Ἀφοῦ λοιπὸν ἀπελύθη τῆς φυλακῆς ὁ Ὅσιος εὑρίσκετο εἰς μεγίστην ἀπορίαν καὶ θλῖψιν βαθυτάτην, διαλογιζόμενος ποῦ νὰ πορευθῇ, ἵνα τὸν τῆς ἡσυχίας πόθον ἐπιτύχῃ. Οὕτω δὲ διαλογιζόμενος καὶ ποιήσας τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπορεύθη εἰς παρατυχοῦσαν ὁδὸν ἐν ὀνόματι Κυρίου· ἐλθὼν δὲ ἐπὶ τὸν τραχύτατον κρημνὸν τῆς μετὰ ταῦτα ὑπ’ αὐτοῦ ὀνομασθείσης Ἐγκλείστρας, ἀνῆλθεν εἰς αὐτόν, ἦτο δὲ τότε ἡ 24η Ἰουνίου τοῦ ἔτους ͵αρνθ’ (1159), ἑορτὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου ὡς ἐκ τῆς Διατάξεως αὐτοῦ φαίνεται. Εὑρὼν λοιπὸν εἰς τὸ μέσον τοῦ κρημνοῦ σπήλαιον, ἤρχισε νὰ καθαρίζῃ καὶ νὰ ἰσοπεδώνῃ αὐτό, ἄλλοτε μὲν διὰ τῶν χειρῶν του καὶ ἄλλοτε διὰ ξύλων. Τοσοῦτον δὲ ἄγριος καὶ ἄβατος ἦτο ὁ τόπος ἐκεῖνος, ὥστε μόλις μετὰ παρέλευσιν ἔτους ἠδυνήθη νὰ παρασκευάσῃ αὐτὸν εἰς κατοίκησιν. Ἐνταῦθα λοιπὸν ἂς σκεφθῇ ἕκαστος ὁπόσας θλίψεις ὑπέμεινε διὰ τὸ ἄβατον καὶ τὴν στενότητα τοῦ κρημνοῦ, τὰς σκληραγωγίας τῆς σαρκός, τὴν γυμνότητα, τὴν πεῖναν, τὴν χαμευνίαν καὶ πᾶσαν ἄλλην ταλαιπωρίαν τοῦ σώματος. Ταῦτα δὲ πάντα διὰ τοῦ ἰδίου του θελήματος. Ἂς σκεφθῇ ἐπίσης ἕκαστος τὰς προσευχάς, τὰς γονυκλισίας, τὰς παννυχίους καὶ ὁλονυκτίους ὑπὲρ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στάσεις, τὰς ὁποίας τοσοῦτον καρτερικῶς ἐποίει ὁ ἀοίδιμος, ὡς καὶ πᾶσαν ἄσκησιν καὶ σκληραγωγίαν, ἕνεκα τῶν ὁποίων ἡ φήμη αὐτοῦ πανταχοῦ περιέτρεχε καὶ πολλοὶ εἰς αὐτὸν χάριν εὐχῆς καὶ εὐλογίας συνέτρεχον. Ἤρχοντο δὲ πρὸς τὸν Ἅγιον καί τινες, οἱ ὁποῖοι ἐπόθησαν νὰ γίνουν μαθηταί του καὶ νὰ συγκοινωνήσουν μετ’ αὐτοῦ εἰς τοὺς κόπους τῆς ἀσκήσεως, ὁ Ἅγιος ὅμως κατ’ ἀρχὰς δὲν ἐδέχετο, ὄχι ὅτι ἀπεστρέφετο τὴν τῶν ἀνθρώπων συνομιλίαν καὶ τὴν αὐτῶν σωτηρίαν, ἀλλὰ διότι ἐγνώριζεν ἀληθῶς ὅτι ὁ εἷς εἶναι ἡσυχαστικώτερος τῶν δύο, πολλῷ δὲ μάλιστα καὶ περισσοτέρων.

Ἐπειδὴ ὅμως οἱ καλοὶ ἐκεῖνοι τοῦ Ἁγίου ζηλωταὶ ἤρχοντο σχεδὸν καθημερινῶς και θερμῶς παρεκάλουν καὶ οὐδεμίαν ἔδιδον εἰς αὐτὸν ἄνεσιν, συγκατένευσεν ὁ Ἅγιος νὰ δεχθῇ τινὰς ἐξ αὐτῶν οὐχὶ ὅμως πολλοὺς εἰμὴ μόνον περὶ τοὺς 15 ἕως 18. Ἐδίδασκε λοιπὸν αὐτοὺς εἰς τὰ τῆς ἀρετῆς ἔργα, τούτου δὲ ἕνεκα ηὔξανεν ἡ φήμη τῶν κατορθωμάτων αὐτοῦ, καίτοι ὁ Ἅγιος παντελῶς ἀπεστρέφετο τοὺς ἐπαίνους τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως ὁ πανάγαθος Θεός, ὅστις τοὺς θεράποντας αὐτοῦ ὄχι μιόνον τῆς οὐρανίου δόξης ἀξιοῖ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐνταῦθα δὲν θέλει ἐστερημένους, κελεύει δι’ ὁράσεως θείας τὸν Ἀρχιερέα τῆς πόλεως τῶν Παφίων, ὀνόματι Βασίλειον, νὰ ἀναβιβάσῃ τὸν Ὅσιον εἰς τὸ ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης ὡς ὑπεράξιον καὶ νὰ παράσχῃ εἰς αὐτὸν τὰ ἀρκοῦντα σιτηρέσια ἐπισφραγίζων αὐτὰ καὶ διὰ σιγγιλλίου, ἵνα δι’ αὐτῶν ἀνεγείρῃ ὁ Ὅσιος τὴν Μονήν. Ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς ὡς ἐπροστάχθη οὕτω καὶ ἔπραξε, χειροτονήσας τὸν Ἅγιον Πρεσβύτερον κατὰ τὸ ἔτος ͵αρο’ (1170).