Τὸ πρωῒ ἔμαθον οἱ Χριστιανοὶ ὅτι ἐτελείωσεν ὁ Ἅγιος τὸ Μαρτύριον καὶ ἐπλήσθησαν χαρᾶς, δοξάσαντες τὸν Θεόν. Ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς ἔστειλε πρὸς τὸν ἐξουσιαστὴν ζητῶν τὸ ἅγιον λείψανον διὰ νὰ τὸ ἐνταφιάσῃ· ὁ δὲ εἶπεν· «Οὗτος οὔτε ἀπὸ σᾶς εἶναι, οὔτε ἀπὸ ἡμᾶς, ἐπειδὴ καὶ τὰς δύο θρησκείας ἐνέπαιξεν· ὅθεν δὲν εἶναι ἄξιος ταφῆς». Καὶ παρευθὺς προστάζει δύο στρατιώτας καὶ ἔδεσαν ἀπὸ τοὺς πόδας τὸ ἅγιον λείψανον καὶ σύροντες αὐτὸ ἐπῆγαν καὶ τὸ ἔρριψαν εἰς ἕνα ξηροπήγαδον κατὰ τὴν ἐνορίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ δὲ Ἅγιος, συρόμενος ὕπτιος εἰς τοὺς δρόμους, πάντοτε εὑρίσκετο μὲ τὰς ἀγκάλας ἀνοικτάς· καὶ πάλιν ριφθεὶς εἰς τὸ ξηροπήγαδον εὑρέθη εἰς τὰ γόνατα ὄρθιος. Τὴν ἀκόλουθον νύκτα εἶδον οἱ Χριστιανοὶ φῶς ἐπάνω εἰς τὸ φρέαρ· ὅθεν ἔτρεχον μὲ φωνὰς διὰ νὰ προσκυνήσουν τὸν Ἅγιον καὶ νὰ τὸν θεωροῦν. Ταῦτα μαθόντες οἱ Ἀγαρηνοὶ ἔστειλαν ἀνθρώπους, οἵτινες κόψαντες χόρτα πολλὰ τὰ ἔρριψαν ἐντὸς τοῦ φρέατος· ἔπειτα ἔσυρον χώματα καὶ τὸ ἐγέμισαν καὶ οὕτως ἔμεινεν ἐκεῖ σφαλισμένος ὁ Ἅγιος, οὗ ταῖς ἱκεσίαις ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς ὁ Κύριος. Ἀμήν.