Τῇ ΛΑ’ (31ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων ΚΥΡΟΥ καὶ ΙΩΑΝΝΟΥ.

Αὐξηθέντος ἔτι περισσότερον τοῦ διωγμοῦ, ἦτο σκληρός τις ἡγεμὼν τῆς Συρίας, Συριανὸς τὸ ὄνομα, ὅστις προσέταξε καὶ ἐφυλάκισαν τρεῖς κορασίδας μὲ τὴν μητέρα των, Ἀθανασίαν ὀνόματι, διότι ἐκήρυττον τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθῆ καὶ τὰ εἴδωλα ὕβριζον. Ταῦτα μαθόντες οἱ Ἅγιοι Κῦρος καὶ Ἰωάννης, ἐφοβήθησαν μήπως αἱ τρυφεραὶ αὗται κορασίδες δειλιάσωσι τὰ κολαστήρια καὶ προδώσουν τὴν εὐσέβειαν. Ὅθεν ἐπῆγαν εἰς τὴν φυλακὴν καὶ τὰς ἐνουθέτησαν νὰ σταθοῦν ἀνδρεῖαι εἰς τὸν πόλεμον, ἵνα νικήσουν τὸν ἀντίπαλον. Ἦσαν δὲ ἡ μὲν πρώτη, Θεοκτίστη ὀνόματι, χρόνων δεκαπέντε, ἡ δευτέρα, ὀνόματι Θεοδότη, χρόνων δεκατριῶν καὶ ἡ τρίτη, ὀνόματι Εὐδοξία, ἐτῶν ἕνδεκα· διὰ τοῦτο ἐφοβεῖτο ὁ Κῦρος μήπως διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς γυναικείας φύσεως φοβηθῶσι τὰς βασάνους καὶ χάσουν τὸν στέφανον. Ὅθεν, διὰ τὴν αἰτίαν αὐτήν, ἐπῆγαν οἱ πάνσοφοι διὰ νὰ στερεώσουν τὰς γυναῖκας καὶ νὰ λάβουν καὶ αὐτοὶ τὸ μαρτύριον, καθὼς καὶ ἐγένετο, συνεργούσης τῆς θείας χάριτος, διότι βλέποντες αὐτοὺς τινὲς ἄπιστοι τοὺς ἐνεκάλεσαν εἰς τὸν τύραννον, ὅτι συνεβούλευον τὰς γυναῖκας εἰς τὴν εὐσέβειαν καὶ παρεκίνουν αὐτὰς νὰ μὴ φοβηθῶσι τὸν θάνατον, ἀλλὰ νὰ καταφρονήσουν ἀνδρείως τὰ προστάγματα τοῦ Καίσαρος.

Θυμωθεὶς δι’ αὐτὰ ὁ Συριανὸς προσέταξε νὰ φέρουν ἐνώπιόν του τοὺς Ἁγίους καὶ τούτου γενομένου λέγει εἰς αὐτούς· «Σεῖς εἶσθε οἱ ἐχθροὶ τῶν μακαρίων θεῶν, ταλαίπωροι, οἵτινες ὑβρίζετε τὸν Καίσαρα καὶ τὸν Χριστὸν εὐφημίζετε; σπεύσατε παρευθὺς νὰ ἀρνηθῆτε τὴν πίστιν σας καὶ νὰ θυσιάσητε εἰς τοὺς μεγάλους θεούς, διὰ νὰ λυτρωθῆτε ἀπὸ διάφορα κολαστήρια καὶ νὰ τιμηθῆτε ὡς φίλοι μου, εἰδ’ ἄλλως θὰ σᾶς κάμω νὰ γνωρίσητε τίς εἶμαι ἐγὼ καὶ ὁ βασιλεὺς Διοκλητιανὸς καὶ οἱ θεοὶ τοὺς ὁποίους ὀνειδίζετε». Οἱ δὲ Ἅγιοι ἀπεκρίθησαν· «Ἤξευρε, ὦ ἡγεμών, ὅτι ἡμεῖς δὲν ἔχομεν χρείαν τιμῆς οὔτε κολάσεις φοβούμεθα, οὔτε τοὺς λίθους καὶ τὰ ξύλα σεβόμεθα, ἀλλὰ τὸν Χριστὸν ὁμολογοῦμεν Θεὸν ἀληθέστατον». Ταῦτα ἀκούσας ὁ τύραννος ἐθυμώθη τόσον, ὥστε ἔτριζε τοὺς ὀδόντας λέγων· «Ἔπρεπε νὰ μετανοήσητε πρότερον, ἂν εἴχετε ὀλίγην γνῶσιν, ἀλαζόνες καὶ ὑπερήφανοι· ἀλλὰ ἐπειδὴ προτιμᾶτε βασάνους καὶ κολαστήρια καὶ καταφρονεῖτε τὴν φιλίαν μας, ἐγὼ νὰ σᾶς δώσω ὅσα σᾶς πρέπουσι». Τότε προστάσσει νὰ φέρωσι τὰς γυναῖκας ἐκεῖ διὰ νὰ βλέπωσι τὰ κολαστήρια, τὰ ὁποῖα θὰ ἔδιδεν εἰς τοὺς Μάρτυρας.


Ὑποσημειώσεις

[1] Κατὰ τοὺς πίνακας τοῦ Β. Στεφανίδου, οὗτος ἐπατριάρχευσεν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ κατὰ τὰ ἔτη 551-568.

[2]  Περὶ τῆς Ἀνακομιδῆς τῶν Ἁγίων τούτων λειψάνων βλέπε εἰς τὴν κη’ (28ην) τοῦ Ἰουνίου, (ἡμέτερος «Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», Τόμος Ϛ’).