ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ ὁ θεῖος καὶ μέγας Μάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν καλὴν καὶ εὔφορον χώραν τῶν Κιλίκων, ἐκ νεαρᾶς δὲ ἡλικίας ἐσέβετο τὸν ἀληθῆ Θεόν, τὸν Σωτῆρα καὶ Ποιητὴν ἁπάσης τῆς κτίσεως, τὰ δὲ εἴδωλα ὡς δόλια ὁ ἄδολος πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ εὔχρηστος νέος ἐμίσει ἐξ ὅλης του τῆς καρδίας καὶ τὰ ἐπόμπευε, κηρύττων φανερὰ καὶ μεγαλοφώνως τὴν πλάνην ἐκείνων καὶ ματαιότητα. Ἦτο δὲ καταπολλὰ γνωστικὸς καὶ λόγιος. Ὅθεν μὲ τὰ γλυκύτατα καὶ φρόνιμα λόγια του ἔσυρὲν ὡς ἄλλη τις σειρὴν τοὺς ἀκροατάς του πρὸς ἑαυτὸν καὶ ὡς ὁ μαγνήτης τὸν σίδηρον, τοιουτοτρόπως προσείλκυεν ἕκαστον μὲ τὴν ἐνάρετον καὶ θαυμασίαν ζωὴν καὶ πολιτείαν του.
Ἔχων λοιπὸν τοιοῦτον πόθον νὰ φέρῃ καὶ ἄλλους πολλοὺς ἀχρήστους εἰς τὸν Χριστὸν ὁ χρηστότατος, ἐπορεύθη καὶ εἰς ἄλλας πόλεις καὶ ἐκήρυττε παντοῦ τὴν εὐσέβειαν. Διαβαίνων λοιπὸν ἀπὸ διαφόρους πόλεις καὶ χωρία ἐδίδασκε τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον. Φθάσας δὲ εἰς Ἄγκυραν τῆς Γαλατίας, ἥτις εἶναι μεγάλη πόλις καὶ πολυάνθρωπος, ἐκήρυξε καὶ ἐκεῖ τὴν εὐσέβειαν· καὶ οἱ μὲν συνετοὶ καὶ καλόγνωμοι, ἀκούσαντες τὴν ἀλήθειαν, ὠφελήθησαν, ἀποδεχθέντες τὸν σπόρον τῆς πίστεως· οἱ δὲ ἀσύνετοι καὶ κακότροποι, ὡς γῆ πετρώδης καὶ ἄκαρπος, ὄχι μόνον οὐδόλως ἐτελεσφόρησαν, ἀλλὰ καὶ τὸν διδάσκαλον καὶ εὐεργέτην ἀδίκως οἱ ἄδικοι ὡς δίκαιον τελείως ἐμίσησαν, ἐσυκοφάντησαν δὲ εἰς τὸν ἡγεμόνα τῆς πόλεως οἱ ἄχρηστοι τὸν φιλόχριστον. Ὁ δὲ φιλόχρυσος καὶ μισόχριστος ἄρχων, ὅστις ὠνομάζετο Σακερδώς, ἐπρόσταξε νὰ τὸν φέρουν ἐνώπιόν του καὶ τοῦ λέγει μὲ θρασύτητα· «Ὅλοι θυσιάζουσιν εἰς τοὺς θεούς, διὰ νὰ τοὺς ἔχουν βοήθειαν, οἱ ὁποῖοι μᾶς δίδουσιν ὅλα τὰ καλὰ καὶ μᾶς εὐεργετοῦν, καὶ μόνον σὺ τολμᾷς καὶ τοὺς καταφρονεῖς, ἀναιδέστατε· δὲν φθάνει δὲ ὅτι σὺ δὲν τοὺς προσκυνεῖς, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους παρακινεῖς, ἵνα βυθίσῃς τούτους εἰς τὴν αὐτὴν πλάνην μὲ τὰς φλυαρίας σου;».
Τότε ὁ Ἅγιος, πρᾷος καὶ ταπεινός, ἀπεκρίνατο· «Ὡς δοῦλος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅστις εἶναι ἡ δύναμίς μου, ὁ πλοῦτος καὶ τὸ καύχημα, σπουδάζω καὶ ἀγωνίζομαι πρῶτον μὲν νὰ φυλάξω τὸν ἑαυτόν μου καθαρὸν καὶ ἀμέτοχον ἀπὸ τὴν θανάσιμον βλάβην τῆς εἰδωλολατρίας· δεύτερον ἐπιποθῶ καὶ κοπιάζω τὸ κατὰ δύναμιν νὰ ἐπιστρέψω καὶ τοὺς πεπλανημένους ἀπὸ τὴν ἀγνωσίαν εἰς τὴν εὐσέβειαν· ὅτι αἱ ἅγιαί μας Γραφαὶ λέγουσιν, ὅτι ὅποιος ἐπιστρέψῃ ἁμαρτωλὸν εἰς μετάνοιαν καὶ τὸν κάμῃ μὲ τὴν διδαχήν του νὰ ἀφήσῃ τὴν πλάνην του, θέλει σώσει καὶ αὐτὸς τὴν ψυχήν του ἀπὸ τὸν αἰώνιον θάνατον.