Δέρων λοιπὸν καὶ μαστιγώνων τοὺς Ἁγίους ἀσπλάγχνως συνέτριψε καὶ κατέκαυσε καὶ ὅλα τὰ μέλη των· ἔπειτα τοὺς ἤλειψε μὲ ὄξος καὶ ἅλας διὰ νὰ αἰσθάνωνται πόνον δριμύτερον, ὕστερον τοὺς ἔτριψαν εἰς ὅλην τὴν σάρκα μὲ σάκκον τρίχινον καὶ ἔχρισε μὲ πίσσαν βρασμένην τοὺς πόδας των καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, δὲν ἀφῆκεν ἀνενέργητον κανὲν κολαστήριον, ὁ ἀκόλαστος, εἰς τοὺς σώφρονας, ἀλλὰ τοὺς ἔδωκε κάθε εἴδους βάσανον διὰ νὰ φοβηθῶσι καὶ αἱ γυναῖκες νὰ ὑπακούσουν εἰς τὸ παράνομον αὐτοῦ πρόσταγμα. Ἀλλ’ οἱ μὲν παρόντες, διὰ τὸ πλῆθος τῶν κολάσεων, ἔπασχον μόνον μὲ τὴν ὅρασιν, οἱ δὲ Ἅγιοι, ὑποφέροντες ἀνδρείως ταῦτα, ἔχαιρον, ἐνθυμούμενοι τὴν αἰώνιον ἀντίδοσιν. Τότε προσέταξεν ὁ ἀπάνθρωπος τύραννος νὰ δείρουν ἀσπλάγχνως καὶ τὰς γυναῖκας, αἵτινες όμοίως ἐλάμβανον τοὺς ραβδισμοὺς μὲ πολλὴν ἀνδρείαν καὶ γενναιότητα. Βλέπων ταῦτα ὁ τύραννος ἀπηλπίσθη τελείως καὶ προστάσσει νὰ κόψουν τὰς κεφαλὰς αὐτῶν. Ὅθεν ἔφερον αὐτὰς οἱ στρατιῶται εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ἐκεῖναι ὅμως αἱ μακάριαι δὲν ἔδειξαν σχῆμα δειλίας ὁλότελα, ἀλλὰ μετὰ χαρᾶς ἔκλινον τὸν αὐχένα καὶ ἐδέχθησαν τὸ μακαριώτατον τέλος.
Μετὰ ταῦτα ἐδοκίμασε πάλιν τοὺς Μάρτυρας ποικιλοτρόπως ὁ ἀλιτήριος τύραννος, πρῶτον μὲ κολακείας καὶ πανουργεύματα καὶ ὕστερον μὲ ἀπειλάς βλέπων ὅμως ὅλα του τὰ μηχανήματα ἄπρακτα, ἔδωκε τέλος καὶ κατ’ αὐτῶν τὴν διὰ ξίφους ἀπόφασιν καὶ ὁδηγηθέντων ὡς κακούργων τῶν Ἁγίων εἰς τὸν ἄνωθεν τόπον ἔκοψαν καὶ αὐτῶν τὰς κεφαλὰς τὴν λα’ (31ην) τοῦ Ἰανουαρίου μηνός· καὶ αἱ μὲν ἅγιαι καὶ μακάριαι αὐτῶν ψυχαὶ ἀπῆλθον εἰς τὰ οὐράνια, τὰ δὲ σεπτὰ καὶ τίμια λείψανα ἔλαβον κρυφίως οἱ εἰσεβεῖς καὶ φιλόχριστοι καὶ τὰ ἐνεταφίασαν ἐντίμως εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου. Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον χρόνοι πολλοὶ καὶ ἐξέλιπε τελείως ἡ εἰδωλολωλατρία, ἐβασίλευε δὲ ὁ Ἀρκάδιος ἐν ἔτει υ’ (400) ἐφανερώθησαν διὰ τρόπου θαυμασίου τὰ ἅγια αὐτῶν λείψανα καὶ ἀνακομισθέντα [2] πλεῖστα ὅσα θαύματα ἐπετέλεσαν καὶ ἐπιτελοῦν εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ τιμὴν τῶν Ἁγίων, ὧν ταῖς ἁγίαις πρεσβείαις λυτρωθείημεν καὶ ἡμεῖς ἀπὸ πάσης συνεχούσης ἡμᾶς ἀσθενείας καὶ ἀξιωθείημεν τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.