Αὕτη εἶναι, ὦ εὐσεβέστατοι ἀκροαταί, ἡ ὑπόθεσις τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου· ἤτοι τὸ κάλεσμα τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ· καὶ ἐπειδὴ εἰς τιμὴν τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία θεοπνεύστως ἀφιέρωσε τὰς ἡμέρας ταύτας, διατάζουσα νὰ τὰς ἁγιάζωμεν μὲ νηστείαν, φαίνεταί μοι ἁρμόδιον νὰ ὁμιλήσω σήμερον ἐπάνω εἰς τὴν ὑπεροχὴν καὶ ἀξίαν τοῦ ἀποστολικοῦ ἐπαγγέλματος, διὰ νὰ καταλάβετε τί θέλει νὰ εἰπῇ: Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ. Ἀπόστολος, κατὰ τὴν κοινὴν σημασίαν τοῦ ὀνόματος, θὲλει νὰ εἰπῇ: ἀπεσταλμένος, καίτοι οὗτοι εἶναι καθολικὰ οἱ πρέσβεις τῶν βασιλέων, ἀπεσταλμένοι εἴς τινα μεγάλην ὑπηρεσίαν· οἱ ὁποῖοι καθὼς ἐπιφέρουσι τὸ πρόσωπον τοῦ βασιλέως, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἀποστέλλονται, ἔχουσι δύο ἐξαίρετα προνόμια, εἰς τὸν λόγον καὶ εἰς τὸ ἔργον. Ὅσα δηλαδὴ εἴπωσιν, ὅσα κάμωσι, νομίζονται ὡσὰν λόγια καὶ ἔργα αὐτοῦ τοῦ ἰδίου βασιλέως ὅπου τοὺς ἔστειλε. Πρέσβεις τοῦ Θεανθρώπου Λόγου, ἀπεσταλμένοι εἰς ὅλον τὸν κόσμον διὰ νὰ κηρύξωσι τὴν παγκόσμιον σωτηρίαν καὶ τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἐστάθησαν οἱ Μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ, παρ’ αὐτοῦ ὀνομασθέντες Ἀπόστολοι· «ἐκλεξάμενος παρ’ αὐτῶν δώδεκα, οὓς καὶ Ἀποστόλους ὠνόμασεν, ἀπέστειλεν αὐτοὺς κηρύσσειν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ· πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει».

Ἀλλὰ καὶ ὁ τρόπος τῆς ἀποστολῆς εἶναι θαυμαστός· «καθὼς (λέγει) ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς»· ὅπου θέλει νὰ εἰπῇ: καθὼς τοῦ προαιωνίου Πατρὸς Ἀπόστολος ἦτον ὁ Υἱὸς ἀπεσταλμένος εἰς τὴν γῆν, διὰ νὰ κάμῃ τὸ μέγα ἔργον τῆς θείας οἰκονομίας· ἔτσι τὸν ὀνομάζει ὁ Παῦλος, Ἀπόστολον τῆς ὁμολογίας ἡμῶν· ὅθεν ἔλαβε παρὰ τοῦ Πατρὸς ὅλην τὴν ἐξουσίαν τῶν ἐπουρανίων, καὶ ἐπιγείων «πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ Πατρός μου· ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς». Τέτοιας λογῆς τοῦ σεσαρκωμένου Υἱοῦ ἦσαν Ἀπόστολοι οἱ μαθηταὶ ἔχοντες τοῦ Υἱοῦ ὅλην τὴν ἐξουσίαν. Εἰς τρόπον ὅτι, καθὼς ὁ Υἱός, ὡς Ἀπόστολος τοῦ Πατρός, ἐπέφερε τὸ πρόσωπον τοῦ Πατρός· ὅθεν ὅς τις ἐδέχετο τὸν Υἱόν, ἐδέχετο αὐτὸν τὸν Πατέρα, «ὁ δεχόμενος ἐμέ, δέχεται τὸν ἀποστείλαντά με». ἔτσι οἱ μαθηταί, ὡς Ἀπόστολοι τοῦ Υἱοῦ, ἐπέφερον τὸ πρόσωπον τοῦ Υἱοῦ· ὅθεν ὅς τις ἐδέχετο τοὺς μαθητάς, ἐδέχετο αὐτὸν τὸν Διδάσκαλον «ὁ δεχόμενος ὑμᾶς, ἐμὲ δέχεται καὶ ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει». Καὶ διὰ τοῦτο ὅσα μυστικὰ ἤκουσεν ὁ Υἱὸς ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Πατέρα ὅλα ἔμαθον οἱ μαθηταὶ ἀπεσταλμένοι ἀπὸ τὸν Υἱόν· «πάντα ὅσα ἤκουσα παρὰ τοῦ Πατρός μου, ἐγνώρισα ὑμῖν».