Λοιπὸν μακαρία ἡ ὥρα νὰ ἔκαμνες καὶ σὺ τὸν λόγον μου, ἡγεμὼν ἐκλαμπρότατε, νὰ ἀφήσῃς τὴν πλάνην σου, νὰ δράμῃς εἰς τὴν ἀλήθειαν· καὶ τότε θέλεις γνωρίσει πόση διαφορὰ εἶναι ἀπὸ τὸν Χριστὸν ἕως αὐτὰ τὰ κωφὰ καὶ ἀναίσθητα εἴδωλά σας, τὰ ὁποῖα σᾶς ὁδηγοῦν εἰς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν». Ταῦτα τὰ ψυχωφελῆ λόγια ἡ μισόκαλος καὶ φαύλη ψυχὴ ἀκούσασα ἐθυμώθη ἀμέτρως καὶ βλέπων μὲ ἄγριον ὄμμα τὸν Ἅγιον, εἶπεν εἰς αὐτόν· «Θαρρῶ ὅτι ἐπιθυμεῖς τὸν θάνατον, κακοθάνατε, διὰ τοῦτο φλυαρεῖς τοιαῦτα παιδικὰ καὶ μάταια λόγια. Ἀλλὰ γίνωσκε, ὅτι αὐτὰ δὲν σὲ ὠφελοῦν τελείως· οὔτε τις θέλει δυνηθῆ νὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖράς μου, οὔτε αὐτὸς τὸν ὁποῖον ὀνομάζεις Θεὸν καὶ Σωτῆρά σου· διότι θὰ σπαράξω ὅλα τὰ μέλη σου καὶ θὰ σοῦ δώσω τόσα πικρὰ κολαστήρια, ὥστε νὰ γνωρίσῃς μὲ ταῦτα πόσον κακὸν εἶναι ἡ ἀπείθεια καὶ πόσας τιμωρίας λαμβάνουσιν ὅσοι τοὺς θεοὺς καταφρονοῦσι καὶ μυκτηρίζουσι».
Τότε ὁ Ἅγιος τὸν ἐκύτταξε χαρούμενος, λέγων· «Μὴ ἀμελήσῃς, οὔτε νὰ ἀφήσῃς νὰ παρέλθῃ καιρός, ἀλλὰ ταχέως ἑτοίμασον ὅλα σου τὰ κολαστήρια ὄργανα, πῦρ, ξίφη, τροχούς, στρεβλώσεις καὶ μάστιγας, καὶ εἴ τινα ἄλλην συλλογισθῇς δριμυτέραν βάσανον· ὅτι αὐτὰ ὅλα καὶ ἄλλα περισσότερα καὶ ἔτι δεινότερα παιδευτήρια ἐπιποθῶ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μου. Τὰ δὲ ἀπολαυστικὰ καὶ τερπνὰ τοῦ βίου τούτου νομίζω σκιὰς καὶ ὄνειρα καὶ μόνον φαντάζομαι τὰ μετὰ θάνατον ὡς ἀθάνατα ὄντως καὶ ἀτελεύτητα. Ὅθεν ἄλλο δὲν φοβοῦμαι εἰμὴ μόνον νὰ μὴ ὑστερηθῶ τῆς αἰωνίου ἐκείνης μακαριότητος καὶ θείας τοῦ Χριστοῦ ἀπολαύσεως· ἀλλὰ αὐτὰ ὅλα τὰ πρόσκαιρα κολαστήρια λογίζομαι ἡδονὴν καὶ ἀπόλαυσιν διὰ τὸν Δεσπότην μου Χριστὸν τὸν ἀληθῆ Θεὸν καὶ Σωτῆρά μου. Τότε ὁ ἡγεμὼν προστάσσει καὶ τὸν ἔδειραν εἰς ὅλον τὸ σῶμα μὲ ὠμὰ βούνευρα, φωνάζων πρὸς αὐτὸν ὁ διαλαλητὴς καὶ ταῦτα λέγων· «Προσκύνησον τοὺς θεούς, Καλλίνικε, καὶ ἐπικαλέσου αὐτοὺς νὰ σὲ λυτρώσουν ἀπὸ ταύτην τὴν βάσανον».
Ὁ δὲ Ἅγιος ἐδέχετο τὰς πληγὰς τόσον ἄφοβα, ὥστε ἐφαίνετο ὅτι δὲν ἦτο ἐκεῖνος ὁ τιμωρούμενος, μόνον δὲ εἰς τὸν Θεὸν εἶχεν ὑψωμένην ὅλην του τὴν διάνοιαν καὶ τὸν ηὐχαρίστει, διότι τὸν ἠξίωσε νὰ πάθῃ ταῦτα διὰ τὴν ἀγάπην του· ὅταν δὲ ἔβλεπε τὸ σῶμά του καταξεσχιζόμενον καὶ κόκκινον ἀπὸ τὸ πλῆθος τοῦ αἵματος, τοσοῦτον περιεγέλα ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὸν ἔδερον, ὅτι δὲν ἠδύναντο νὰ τὸν κτυποῦν δυνατώτερα, ἀλλὰ ἐκουράζοντο τόσον ταχέως.