Ἐπειδὴ δὲ παρουσιάσθη ἀνάγκη, ἠναγκάσθη ὁ Ἅγιος νὰ μεταβῇ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Φθάσας δὲ ἐκεῖ, ἐγένετο δεκτὸς μὲ πᾶσαν τιμὴν καὶ σέβας, τόσον ἀπὸ ὅλον τὸ ἱερὸν σύστημα τῆς Ἐκκλησίας, ὅσον καὶ ἀπὸ τὸν βασιλέα καὶ ὅλους τοὺς ἄρχοντας. Διατρίβων δὲ ἐκεῖ ὀλίγον καιρὸν διεμοίραζεν εἰς τοὺς πεινῶντας τὸν οὐράνιον ἄρτον, ἤτοι τὸν λόγον τῆς διδασκαλίας, καὶ ἐπότιζε τοὺς διψῶντας ἐκ τοῦ ζωοποιοῦ ὕδατος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ σωματικῶς ἐχόρταινε τοὺς πεινῶντας, ἐβοήθει τοὺς ἀδικουμένους, ὑπερησπίζετο τὰς χήρας, ἐπροστάτευε τὰ ὀρφανὰ καὶ παρηγόρει τοὺς τεθλιμμένους.
Τέλος ἡτοιμάζετο νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν ἐπαρχίαν του. Ἐπειδὴ δὲ προεγνώρισεν, ὅτι δὲν θέλει ἰδεῖ πλέον τὸ ποίμνιόν του, παρέδωκε τὸν ἑαυτόν του εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τὸ κινοῦν αὐτόν. Οὕτω εἰσελθὼν εἰς πλοῖον ἐξεκίνησε διὰ τὴν Κρήτην. Ἀλλ’ ὅταν τὸ πλοῖον ἔφθασεν εἰς τὴν Μυτιλήνην, ἐστάθη ἐκεῖ. Ὁ Ἅγιος τότε ἠρώτησε πῶς ὀνομάζεται ὁ τόπος ἐκεῖνος, καὶ μαθὼν ὅτι καλεῖται Ἐρεσσός, ἀπεκρίθη· «Ἐδῶ πρέπει νὰ ἀποδώσω εἰς τὸν Θεὸν τὴν εἰκόνα ἣν μοὶ ἔδωκεν Ἐκεῖνος, ἤτοι ἐδῶ μέλλω νὰ ἀποθάνω». Ὅπερ καὶ ἐγένετο. Ὅθεν ἐλύθη ἀπὸ τὸν δεσμὸν τοῦ σώματος καὶ ἀνῆλθε χαροποιὸς πρὸς τὸν ποθούμενον Θεόν, καταλαμπρυνόμενος ἀπὸ τὸ ἀπρόσιτον φῶς τῆς Θεότητος καὶ ἀπολαμβάνων τὰ ἀνεκλάλητα ἀγαθὰ τῆς οὐρανίου Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Τὸ δὲ ἱερὸν αὐτοῦ λείψανον κατετέθη ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας καὶ καλλινίκου Μάρτυρος Ἀναστασίας, ὡς θησαυρὸς ἀσύλητος καὶ πηγὴ ἰαμάτων ἀέναος, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.