Δὲν τὸ καταλαμβάνει οὔτε ἐκεῖνος ὅπου ἀναγινώσκει, οὔτε ἐκεῖνος ὅπου ἀκούει· ναὶ λοιπόν, ποῖον ὄφελος ἠμπορεῖ νὰ γένῃ; ποῖος καρπός; ἀλλ’ ὅταν τὸ κηρύττῃ ἐπ’ ἄμβωνος ὁ Διδάσκαλος, ὅταν ἐξηγῇ τὴν ἔννοιαν, ἑρμηνεύῃ τὰς παραβολάς, ὅταν ἀποκαλύπτῃ τὰ μυστήρια, τότε ἔχει δύναμιν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· τότε γίνεται ζῶν καὶ ἐνεργός, καθὼς λέγει ὁ Παῦλος· τότε γίνεται ἐκείνη ἡ δίστομος μάχαιρα, ὅπου διαπερᾷ ὅπου πλήττει, ὅπου λαβώνει τὰς καρδίας τῶν ἀκουόντων, ὅπου παρακινεῖ εἰς κατάνυξιν, ὅπου σύρει εἰς μετάνοιαν, ὅπου φέρει εἰς σωτηρίαν.
Δὲν ἔχει τόσην χρείαν τὸ κορμὶ ἀπὸ τὸ ψωμὶ διὰ νὰ τρέφεται, ὅσην ἔχει χρείαν ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ τρέφεται εἰς τὴν πίστιν. Ἡ πίστις εἶναι ἐξ ἀκοῆς, λέγει ὁ Παῦλος· τώρα πῶς νὰ πιστεύσωσιν οἱ Χριστιανοί, λέγει ὁ αὐτός, χωρὶς νὰ ἀκούσωσι; καὶ πῶς νὰ ἀκούσωσιν, ἂν δὲν εἶναι τινὰς νὰ διδάσκῃ; «πῶς πιστεύσωσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; πῶς δὲ ἀκούσωσι χωρὶς κηρύσσοντος;». Καὶ πάλιν: ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ (λέγει ὁ Μ. Γρηγόριος) εἶναι ἐκεῖνος ὁ ἄρτος τῶν Ἀγγέλων, μὲ τὸν ὁποῖον τρέφονται αἱ ψυχαί, ὅπου πεινῶσι τὸν Θεόν «ἄρτος Ἀγγέλων ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ᾧ ψυχαὶ τρέφονται Θεὸν πεινῶσαι». Ἀλλ’ ἂς ἔλθωμεν εἰς τὴν προκειμένην ὑπόθεσιν, ἐπειδὴ καὶ ἡμεῖς μὲ τὰ μακάρια δίκτυα τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων ἐρρύσθημεν ἀπὸ τῆς ἀπωλείας τὸν βυθόν· ἤτοι ἐπειδὴ καὶ μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου ἔκαμαν οἱ Ἀπόστολοι, ἡμεῖς ἔχομεν τὴν χάριν νὰ εἴμασθε Χριστιανοί, πόσον λογιάζετε νὰ ἔχωμεν πρὸς αὐτοὺς τὸ χρέος τῆς εὐλαβείας; Ἂς ἁγιάσωμεν λοιπὸν μὲ τὴν θεάρεστον ἀρετὴν τῆς νηστείας τὰς ἡμέρας ταύτας ἀφιερωμένας εἰς τιμὴν καὶ μνήμην αὐτῶν· ἂς βαστάσωμεν μετὰ χαρᾶς τὸν ὀλίγον τοῦτον κόπον διὰ ἐκείνους, ὅπου τόσον ἐκοπίασαν διὰ τὴν οἰκοδομὴν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου· τὸν δὲ μισθὸν τῆς νηστείας, τὸ βραβεῖον τοῦ κόπου μας, διὰ πρεσβειῶν αὐτῶν τῶν ἐνδόξων Ἀποστόλων θέλει μᾶς δώσει ὁ μισθαποδότης Θεὸς ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καὶ ἐν τῷ μέλλοντι. Ἀμήν.