Διδάσκων δὲ πῶς νὰ πορεύεται, νὰ καθοδηγῇ καὶ νὰ ὁδηγῇ τὰς ἀδελφὰς εἰς νομὴν σωτήριον, ἀπέλυσεν ἐν εἰρήνῃ τὴν Εἰρήνην καὶ τὴν λοιπὴν ἀδελφότητα. Καὶ αὐταὶ μὲν ἐπορεύοντο χαίρουσαι, ἡ δὲ Εἰρήνη ἔκλαιε, νομίζουσα διὰ τὴν πολλὴν αὐτῆς μετριότητα ὅτι ἔλαβε τὴν ἀξίαν ἀνάξια. Αἱ δὲ λοιπαὶ ἐθαύμαζον καὶ τὴν ἐπαρηγόρουν λέγουσαι· «Μὴ λυπῆσαι διὰ τὴν προστασίαν, Δέσποινα, ὅτι ἡμεῖς δὲν ἐξερχόμεθα ἀπὸ τὴν ὑπακοήν σου πώποτε, καὶ θέλομεν σὲ βοηθεῖ κατὰ Θεὸν ὡς δυνάμεθα».
Ἀφοῦ ἔφθασαν εἰς τὸ Μοναστήριον, ηὐχαρίστησαν τὸν Κύριον καὶ ἐφιλεύθησαν. Ἔπειτα δὲ τὴν συνώδευσαν εἰς τὸ ἡγουμενεῖον χαίρουσαι· ἡ δὲ κλαίουσα ἔκλεισε τὴν θύραν καὶ πίπτουσα κατὰ γῆς προσηύχετο δακρύουσα καὶ ἔλεγε· «Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ποιμὴν ὁ καλός, ἡ θύρα τῶν προβάτων, ὁ ὁδηγός μας καὶ διδάσκαλος, βοήθησόν με τὴν δούλην σου, καὶ τοῦτο τὸ μικρὸν ποίμνιόν σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἁρπαγὴν τοῦ νοητοῦ λύκου. Ὅτι ἠξεύρεις τὴν ἀσθένειάν μας, ὅτι δὲν ἔχομεν δύναμιν ἀφ’ ἑαυτοῦ μας νὰ τελέσωμεν τὸ ἀγαθόν, χωρὶς τῆς σῆς βοηθείας ναὶ χάριτος». Οὕτως ηὔχετο πολλὴν ὥραν πρὸς Κύριον. Ἔπειτα στρέφει τὸν λόγον καὶ πρὸς τὸν ἑαυτόν της λέγουσα· «Ἆρά γε, ταπεινὴ Εἰρήνη, γνωρίζεις τὸ φορτίον, ὅπου ἔθεσεν ὁ Χριστὸς ἐπὶ τῶν ὤμων σου; ψυχὰς ἐπιστώθης, διὰ τὰς ὁποίας ὁ Θεὸς ἐσαρκώθη καὶ ἔγινεν ἄνθρωπος, καὶ ἔχυσε τὸ πανάχραντον καὶ πολυτίμητον αὐτοῦ αἷμα. Ἐὰν μέλλῃ νὰ δώσῃ ἕκαστος, διὰ ψυχοβλαβῆ καὶ ἀργὸν λόγον πρὸς τὸν Θεὸν λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως, ὁποίαν κόλασιν μέλλεις νὰ λάβῃς σύ, ὅπου ἔλαβες τοσούτων ψυχῶν φροντίδα καὶ μέριμναν, ἐὰν ἀμελήσῃς εἰς αὐτό, καὶ κολασθῇ μία ψυχὴ ἐξ ἀπροσεξίας σου; Τῆς ὁποίας ψυχῆς δὲν εἶναι ὅλος ὁ κόσμος ἀντάξιος, καθὼς εἶπεν αὐτὸς ὁ Κύριος· ἀγρύπνει λοιπὸν καὶ νήστευε, προσεύχου καὶ πρόσεχε ἀπὸ τὴν σήμερον περισσότερον, νὰ μὴ γίνῃ τὸ ἐλάττωμά σου ἀφορμὴ ἀπωλείας εἴς τινα ἀδελφήν, καὶ πληρωθῇ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν ἑαυτόν σου, ὅστις λέγει, ὅτι ὅταν ὁδηγῇ τυφλὸς τυφλόν, πίπτωσιν εἰς τὸν λάκκον ἀμφότεροι.
Οὕτως ἠγωνίζετο ἡ Ἁγία περισσότερον ἡμέρας πολλὰς εὐχομένη ναὶ νηστεύουσα, τόσας δὰ γονυκλισίας καὶ μετανοίας ἔκαμνεν, ὥστε διήρχετο ὅλην τὴν νύκτα πολλάκις καὶ δὲν ἔδιδε τῆς σαρκὸς ὀλίγην ἀνάπαυσιν, διὰ νὰ σπλαγχνισθῇ τοὺς πολλούς της κόπους ὁ Κύριος, νὰ τῆς δώσῃ σύνεσιν, νὰ κυβερνᾷ τὴν ποίμνην θεάρεστα.