Ὁ δὲ Σακερδὼς ἐξεμάνη καὶ προστάσσει νὰ τὸν καταξεσχίσουν μὲ σιδηροῦς ὄνυχας ἄλλοι στρατιῶται ὠμοὶ καὶ ἄγριοι. Οἵτινες τόσον τὸν ἐξέσχισαν, ὥστε δὲν ἀφῆκαν κανὲν μέλος τοῦ σώματος ἀτιμώρητον. Ἀλλὰ ἤθελεν εἰπεῖ τις, ὅτι εἶχε φύσιν λιθίνην καὶ ὄχι σαρκίνην ὁ ἀδαμάντινος, διότι ποσῶς δὲν ὑπελόγιζε τὰς δεινὰς ἐκείνας ὀδύνας, ἀλλὰ τὸν ἔκαμνεν ὁ θεῖος ἔρως τόσον δυνατὸν καὶ ἐστομωμένον, ὡς ἐὰν ἦτο τὸ σῶμά του σιδηροῦν ἢ ἀπὸ ἄλλο μέταλλον μᾶλλον ἢ σάρκινον. Ἀλλὰ ταῦτα πάντα ἐγίνοντο διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν ἀγάπην, τὴν ὁποίαν εἶχε καὶ τὸν πόθον πρὸς τὸν ποθούμενον, ὅστις τὸν ἔκαμνε νὰ μὴ συλλογίζεται ποσῶς τὰς μάστιγας, ἀλλὰ μᾶλλον περιεγέλα τὸν τύραννον, ὀνομάζων αὐτὸν μωρὸν καὶ ἀδύνατον, ἐπειδὴ δὲν ἠδύνατο νὰ νικήσῃ ἕνα γυμνὸν καὶ ἄοπλον ἄνθρωπον.
Ταῦτα ἀκούων κατησχύνετο ὁ ἀναίσχυντος τύραννος· βλέπων δὲ ὅλας του τὰς μηχανουργίας και τὰς κολάσεις ματαίας ὁ μάταιος, ἀπηλπίσθη ὁλότελα, γνωρίσας ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ νικήσῃ τὸν ἀήττητον ἀριστέα καὶ ἰσχυρὸν ὁ ἀνίσχυρος. Ὅθεν ἦλθεν εἰς ταύτην τὴν τελευταίαν, δεινὴν καὶ πανώδυνον παίδευσιν· προστάξας ὁ ἄσπλαγχνος νὰ τοῦ βάλουν σιδηρᾶ ὑποδήματα, τὰ ὁποῖα εἶχον καρφία ἔσωθεν αἰχμηρὰ καὶ ὀξύτατα, παρήγγειλεν εἰς τοὺς στρατιώτας νὰ τὸν σύρουν, ἵνα περιπατῇ γρήγορα, ἕως νὰ τὸν ὑπάγουν εἰς Γάγγραν, φθάνοντες δὲ ἐκεῖ νὰ ἐκκαύσουν ἰσχυρῶς κάμινον καὶ νὰ τὸν ρίψουν ἐντὸς· οὕτω ἡμιπεθαμένον ἀπὸ τοὺς ἥλους, νὰ τὸν καύσουν τελείως, διὰ νὰ τὸν ἴδουν οἱ λοιποὶ Χριστιανοί, τοὺς ὁποίους αὐτὸς ὁ σοφὸς Καλλίνικος ἐδίδαξεν ἐκεῖ εἰς τὴν Γάγγραν καὶ τοὺς ἔφερεν εἰς τὴν εὐσέβειαν, ἵνα φοβηθῶσι καὶ αὐτοὶ καὶ ἐπιστρέψουν εἰς τὴν προτέραν πλάνην, πρὸ τοῦ νὰ πάθουν τὰ ὅμοια.
Λαβόντες λοιπὸν οἱ τοῦ ἀσπλάγχνου τυράννου ἄσπλαγχνοι ὑπηρέται τὸν Μάρτυρα, αὐτοὶ μὲν ἵππευσαν εἰς τὰ ἄλογα, τὸν δὲ Ἅγιον ἔσυρον μὲ βίαν πολλήν, διὰ νὰ καρφώνωνται βαθύτερα εἰς τοὺς πόδας του οἱ ἧλοι, ἵνα τοῦ προξενοῦν δριμυτέραν τὴν βάσανον. Καὶ τόσον πόνον τοῦ ἔδιδον, ὥστε ὅσοι τὸν ἔβλεπον ἐσυμπονοῦσαν καὶ ἐδάκρυζον. Ὁ δὲ μακάριος ὑπέμενε μεγαλοψύχως δοξάζων τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος ἀοράτως τὸν ἐδυνάμωνεν, ἀνακουφίζων τοὺς πόνους του μὲ τὴν θείαν χάριν αὐτοῦ καὶ ἄμαχον βοήθειαν. Ὅθεν ἐλπίζων εἰς τὸν Κύριον, ἔτρεχεν ὄπισθεν τῶν ἀλόγων, εὐχόμενος μετὰ τοῦ Δαβὶδ τοῦ παμμάκαρος λέγων· «Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοι… Ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου, καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου… Κύριος φωτισμός μου καὶ Σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι;…». Μὲ ταῦτα καὶ ἄλλα παρόμοια ἐπεκαλεῖτο τὸν Κύριον.