ΚΑΤΩ εἰς τὰ παραθαλάσσια τῆς Γαλιλαίας ἄνοιξε, τέλος πάντων, τὸ μέγα σχολεῖον τῆς οὐρανίου διδασκαλίας ὁ θεῖος Διδάσκαλος, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς. Ἐδῶ ἄρχισε τὸ πρῶτον νὰ λαλήσῃ ἐπὶ τῆς γῆς ὁ Θεάνθρωπος Λόγος, καὶ νὰ κάμῃ τὸ πρῶτον κήρυγμα τῆς μετανοίας καὶ Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ὁ παρὰ τοῦ οὐρανίου Πατρὸς πρὸς ἀνθρώπους πεμφθεὶς μέγας Ἀπόστολος: «ἀνεχώρησεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν Γαλιλαίαν, καὶ ἀπὸ τότε ἤρξατο κηρύσσειν καὶ λέγειν: μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Καὶ τοῦτο εἶναι ἐκεῖνο τὸ μέγα φῶς, περὶ τοῦ ὁποίου ἐπροφήτευσεν ὁ Ἠσαΐας, πῶς ἔμελλε νὰ ἀνατείλῃ εἰς τὸν λαὸν τὸν καθήμενον ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου, δηλαδὴ ἡ σωτήριος λάμψις τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου ἔμελλε νὰ φωτίσῃ καὶ νὰ ζωογονήσῃ μὲ τὴν νέαν χάριν ἀνθρώπους ποταπούς, οἱ ὁποῖοι ἦσαν οἱ περὶ τὴν Γαλιλαίαν Ἰουδαῖοι, μεμιγμένοι μὲ ἐθνικοὺς ἐσκοτισμένους καὶ νενεκρωμένους εἰς τὴν ἀσέβειαν.

Πρῶτοι μαθηταὶ καλεσμένοι εἰς τὴν νέαν ταύτην διδασκαλίαν ἐστάθησαν οἱ τρισμακάριοι Σίμων Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου· ἄνθρωποι ἁπλοῖ εἰς τὴν προαίρεσιν, πτωχοὶ εἰς τὴν κατάστασιν, ἁλιεῖς εἰς τὴν τέχνην: «δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Τοιαῦτα ὄργανα ἐπεχειρίσθη ἡ σεσαρκωμένη θεία Σοφία· μωρά, ἀσθενῆ καὶ ἐξουθενωμένα διὰ νὰ καταργήσῃ (καθὼς λέγει ὁ Παῦλος) τοῦ κόσμου τὴν σοφίαν, τὴν εὐγένειαν καὶ τὴν δύναμιν· καὶ τέτοιας λογῆς νὰ φανῇ, πῶς ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν ἐδέχθη ὁ κόσμος, δὲν ἦτον ἔργον δυνάμεως ἀνθρώπου, ἀλλὰ κατόρθωμα δυνάμεως τοῦ Θεοῦ. Τί ἔκαμαν οἱ καλοὶ ἐτοῦτοι ἁλιεῖς; ἀφήνοντες ἐν τῷ ἅμᾳ καὶ δίκτυα καὶ πλοῖον, ὅλον δηλαδὴ τὸν πλοῦτον τῆς πτωχείας των, καὶ ἀκόμη τὸν ἴδιον πατέρα, ἐδέχθησαν ἀδιστάκτως τὸ κάλεσμα, ἠκολούθησαν προθύμως τὸν καλεστήν. «Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν, ἠκολούθησαν αὐτῷ». Τοιοῦτοι πρέπει νὰ εἶναι οἱ ἀληθινοὶ Μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ· ὅλοι δι’ ὅλου ἀφιερωμένοι τῷ Χριστῷ χωρισμένοι καὶ ἀπολελυμένοι ἀπὸ κάθε πρᾶγμα ἐγκόσμιον.