ἔξω φρενῶν ἐκ τοῦ θυμοῦ του. Ὅθεν προσέταξε νὰ ἐξαπλώσουν τὸν Ἅγιον καὶ νὰ τὸν δέσουν ἀπὸ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας εἰς τέσσαρας, πασσάλους καὶ νὰ τὸν δέρουν ἀσπλάγχνως μὲ βούνευρα. Ἦτο δὲ θαυμαστὸν νὰ βλέπῃ τις τὸ μὲν σῶμα τοῦ Μάρτυρος νὰ κατακόπτεται ἀπὸ τοὺς πολλοὺς καὶ σκληροὺς ἐκείνους δαρμούς, οὗτος δέ, ὁ γενναιότατος, νὰ εἶναι πλήρης χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης, διότι ἐβασανίζετο ὑπὲρ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ δὲ τὴν δεινὴν ταύτην βάσανον τῶν δαρμῶν, προσέταξε πάλιν ὁ τύραννος καὶ ἤναψαν κάμινον, ἀφοῦ δὲ τὴν ἔκαυσαν ἱκανῶς, ἔρριψαν ἐντὸς αὐτῆς τὸν Μάρτυρα. Ἀλλ’ ἐπειδή, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, καμμίαν βλάβην δὲν ἔπαθεν ὁ Ἅγιος, ἂν καὶ ἐντὸς τῆς πεπυρακτωμένης καμίνου εὑρισκόμενος, διὰ τοῦτο ἐξήγαγον αὐτὸν ἐκεῖθεν καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν φυλακήν, ἕως ὅτου ἐξετασθῇ ἐκ δευτέρου.